Ισλανδία

Πόσο ενθουσιασμένη είμαι που βρήκα επιτέλους τον χρόνο να γράψω γι’ αυτό το συγκλονιστικό ταξίδι μας! Όταν γράφω, έχω την αίσθηση ότι “ταξιδεύω” ξανά στον κάθε προορισμό και νοιώθω πολύ τυχερή που μπορώ να το κάνω αυτό! Φύγαμε λοιπόν για Ισλανδία, την χώρα της φωτιάς και του πάγου!!!!

Ο προγραμματισμός ενός ταξιδιού εν μέσω κορωνοϊού δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, ακόμη και για τον Ντάνη που είναι τόσο έμπειρος σε αυτό. Το αρχικό μας πλάνο να φτάσουμε στο Ρέικιαβικ μέσω Λονδίνου ανετράπη, προκαλώντας μας φυσικά μεγάλη ανησυχία για το πώς θα φτάσουμε τελικά στο νησί. Εν τέλει, μετά από μια μικρή αναδιοργάνωση του προγράμματος, φτάσαμε στο αεροδρόμιο Keflavik μέσω Άμστερνταμ στις 28 Ιουλίου 2021 μαζί με τους φίλους μας, Δημήτρη και Έλενα.

Η πρώτη μας έγνοια με το που προσγειωθήκαμε ήταν το αλκοόλ! Όχι, όχι, αλκοολικοί δεν είμαστε, αλλά οι τιμές για το αλκοόλ στην Ισλανδία είναι απαγορευτικές! Ο Ντάνης είχε ήδη κάνει την έρευνά του γι’ αυτό, και ανακάλυψε ότι τις καλύτερες τιμές τις βρίσκεις στα αφορολόγητα μπαίνοντας στη χώρα. Ο καθένας μας όμως μπορούσε να πάρει μια συγκεκριμένη μόνο ποσότητα.

Μην ξεχνάτε άλλωστε ότι το αλκοόλ απαγορευόταν εδώ μέχρι το 1989! Αφού λοιπόν γεμίσαμε το καρότσι μας με μπύρες και κρασάκι για 4 άτομα για 12 μέρες (!!!), κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο του αεροδρομίου όπου μας περίμενε το βανάκι της εταιρείας ενοικίασης αυτοκινήτων. Ένα από τα must στο ταξίδι στην Ισλανδία, είναι η ενοικίαση κάποιου αυτοκινήτου, βαν ή ακόμη και αυτοκινούμενου τροχόσπιτου. Δεν αξίζει να μείνεις μόνο σε ένα μέρος, στο Ρέικιαβικ ας πούμε. Επιβάλλεται να γυρίσεις το νησί, αν έχεις το χρόνο, όλο. Είναι μια ανεπανάληπτη εμπειρία! Προσοχή όμως! Θεωρώ ότι η full ασφαλιστική κάλυψη του οχήματος είναι απολύτως απαραίτητη γιατί είναι πολύ εύκολο να πάθεις ζημιά από τα πετραδάκια στους χωματόδρομους ή να σε πιάσει μια ανεμοθύελλα που θα σου καταστρέψει το χρώμα του αυτοκινήτου.

Παραλάβαμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για το κατάλυμά μας στη βορειότερη πρωτεύουσα του κόσμου, το Ρέικιαβικ.  Μπορεί ακόμη ο ήλιος να έλαμπε, αλλά ήταν ήδη περασμένες 21.00! Γενικά, σκοτάδι-σκοτάδι σε αυτό το ταξίδι, να είχαμε 1-2 ώρες κάθε βράδυ, από τη 1.30 μέχρι τις 3.00 περίπου! Ο ήλιος έλαμπε για περίπου 18 ώρες! Η αλήθεια είναι ότι αυτό μας μπέρδεψε λιγάκι στην αρχή. Ήταν 23.00 (βάλε και τις 3 ώρες διαφορά που έχει η Ελλάδα με την Ισλανδία, άρα το βιολογικό μας ρολόι έλεγε 01.00πμ), μα έξω ο ήλιος μόλις που έδυε! Άνω κάτω σου λέω! Τέλος πάντων, παντζούρια να κλείσουμε δεν είχε, (πουθενά δεν έχει!!!) οπότε τραβήξαμε τις κουρτίνες και χαλαρώσαμε λίγο μπροστά στην τηλεόραση μέχρι να μας πάρει ο ύπνος από την κούραση. Έλα όμως που πέσαμε πάνω στην live camera από το ηφαίστειο που βρυχόταν! Έτοιμοι ήμασταν να σηκωθούμε και να φύγουμε για εκεί, αλλά τελικά η κούραση υπερίσχυσε και αποφασίσαμε να το αφήσουμε για το επόμενο βράδυ….

29 Ιουλίου 2021 – Απόσταση 56km

Προτεραιότητα σήμερα το πρωί είχε το supermarket.  Αναγκαστικά περιμέναμε να ανοίξει. Ένα από τα παράδοξα αυτής της χώρας είναι ότι η κάθε επιχείρηση λειτουργεί ο΄ τι ώρα θέλει! Το supermarket λοιπόν άνοιγε στις 11.00! Περιμένοντας να ανοίξει, περπατήσαμε στην ήρεμη παραλία του Ρέικιαβικ, και αναπνεύσαμε λίγο Ατλαντικό.

Την προσοχή μας σύντομα τράβηξε το Sun Voyager ή αλλιώς Solfar, ένα ατσάλινο σκαρί που ατενίζει τον Ατλαντικό και λαμποκοπά κάτω από τον ήλιο.

Λανθασμένα πιστεύεται ότι αναπαριστά πλοίο των Βίκινγκς. Στην πραγματικότητα είναι ένα ονειρικό σκάφος και μια ωδή στον ήλιο. Κλείνει μέσα του την ατέρμονη ελπίδα για πρόοδο και ελευθερία. Βρίσκεται εκεί από το 1990 και θεωρείται ένα από τα πιο διάσημα έργα τέχνης της πόλης.

Το κέντρο του Ρέικιαβικ δεν είναι μακριά από εκεί. Αφήσαμε το αυτοκίνητο κοντά στο παλιό λιμάνι και περιπλανηθήκαμε στις παλιές αλλά καλοδιατηρημένες προβλήτες.

Συνεχίσαμε προς το Dómkirkja Krists konungs, έναν γοτθικό καθεδρικό ναό, και από εκεί προς το επιβλητικό Δημαρχείο της πόλης, στην όχθη της λίμνης Tjörnin.

Η μεσημεριανή λιακάδα και η αναπάντεχα υψηλή θερμοκρασία (ίσα με 22C!!!) είχαν τραβήξει τους πάντες έξω, στα πάρκα και στα γρασίδια! Λιάζονταν, τρώγανε, πίνανε, διάβαζαν βιβλία…. Όπου είχε πράσινο, είχε κι έναν πανευτυχή, ξαπλωμένο, ημίγυμνο Ισλανδό που αδιαφορούσε παντελώς για το τι συνέβαινε γύρω του!

Επόμενη στάση στο Ναό Hallgrimskirkja που είναι ο Καθεδρικός Ναός της πόλης. Είναι η ψηλότερη εκκλησία στην Ισλανδία (74,5μ), εμπνευσμένη από το μοναδικό τερραίν της χώρας και σχεδιασμένη ώστε να μοιάζει με το σπαθί του Θωρ!

Όντως, δεν έχω ξαναδεί εκκλησία με τέτοιο σχήμα! Έξω από την εκκλησία βρίσκεται το άγαλμα του Leifur Eiríksson, του θρυλικού εξερευνητή που ανακάλυψε την Β. Αμερική το 1000, πολύ πριν τον Χριστόφορο Κολόμβο!

Συνεχίζοντας το περπάτημα φτάσαμε στον πεζόδρομο.

Κι εδώ, εύκολα διέκρινες στα πρόσωπα των ντόπιων την χαρά για τον μίνι καύσωνα που βίωνε ο βορράς! Κάποια εμπορικά καταστήματα μάλιστα είχαν “κατεβάσει τα ρολά τους” και είχαν κολλήσει πρόχειρα στη βιτρίνα τους ένα χαρτί που ενημέρωνε τους πελάτες τους: “Θα είμαστε κλειστά σήμερα το μεσημέρι λόγω καλού καιρού”!!!! Πώς να τους πεις ότι την ίδια στιγμή στην Ελλάδα, έβραζε κυριολεκτικά ο τόπος στους 44C!!!!

Περιπλανώμενοι στον πεζόδρομο, πέσαμε πάνω στην ουρά του Bæjarins Beztu Pylsur, του πιο διάσημου hot dog όχι μόνο της Ισλανδίας, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης. Το 2004 έφαγε εδώ ο Bill Clinton(!!!) και έκτοτε η δημοτικότητα της καντίνας εκτοξεύτηκε στα ύψη! Δεν υπερβάλλω καθόλου όταν λέω ότι ο κόσμος περίμενε στην ουρά για ένα hot dog!

Καλό το hot dog αλλά λίγο. Συνεχίσαμε βέβαια το street food στο “101 Reykjavik Street Food” με αστακόσουπα, πουρέ ψαριού και fish & chips. Με δωρεάν ξαναγέμισμα των πιάτων μας παρακαλώ!

Επιστρέφοντας στο διαμέρισμά μας, ανοίξαμε την τηλεόραση στην live camera του ηφαιστείου. Και, ουπς! Τίποτα! Το ηφαίστειο κοιμόταν! Τι ατυχία! Έπρεπε να είχαμε πάει το προηγούμενο βράδυ, κι ας ήμασταν κουρασμένοι…. Ανοίξαμε λοιπόν κάτι μπύρες, σαβουρώσαμε και ότι ανθυγιεινό είχαμε αγοράσει για να πνίξουμε τον πόνο μας και εκεί γύρω στις 23.00 (μέρα έξω ακόμη!) κάνοντας ζάπινγκ πέφτουμε πάνω στο ηφαίστειο που είχε πλέον ξυπνήσει για τα καλά! Μέσα σε 5 λεπτά ήμασταν μέσα στο αυτοκίνητο και οδηγούσαμε για το Fagradalsfjall (μη μου ζητήσετε να το προφέρω!) που ξεκίνησε να “βρυχάται” στις 19 Μαρτίου 2021. Γύρω στις 12.30 (μέρα ακόμη!!!) ήμασταν στο πάρκινγκ Geldingadalir και ξεκινούσαμε την ανάβαση 1 ώρας περίπου που μας οδήγησε ακριβώς μπροστά στα ποτάμια λάβας που ξεγλιστρούσαν από τον κρατήρα του ηφαιστείου! Είχε πια αρχίσει να σκοτεινιάζει και το θέαμα με άφησε αποσβολωμένη! Αν έκλεινα τα μάτια, άκουγα ήχο που έμοιαζε με παφλασμό κυμάτων! Ένας καυτός παφλασμός, ένα κύμα φωτιάς ξεχύνονταν από τον κρατήρα κάθε τόσο, βάζοντάς με σε σκέψεις για το τι συμβαίνει κάτω από τα πόδια μου! Ανατριχιαστικά απόκοσμο! Χρειάστηκε να φτάσω ως εδώ για να καταλάβω πόσο “μικρή” είμαι, πόσο αδύναμη μπροστά στο αέναο έργο της γης! Ένας επισκέπτης είμαι, όχι στο νησί, στον πλανήτη!

30 Ιουλίου 2021 – Απόσταση 300km

Ο καλός καιρός και οι υψηλές θερμοκρασίες συνεχίστηκαν και σήμερα. 23C (!!!!) έδειξε το θερμόμετρο του αυτοκινήτου, και ψάχναμε απεγνωσμένα να βρούμε το κλιματιστικό που φυσικά δεν είχε! Χρόνια είχε να δει τέτοιες θερμοκρασίες η χώρα! “Συνήθως το καλοκαίρι μας κυμαίνεται μεταξύ 15C και 20C” μας είπαν οι ντόπιοι που απολάμβαναν τον “καυτό” γι’ αυτούς ήλιο!

Σήμερα κατευθυνθήκαμε ανατολικά. Πρώτη μας στάση το Εθνικό πάρκο Þingvellir, δικαίως μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco, τόσο για το πολιτιστικό του ενδιαφέρον (θα σας εξηγήσω γι’ αυτό παρακάτω) όσο και για το γεωμορφολογικό του.

Το Þingvellir είναι το σημείο όπου συναντάται η Ευρασιατική τεκτονική πλάκα με την Βορειοαμερικανική. Είναι το μοναδικό σημείο της γης όπου οι πλάκες, οι οποίες αποκλίνουν 2 εκατοστά κάθε χρόνο, βγαίνουν έξω από την επιφάνεια της θάλασσας! Πράγμα που σημαίνει ότι είναι το ένα και μοναδικό σημείο σε αυτόν τον πλανήτη που μπορείς να περπατήσεις ανάμεσά τους! Το επίσης εντυπωσιακό είναι ότι, λόγω της απόκλισης των πλακών, εδώ δημιουργείται καινούρια “γη” συνέχεια! Και το ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι ότι αυτό το ρήγμα εκτείνεται για 10.000 μίλια, από την Αρκτική στον βορρά ως την Ανταρκτική στο νότο! Και παρόλο το ενδιαφέρον και την προσέλευση του κόσμου, η είσοδος στο πάρκο είναι δωρεάν και το μόνο που χρειάστηκε να πληρώσουμε ήταν το πάρκινγκ, γύρω στα 5€.

Και εδώ θα ήθελα να κάνω μια μικρή παρένθεση για αυτό το ιδιαίτερο πράγμα που λέγεται “πάρκινγκ στην Ισλανδία”. Στην αρχή μου φάνηκαν πραγματικά αστεία! Φαντάσου ένα κομμάτι γης, στην μέση του πουθενά, μακριά από οτιδήποτε και χωρίς, επαναλαμβάνω, χωρίς υπάλληλο! Έχει απλά μια κάμερα στην είσοδο που καταγράφει την πινακίδα του αυτοκινήτου, και ένα κιόσκι με αυτόματο μηχάνημα πληρωμής. Οπότε, αν δεν πληρώσεις τα 5€, κάνοντας τον έξυπνο, ή καταφεύγοντας στον γνωστό βαλκάνιο “ωχαδελφισμό”, σου έρχεται ένα ωραιότατο πρόστιμο που ανέρχεται στα 50€! Πολύ καλή και προσοδοφόρα επιχείρηση τα πάρκινγκ στην Ισλανδία!

Επιστρέφω στο Þingvellir, και αφού έχω εξηγήσει το γεωμορφολογικό ενδιαφέρον της περιοχής, ας δούμε και το πολιτιστικό-ιστορικό. Εδώ λοιπόν στεγαζόταν το Ισλανδικό Κοινοβούλιο, από το 930 μέχρι και το 1881, που επιτέλους μεταφέρθηκε στο Ρέικιαβικ. Γι’ αυτό άλλωστε και το πάρκο δεν ανήκει στο Υπουργείο Περιβάλλοντος αλλά στην αποκλειστική κυριότητα του εκάστοτε πρωθυπουργού!  Και όταν λέω Κοινοβούλιο, μην φαντάζεστε κανένα κτίριο. Όχι, στην περιοχή δεν υπήρχε κανένα απολύτως κτίσμα. Απλά, μια φορά τον χρόνο, χιλιάδες πολίτες από όλη τη χώρα συνέρρεαν εδώ, στήνοντας προσωρινά καταλύματα, για να παρευρεθούν στην συνέλευση και τις ομιλίες των βουλευτών, που διαρκούσαν δύο εβδομάδες. Οι συνέλευση γινόταν στον Βράχο του Νόμου ή σε απλά ισλανδικά, Lögberg, η ακριβής τοποθεσία του οποίου όμως είναι πολύ δύσκολο να εντοπιστεί, λαμβάνοντας υπόψη την συνεχόμενη κίνηση και μεταβολή της μορφολογίας του εδάφους λόγω τις απόκλισης των τεκτονικών πλακών. Εδώ ουσιαστικά ιδρύθηκε το κράτος της Ισλανδίας, και γι’ αυτό κατέχει τόσο ξεχωριστή θέση μεταξύ των μνημείων της χώρας.

Το παράδοξο αυτού το μνημείου είναι ότι σχετίζεται έντονα με τον θάνατο και τις εκτελέσεις. Το κοινοβουλευτικό σώμα δεν είχε μόνο πολιτική εξουσία αλλά και νομοθετική και εκτελεστική. Και ο πνιγμός στα απότομα νερά των καταρρακτών του Þingvellir ήταν η πιο συνηθισμένη ποινή!

Συνεχίζοντας το εύκολο και εξαιρετικά φροντισμένο μονοπάτι, φτάσαμε ως το Κέντρο Επισκεπτών ακριβώς μπροστά από την λίμνη Silfra, που παρουσιάζει ιδιαίτερο καταδυτικό ενδιαφέρον. Ένα καφεδάκι ήταν απαραίτητο! Γενικά, η κουλτούρα του καφέ δεν υπάρχει τόσο έντονη στην Ισλανδία και τα καφέ είναι πολύ σπάνια στην ύπαιθρο. Οπότε όπου βρεις καφέ, μην τον αφήσεις!

Συνεχίζοντας την πορεία μας προς τα ανατολικά, γίναμε θεατές ενός ακόμη μοναδικού φαινομένου αυτού του ιδιαίτερου τόπου. Ο θερμοπίδακας Strokkur στην κοιλάδα Haukadalur είναι ένας από τους λίγους ενεργούς θερμοπίδακες στον κόσμο.

Άκου τώρα τι συμβαίνει εδώ. Ο δεύτερος μεγαλύτερος παγετώνας της Ισλανδίας, ο Langjökull, λιώνει και το νερό απορροφάται από τα πορώδη πετρώματα του υπεδάφους, τα οποία είναι τόσο καυτά από το μάγμα, που φτάνουν το νερό σε σημείο βρασμού.  Αυτό το νερό που βράζει συσσωρεύεται πάνω από το μάγμα, και κάθε 5-10 λεπτά περίπου εκρήγνυται σε ένα πελώριο καυτό συντριβάνι που συνήθως φτάνει τα 20-35 μέτρα! Ένα μαγευτικό θέαμα, ένας τρελός χορός, με μοναδικό χορογράφο το χέρι της φύσης! Κοντά στον Strokkur βρίσκεται και ο πολύ μεγαλύτερος Geysir, ο οποίος λέγεται ότι φτάνει τα 70-80 μέτρα ύψος αλλά δυστυχώς είναι πλέον ανενεργός λόγω της ανθρώπινης δραστηριότητας. Κάπου διάβασα ότι του έριχναν σαπούνι για να κάνουν την έκρηξη πιο εντυπωσιακή, αλλά αυτό είχε ως αποτέλεσμα να καταστραφεί η δομή του και να πάψει να εκρήγνυται πια. Σε όλη την γύρω περιοχή, η γη βράζει! Δεν κάνω πλάκα, βράζει κανονικά, σαν καζάνι!

Τελευταία στάση σε αυτόν το “Χρυσό Κύκλο” 300 περίπου χιλιομέτρων, ο εντυπωσιακός Gullfoss, ή αλλιώς ο Χρυσός Καταρράκτης. Είναι ένα από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα της χώρας και η μοναδικότητά του έγκειται στο γεγονός ότι πέφτει μέσα σε ένα φαράγγι 32 μέτρων ύψους. Ευτυχώς ήμασταν προετοιμασμένοι για ένα καλό πιτσίλισμα λόγω της ορμής του. Εντυπωσιακός, δεν μπορώ να πω! Αλλά αυτή ήταν μόνο η αρχή…

 

Αργότερα προσπαθήσαμε να φτάσουμε στο Hrunalaug, μια πολύ μικρή, θερμή, υπαίθρια πισίνα. Τα καταφέραμε, αν και ο χωματόδρομος που οδηγούσε εκεί ήταν πολύ κακός. Δυστυχώς όμως, δεν καταφέραμε να μπούμε γιατί ο ιδιοκτήτης της γης όπου βρίσκεται η πισίνα μας ενημέρωσε ότι ήταν ήδη πολλά άτομα εκεί και επιπλέον μας πληροφόρησε ότι χρέωνε 10€ το άτομο για να μας επιτρέψει να μπούμε στην ιδιοκτησία των προγόνων του!

31 Ιουλίου 2021 – Απόσταση 272km

Σήμερα αφήσαμε το διαμέρισμά μας στο Ρέικιαβικ και ξεκινήσαμε το road trip και την εξερεύνηση ακολουθώντας τον αυτοκινητόδρομο 1 ή αλλιώς Ring Road. Ο Ring Road είναι ένας κύκλος ολόκληρης της χώρας, που ξεκινάει από και τελειώνει στο Ρέικιαβικ. Και μην φανταστείς κανέναν τεράστιο αυτοκινητόδρομο. Ένας απλός επαρχιακός δρόμος διπλής κατεύθυνσης είναι, με εξαιρετική ποιότητα οδοστρώματος όμως!  Εμείς επιλέξαμε να ξεκινήσουμε με νοτιοανατολική κατεύθυνση. Γεμίσαμε το ρεζερβουάρ με βενζίνη και το αυτοκίνητο με σνακς και φύγαμε! Πρώτη μικρή στάση στην πόλη Selfoss που την διασχίζει ο ομώνυμος ποταμός. Η θερμοκρασία σήμερα ήταν αισθητά χαμηλότερη, γύρω στους 16C, φυσιολογική για την εποχή! Το φλις απαραίτητο, μη σου πω ότι εξαφανίστηκαν πλέον τα σοσονάκια και έψαχνα όλες τις ψηλές μου κάλτσες!

Από τα πρώτα κιόλας χιλιόμετρα αντιληφθήκαμε την μαγεία του τόπου! Διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι όλα αυτά για τα οποία διαβάζαμε πριν φτάσουμε εδώ! Θα επαναλάβω κι εγώ αυτό που πολλάκις διαβάσαμε κι εμείς, “η οδήγηση στην Ισλανδία είναι από μόνη της μια μαγική εμπειρία!” Θα προσθέσω εγώ, είναι σαν ψυχοθεραπεία! Ήρεμη πορεία, χωρίς να συναντάς πολλά άλλα αυτοκίνητα (πιο συχνά συναντούσαμε πρόβατα, παρά αυτοκίνητα!) με απίστευτες εναλλαγές τοπίου και έναν ουρανό που έμοιαζε ζωγραφιά!

Βρισκόμασταν πλέον στα νότια του νησιού. Η πρώτη μας στάση έγινε στον μοναδικό Gljufrabui, μάλλον τον πιο ιδιαίτερο καταρράκτη που έχω δει ποτέ!

Είναι πολύ καλά κρυμμένος μέσα σε μία μικρή σπηλιά και πρέπει να περάσεις ένα στενό πέρασμα στο βράχο και φυσικά να βραχείς για να τον θαυμάσεις! Και μερικά μέτρα παρακάτω, βρίσκεται ο Seljalandsfoss, πολύ μεγαλύτερος και καθόλου κρυμμένος. Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι μπορείς να περπατήσεις πίσω από τον τεράστιο όγκο νερού που πέφτει από 60 μέτρα ύψος!

Περίπου 30 χιλιόμετρα προς τα ανατολικά, κι άλλος καταρράκτης, ο Skógafoss, πολύ επιβλητικός κι αυτός! Ο βράχος από τον οποίο πέφτει ήταν η παλαιότερη ακτογραμμή του νησιού, η οποία σήμερα είναι περίπου 5 χιλιόμετρα παρακάτω.

Αφού πλησιάσαμε όσο πιο κοντά μπορούσαμε στα ορμητικά του νερά, ανεβήκαμε τα 527(!!!) σκαλοπάτια της απότομης σιδερένιας σκάλας στα δεξιά του, που μας οδήγησε πάνω από τον καταρράκτη για μερικές εντυπωσιακές φωτογραφίες και στη συνέχεια σε ένα πανέμορφο, καταπράσινο μονοπάτι μέσα στο φαράγγι του ποταμού Skógá με δεκάδες άλλους καταρράκτες τα ονόματα των οποίων μου είναι αδύνατο και να θυμηθώ και να προφέρω!!! (Αλήθεια, έχω τεράστιο θέμα με τα τοπωνύμια στην Ισλανδία!)

Η μέρα μας έκλεισε με ένα χαλαρωτικό μπανάκι στην Seljavallalaug, μια από τις παλαιότερες και μεγαλύτερες υπαίθριες πισίνες στην Ισλανδία που εκμεταλλεύεται την γεωθερμία του τόπου. Φτάσαμε εκεί μετά από μια μικρή πεζοπορία 15 λεπτών. Το νερό άχνιζε δελεαστικά!

Να επισημάνω εδώ ότι η Ισλανδία δεν έχει κουνούπια, δεν έχει ερπετά, ούτε ποντίκια, ούτε άγρια ζώα πέρα από τη λευκή αλεπού.

Διανυκτέρευση απόψε σε ένα παλιό σχολείο που μετατράπηκε σε ενοικιαζόμενα διαμερίσματα.

1 Αυγούστου 2021 – Απόσταση 261km

Μουντό και βροχερό το πρωινό σήμερα! Συνεχίσαμε την νοτιανατολική μας πορεία μέχρι τον παγετώνα Solheimajokull (μια “γλώσσα” του μεγαλύτερου Mýrdalsjökull) μάλλον ο πιο εύκολα προσβάσιμος παγετώνας της χώρας και βαμμένος με μια ιδιαίτερη παλέτα χρωμάτων, από εκτυφλωτικό λευκό, γαλάζιο, σκούρο μπλε, μέχρι μαύρο!

Αν αναρωτιέσαι πώς μπορεί ο πάγος να είναι μαύρος, να σε ενημερώσω ότι κάτω από τα πόδια μας, κάτω από το παχύ στρώμα πάγου, βρισκόταν το πιο διαβόητο και πιο ενεργό ηφαίστειο της χώρας, η Katla, το οποίο μάλιστα το περιμένουν να εκραγεί από στιγμή σε στιγμή! Ωστόσο, στην Ισλανδία γενικά, τα ηφαίστεια και η σεισμική δραστηριότητα παρακολουθούνται, πράγμα που σημαίνει ότι είναι απόλυτα ασφαλές να επισκέπτεσαι τέτοια μέρη.

Το λυπηρό βέβαια είναι, ότι, ως γνωστό, οι πάγοι λιώνουν. Με εξωφρενικούς ρυθμούς! Ο Solheimajokull υποχώρησε 400μ την τελευταία δεκαετία, δημιουργώντας το 2011 μια λίμνη στη βάση του, που συνεχώς μεγαλώνει, θυμίζοντάς μας τις μη αναστρέψιμες επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Οι πάγοι που πατούσαμε, σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν πια…

Επόμενη στάση στο Sólheimasandur. Τι έχει εδώ; Εκ πρώτης όψεως, τίποτα! Απολύτως τίποτα! Αφήνεις το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ (όπως ακριβώς σας το περιέγραψα νωρίτερα) και όσο και να προσπαθήσεις να διακρίνεις κάτι βρε αδελφέ στον ορίζοντα, δεν βλέπεις ΤΙΠΟΤΑ! Αλήθεια τώρα, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου, το μόνο που υπάρχει είναι μια μαύρη, πετρώδης έρημος. Ξερή και άχαρη. Χωρίς ούτε ένα δεντράκι, έστω ένα χορταράκι, τίποτα σου λέω! Από το πάρκινγκ λοιπόν ξεκινάει ένα φαρδύ, τελείως flat, εύκολο μονοπάτι, χωματόδρομος θα έλεγα (τόσο φαρδύ είναι) 3,5 περίπου χιλιομέτρων. Τα αυτοκίνητα όμως απαγορεύονται αυστηρά. Μας πήρε περίπου 40-45 λεπτά περπάτημα να φτάσουμε. “Πού;;;” θα αναρωτιέσαι! Στο πιο αμφιλεγόμενο και παράξενο αξιοθέατο της Ισλανδίας: ένα συντρίμμι, ό,τι έχει απομείνει από ένα αεροπλάνο που έπεσε εδώ το 1973.

Νοέμβριο του 73,το αεροσκάφος του αμερικάνικου ναυτικού έμεινε από καύσιμα όταν ο πιλότος του γύρισε στη λάθος δεξαμενή καυσίμων και αναγκάστηκε να το προσγειώσει στην παγωμένη τότε παραλία σώζοντας και τα πέντε άτομα του πληρώματος.  Το κουφάρι όμως του αεροσκάφους έμεινε για πάντα εδώ, στην μαύρη και απόκοσμη αυτήν έρημο, γιατί η ανάσυρσή του ήταν εξαιρετικά δύσκολη (αν αναλογιστείς ότι τότε δεν υπήρχε ο Ring Road να διευκολύνει την πρόσβαση εδώ, το σημείο αυτό ήταν κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά.)

Αν με ρωτούσες πριν το ταξίδι μας γι’ αυτό το αξιοθέατο, θα σου έλεγα ότι το θεωρώ παντελώς αδιάφορο. Κι αν δεν επέμενε ο Ντάνης, πιθανών να μην το είχαμε επισκεφτεί. Τώρα όμως, μετά την επίσκεψή μας εκεί, όχι ότι άλλαξα άρδην την άποψή μου, αλλά έχει “κάτι”. Λίγο το απόκοσμο, σαν από άλλο πλανήτη τοπίο που δεν θα δεις πουθενά αλλού… Λίγο η παντελής έλλειψη ζωής γύρω σου, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου… Έχει “κάτι”, υπερφυσικό και ανατριχιαστικό…

Η μέρα συνέχισε να είναι μουντή και ψυχρή αλλά ευτυχώς δεν μας έβρεξε. Συνεχίζοντας την νοτιοανατολική μας κατεύθυνση στον Ring Road, φτάσαμε στο νοτιότερο σημείο του νησιού, στην πολυφωτογραφημένη χερσόνησο Dyrhólaey.

Μια υποβρύχια έκρηξη 80 χιλιάδες χρόνια πριν, πιστεύεται ότι είναι ο δημιουργός των κάθετων αυτών βράχων και ενός από τα πιο αναγνωρίσιμα φυσικά αξιοθέατα του τόπου, την αψίδα στην άκρη της χερσονήσου. Η Ιταλίδα που συναντήσαμε στην αρχή του ανηφορικού μονοπατιού μας είπε ότι σε 15 λεπτά θα είμαστε στο καλύτερο σημείο για να την φωτογραφήσουμε. Δεν ξέρω αν ήθελε να μας ενθαρρύνει ή απλά δεν είχε την αίσθηση του χρόνου, πάντως το μονοπάτι μας πήρε τουλάχιστον τρία τέταρτα! (Και ήταν και γεματούλα, δεν είχε με τίποτα την φυσική κατάσταση να το κάνει σε 15 λεπτά!) Τέλος πάντων, η διαδρομή ήταν πανέμορφη, με πανοραμική θέα των βράχων από τη μια πλευρά και μια κατάμαυρη παραλία από την άλλη, αλλά και για τον επιπλέον λόγο ότι συναντήσαμε puffins, χαρακτηριστικά πτηνά του Β. Ατλαντικού, που στα δικά μου μάτια μοιάζανε με μικρά, γλυκούλικα πιγκουινάκια! Κάποια στιγμή μάλιστα, η φωτογραφική μας μηχανή πρόλαβε να αποθανατίσει την βόλτα μιας τεράστιας φάλαινας στα άγρια κύματα του Ατλαντικού! Τι ξεχωριστές εμπειρίες μπορεί να σου δώσει η φύση αλήθεια!

Η εντυπωσιακή μαύρη παραλία Reynisfjara ήταν πολύ κοντά. Μαύρη άμμος, μαύρα βότσαλα, κατράμι σου λέω! Δικαίως έχει χαρακτηριστεί μια από τις πιο ιδιαίτερες παραλίες του κόσμου! Βέβαια δεν ευθύνεται μόνο το χρώμα της γι’ αυτό. Με το που φτάσαμε, στη ανατολική της πλευρά, ένα ξεχωριστό φυσικό φαινόμενο μας εντυπωσίασε. Οι πολύγωνες στήλες από βασάλτη σε κλιμακωτά επίπεδα έμοιαζαν να είχαν λαξευτεί και τοποθετηθεί εκεί από το χέρι κάποιου ικανού γλύπτη. Ο καλλιτέχνης ωστόσο δεν είναι άλλος από τη δύναμη της φύσης!

Προχωρώντας στην παραλία, πίσω ακριβώς από τις στήλες βασάλτη, είναι η σπηλιά Hálsanefshellir, με έναν θόλο μοναδικό!

Και λίγο παρακάτω, προχωρώντας και πάλι στην μαύρη αμμουδιά, οι Reynisdrangar Rocks, εντυπωσιακά περίεργοι βράχοι από βασάλτη μέσα στην θάλασσα που οι λάτρεις του Game of Thrones σίγουρα αναγνωρίζουν.

Όσο όμορφη είναι η περιοχή, άλλο τόσο είναι επικίνδυνη. Η παραλία είναι γνωστή για τα ύπουλα κύματά της. Μπορεί η θάλασσα να είναι ήρεμη, αλλά στα ξαφνικά, χωρίς κάποια συγκεκριμένη συχνότητα και το πιο σημαντικό χωρίς καμία ένδειξη, εμφανίζονται τεράστια κύματα που μπορούν να βυθίσουν κάτω από το νερό ολόκληρη την παραλία και την σπηλιά επίσης! Η εξήγηση για αυτά τα τεράστια, ύπουλα κύματα είναι ότι ξεκινούν από την Ανταρκτική και μέχρι εδώ, στην Ισλανδία, δεν συναντούν στην πορεία τους καμιά μεγάλη μάζα γης να τα αναχαιτίσει, οπότε έχουν ολόκληρο τον Ατλαντικό να “γεμίσουν”, μέχρι να ξεσπάσουν στην μαύρη παραλία. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά θανάτου εδώ, μα οι προειδοποιητικές πινακίδες δεν φάνηκαν να πτοούν κανέναν!

Απόψε η διανυκτέρευσή μας ήταν σε κάμπινγκ. Ξέχασα να σας πω ότι είχαμε μαζί μας όλο μας τον εξοπλισμό γιατί όταν ο Ντάνης έκανε το πρόγραμμα αυτού του ταξιδιού, διαπίστωσε ότι σε κάποιες περιοχές δεν μπορούσε να βρει καταλύματα, ή αν έβρισκε, ήταν σε απαγορευτική για εμάς τιμή. Να θυμίσω εδώ ότι ο Αύγουστος είναι high season για την Ισλανδία. Θεωρήσαμε ότι υπήρχαν εναλλακτικές, αλλά δεν είχαν καταχωρηθεί στο booking ή στο airbnb. Η πραγματικότητα όμως ήταν άλλη. Όντως δεν υπήρχε ΤΙΠΟΤΑ άλλο στην γύρω περιοχή, σε ακτίνα 200χμ. Και όταν λέω τίποτα, δεν εννοώ άλλο κατάλυμα, εννοώ άλλο κτίριο γενικά. Η ύπαιθρος της Ισλανδίας είναι εξαιρετικά αραιοκατοικημένη, και υπάρχουν χωριά που έχουν ένα σπίτι μόνο! Ο πληθυσμός ολόκληρης της χώρας είναι γύρω στις 350.000 κάτοικοι και η μεγάλη πλειοψηφία τους ζει στην πρωτεύουσα. Τα χωριά στην ύπαιθρο είναι πολύ μακριά το ένα από το άλλο και τα περισσότερα δεν έχουν παροχές, όπως supermarket ή φαρμακείο ας πούμε. Και γενικά, όπου βρίσκαμε βενζινάδικο (τα περισσότερα από τα οποία είναι και mini market) σταματούσαμε χωρίς πολλή σκέψη.

Το κάμπινγκ Svinafell ήταν γεμάτο κόσμο, αλλά οι κοινόχρηστες εγκαταστάσεις πεντακάθαρες. Μας έπιασε και βροχούλα την ώρα που μαγειρεύαμε, αλλά ήμασταν και γι’ αυτό προετοιμασμένοι.

2 Αυγούστου 2021 – Απόσταση 432km

Πρωινό ξύπνημα στο αντίσκηνο και καφεδάκι μέσα στην τραπεζαρία του κάμπινγκ γιατί ο καιρός δεν έλεγε να φτιάξει. Πού είναι οι ωραίες, ζεστές μέρες που είχαμε στην αρχή του ταξιδιού μας στο Ρέικιαβικ! Αφού μαζέψαμε την πραμάτεια μας, φύγαμε για Svartifoss. Κι άλλος καταρράκτης! Αν με ρωτήσεις πόσους καταρράκτες είδαμε συνολικά σε αυτό το ταξίδι, δεν μπορώ να σου απαντήσω. Το σίγουρο πάντως είναι ότι δύσκολα πλέον να με εντυπωσιάσει καταρράκτης μετά από αυτούς που είδα εδώ! Νερό, πολύ νερό! Η Ισλανδία, χωρίς υπερβολή, έχει νερό να ξεδιψάσει όλος ο πλανήτης!

Πλησιάζοντας στον Svartifoss και ενώ είχαμε αποφασίσει να αφήσουμε το αυτοκίνητο στο κάμπινγκ, μπήκαμε κατά λάθος στο χώρο του πάρκινγκ από το οποίο όμως βγήκαμε αμέσως. Αυτή η μικρή απροσεξία μας στοίχισε 50€ πρόστιμο όταν επιστρέψαμε το αυτοκίνητο γιατί οι κάμερες είχαν προλάβει να καταγράψουν την πινακίδα μας.

Μετά από μια ανηφορική αλλά καθόλου δύσκολη πεζοπορία 1.5 περίπου χιλιόμετρο, αντικρίσαμε μπροστά μας τις μαύρες εξάγωνες στήλες από βασάλτη που πλαισιώνουν τα 20 μέτρα ύψος του ξεχωριστού Svartifoss.

Οι περίεργοι αυτοί εξάγωνοι σχηματισμοί δημιουργούνται όταν η λάβα ψύχεται και συστέλλεται, και είναι αυτοί που ενέπνευσαν τον αρχιτέκτονα της Hallgrimskirkja, του ιδιαίτερου Καθεδρικού Ναού στην καρδιά του Ρέικιαβικ. Παλαιότερα, όπως διάβασα, μπορούσες να πλησιάσεις πολύ περισσότερο στα ορμητικά νερά αυτού του καταρράκτη. Τώρα πλέον, έχουν φτιάξει μια εξέδρα που σταματά αρκετά μέτρα μακριά του, για να προστατέψουν την χλωρίδα της περιοχής αλλά και γιατί οι κολώνες αποκολλώνται και πέφτουν θέτοντας σε κίνδυνο όσους τυγχάνει να βρίσκονται από κάτω.

Κατηφορίζοντας το μονοπάτι συναντήσαμε κι άλλους μικρότερους καταρράκτες, αλλά εξίσου εντυπωσιακούς.

Συνεχίζοντας την διαδρομή μας στον Ring Road, φτάσαμε στο παγετώνα Fjallsárlón, που είναι και αυτός “γλώσσα” του Vatnajökull, του μεγαλύτερου παγετώνα της Ευρώπης. Το ξεχωριστό εδώ είναι ότι κομμάτια πάγου αποκολλώνται από τον παγετώνα και πέφτουν στα νερά τις λίμνης που έχει σχηματιστεί μπροστά του, ξεκινώντας έναν υπέροχο, δυστυχώς μοιραίο, τελευταίο, νωχελικό χορό. Στην περιοχή επικρατούσε απόλυτη ησυχία, και έτσι ακούγαμε πεντακάθαρα το σπάσιμο του πάγου και τον παφλασμό της βαριάς πτώσης του μέσα στα παγωμένα νερά της λίμνης.

Μόλις 10χμ ανατολικά βρίσκεται άλλη μια “γλώσσα” του Vatnajökull, ο παγετώνας Jökulsárlón (πω, αυτά τα ονόματα, γλωσσοδέτες!) όπου συμβαίνει ακριβώς η ίδια διαδικασία αλλά σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα και με πολύ περισσότερο κόσμο φυσικά. Σοφή η επιλογή του Ντάνη να επισκεφτούμε και τον μικρότερο αλλά και πιο ήσυχο Fjallsárlón. Παρόλο τον κόσμο όμως, είδαμε μια φώκια να κολυμπά ανέμελα στα παγωμένα νερά της λίμνης, αψηφώντας τα δεκάδες φουσκωτά που έπλεαν γύρω από τα παγόβουνα.

Στον Jökulsárlón, ο αργός χορός των θραυσμάτων καταλήγει στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού ή στην μαύρη άμμο της Diamond Beach. Τα κομμάτια πάγου που καταλήγουν στην μαύρη ηφαιστειακή άμμο, λαμποκοπούν τόσο όμορφα που μοιάζουν με τεράστια διαμάντια, εξ ου και το όνομα της παραλίας. Δυστυχώς όμως, με το ρυθμό που λιώνουν οι πάγοι, σύντομα τα “διαμάντια” θα εξαφανιστούν…

Η κατεύθυνσή μας είχε αρχίσει πλέον να είναι προς τον βορρά. Ο δρόμος συνέχισε παραλιακά, με γλυκές στροφούλες, για 270χμ μέχρι το επόμενο κάμπινγκ, στο Hengifoss, αφού πρώτα κάναμε μια στάση για ανεφοδιασμό στη μοναδική πόλη που συναντήσαμε σε όλη τη διαδρομή, το Egilsstaðir. Δυστυχώς όμως, για εμάς, σήμερα ήταν αργία για τους Ισλανδούς. Γιόρταζαν την Commerce Day, και ήταν όλα κλειστά! Το μόνο που βρήκαμε ανοιχτό ήταν ένα βενζινάδικο!

Το κάμπινγκ στο Hengifoss ήταν πεντακάθαρο! Εξαιρετικές εγκαταστάσεις! Ο Δημήτρης και η Έλενα επέλεξαν να μείνουν σε δωμάτιο και εμείς στο αντίσκηνό μας. Μαγειρέψαμε στα γρήγορα στο δωμάτιο των παιδιών και αποσυρθήκαμε στο αντίσκηνό μας για ύπνο.

3 Αυγούστου 2021 – Απόσταση 174km

Πολύ κοντά στο κάμπινγκ που διανυκτερεύσαμε ήταν άλλος ένας πολύ ξεχωριστός καταρράκτης, ο Hengifoss! Είναι δίπλα στη λίμνη Lagarfljót και έχει ύψος 128 μέτρα περίπου. Πέφτει μέσα στο φαράγγι που διασχίσαμε για μια ώρα περίπου για να φτάσουμε μέχρι εκεί. Όλο το φαράγγι είναι “φτιαγμένο” από εντυπωσιακές, ψηλές και λεπτές, εξάγωνες στήλες βασάλτη και κατά μήκος του συναντήσαμε κι άλλους καταρράκτες, που για ακόμη μια φορά μας μάγεψαν.

 

Αυτό που κάνει τον Hengifoss να ξεχωρίζει ανάμεσα στους εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες άλλους καταρράκτες του νησιού, είναι τα στρώματα κόκκινου πηλού ανάμεσα στα στρώματα του βασάλτη. Το έντονο κόκκινο χρώμα είναι το αποτέλεσμα της οξείδωσης του σιδήρου μέσα στον πηλό. Έτσι, το φόντο πάνω στο οποίο “χορεύει” ο Hengifoss είναι μοναδικό. Αν και φτάνοντας η ομίχλη μας εμπόδισε από το να θαυμάσουμε το μεγαλείο του, σύντομα το τοπίο καθάρισε και οι φωτογραφικές μηχανές πήραν φωτιά. Λέγεται ότι μπορείς να φτάσεις μέχρι τον καταρράκτη και να περάσεις από πίσω του, όπου έχει μια σπηλιά, αλλά οι συνθήκες δεν μας το επέτρεψαν. Το μονοπάτι διακόπηκε σε κάποιο σημείο, και έπρεπε να μπούμε μέσα στο νερό για να συνεχίσουμε. Οπότε, τον χαρήκαμε εξ αποστάσεως… Κατηφορίζοντας τώρα το φαράγγι, απολαύσαμε την κοιλάδα Fljótsdalur που απλωνόταν μπροστά μας.

Η περιοχή αυτή, στην ανατολική πλευρά της Ισλανδίας, είναι εξαιρετικά αραιοκατοικημένη. Φεύγοντας λοιπόν από τον Hengifoss και την ήρεμη κοιλάδα Fljótsdalur, περάσαμε και πάλι από το Egilsstaðir για προμήθειες. Και συνεχίσαμε βορειοδυτικά με προορισμό το Grímsstaðir, έναν μικρό οικισμό όπου βρισκόταν το μοναδικό κατάλυμα της περιοχής! Στα 160 πανέμορφα χιλιόμετρα της διαδρομής μέχρι εκεί δεν συναντήσαμε απολύτως τίποτα! Ούτε χωριό, ούτε άνθρωπο! Για να φτάσουμε στο Grímsstaðir, αναγκαστήκαμε να βγούμε από τον Ring Road, σε έναν χωματόδρομο που μας οδήγησε ακριβώς μπροστά στον ξενώνα του Elvar. Ένας ντόπιος νεαρός κάτι μαστόρευε έξω, και δεν μας έδωσε και πολλή σημασία. Όταν όμως του είπαμε ότι είμαστε Έλληνες, ενθουσιάστηκε! Πετάχτηκε επάνω και έσπευσε να μας χαιρετήσει, με τα ατημέλητα ρούχα εργασίας του. “Αυτόν τον καιρό διαβάζω Πλάτωνα” μας είπε, και μας έδωσε το χέρι του! Μείναμε άναυδοι να τον κοιτάμε! Ήταν ένα νεαρό αγόρι που ζούσε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα, σε έναν τόπο σχεδόν έρημο, χωρίς καν τις λιγοστές παροχές ενός χωριού όπως το αντιλαμβανόμαστε εμείς, και όχι απλά γνώριζε τον Πλάτωνα, αλλά διάβαζε Πλάτωνα! Ίσως αυτό να είναι το καλύτερο παράδειγμα για να καταλάβετε το μορφωτικό και πολιτισμικό επίπεδο αυτής της χώρας! Αλλά αυτό δεν ήταν το μόνο που μας ξάφνιασε σε αυτόν τον μικρό οικισμό. Ο Elvar, ο ιδιοκτήτης του ξενώνα, ήταν λίγο πιο κάτω με το τρακτέρ του και αφού τελείωσε με τη δουλειά του, ήρθε να μας δώσει τα κλειδιά του δωματίου μας. Να επισημάνω εδώ, ότι το κτίριο του ξενώνα ήταν το μοναδικό οίκημα που μπορούσες να δεις μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι σου, και να σας θυμίσω επίσης, το πρώτο που συναντήσαμε στα 160 χιλιόμετρα που διανύσαμε εκείνη την ημέρα. Οπότε όταν ο λιγομίλητος Elvar μου έδωσε τα κλειδιά, προχώρησα προς την είσοδο του κτηρίου και τον ρώτησα προς τα πού να πάω για να βρω το δωμάτιό μας. Την απάντησή του δεν την περιμέναμε με τίποτα. ” Δεν είναι εδώ το δωμάτιό σας. Εδώ είναι η ρεσεψιόν! Θα πάρετε αυτόν τον χωματόδρομο και θα το βρείτε μετά από 5 χιλιόμετρα”!!!! “Και ο κωδικός για το wifi;” τον ρώτησα. “Είναι ελεύθερο. Δεν υπάρχει γείτονας για να το κλέψει!” Και όντως, αφού τους χαιρετήσαμε απορημένοι, πήραμε τον έρημο χωματόδρομο που μας οδήγησε σε ένα συγκρότημα από αυτόνομα, ξύλινα σπιτάκια που ήταν παραμυθένια! Γύρω τριγύρω και όσο έφτανε το μάτι μας δεν υπήρχε τίποτα, μόνο καταπράσινα λιβάδια. Να φανταστείτε, ακόμη και το παράθυρο της τουαλέτας ήταν τεράστιο και η θέα του ονειρική, σε ένα ανθισμένο λιβάδι! Θα ήταν το ιδανικό μέρος να δούμε το βόρειο σέλας αν είχαμε έρθει άλλη εποχή…

Στο κέντρο του συγκροτήματος υπήρχε μια μεγάλη κοινόχρηστη τραπεζαρία και κουζίνα με πλήρη εξοπλισμό. Αποφασίσαμε να μαγειρέψουμε και να ξεκουραστούμε παρόλο που ήταν νωρίς ακόμη.

4 Αυγούστου 2021 – Απόσταση 186km

Πολύ κοντά στο κατάλυμά μας, μόλις 28 χιλιόμετρα προς τα βόρεια, βρίσκονται οι καταρράκτες Selfoss και Dettifoss. Σχηματίζονται και οι δύο από τον παγετώνα Vatnajökull που λιώνει. Βρίσκονται στο Εθνικό Πάρκο του Vatnajökull στην βορειοανατολική πλευρά της Ισλανδίας. Η πρόσβαση σε αυτούς είναι πολύ εύκολη. Ο Ντάνης για καιρό προσπαθούσε να αποφασίσει ποια είναι η καλύτερη πλευρά για να τους δούμε, η δυτική ή η ανατολική. Κατέληξε στη δυτική μετά από πολύ διάβασμα, και νομίζω δικαίως. Πρώτα πλησιάσαμε τον Selfoss που χωρίς αμφιβολία είναι ένας πολύ εντυπωσιακός καταρράκτης. Φτάσαμε ακριβώς στο χείλος του. Έχει σχήμα σαν πέταλο και το νερό πέφτει από πολλά διαφορετικά σημεία.

Αλλά, την καρδιά μου σε αυτό το ταξίδι, την έκλεψε ο Dettifoss! Μιλάμε για ορμή, όχι αστεία! Είναι ο δεύτερος ορμητικότερος καταρράκτης της Ευρώπης και για μένα ο πιο εντυπωσιακός της Ισλανδίας. Νοιώθαμε τη γη να πάλλεται κάτω από τα πόδια μας όσο πλησιάζαμε! Και φυσικά γίναμε μούσκεμα από το νέφος σταγονιδίων που παρέσυρε ο αέρας. Μετά από αυτόν τον καταρράκτη, δύσκολα να με εντυπωσιάσει πλέον άλλος.

Με την εικόνα του Dettifoss κολλημένη στο μυαλό μου, συνεχίσαμε την ευχάριστη οδήγηση για 65 χιλιόμετρα προς τα δυτικά με στάση στο Námafjall Hverir.

Θα προσπαθήσω να το περιγράψω όσο πιο παραστατικά μπορώ, γιατί ούτε οι φωτογραφίες, ούτε τα λόγια μπορούν να μεταφέρουν την δυσοσμία του! Φαντάσου το σαν ένα τσουκάλι μέσα στη γη που μέσα βράζει θειάφι! Δεν ξέρεις πώς μυρίζει το θειάφι; Φαντάσου κλούβιο αυγό, αλλά όχι ένα, κάνα δυο χιλιάδες! Σοβαρά τώρα. Η περιοχή έχει πολύ έντονη γεωθερμία και φουμαρόλες. Το νερό που ρέει σε βάθος 1000 μέτρων συναντά θερμοκρασίες που φτάνουν του 200 βαθμούς Κελσίου και φυσικά εξατμίζεται. Ο ατμός που ανεβαίνει στην επιφάνεια συναντά στο δρόμο μπόλικο θείο, εξ ου και η απίστευτη μυρωδιά. Όσο ήμασταν εκεί, ανέπνεα μόνο από το στόμα, δεν αντέχεται η μπόχα σου λέω! Το έδαφος έκαιγε και οι πινακίδες μας απέτρεπαν από το να πλησιάσουμε στις φουμαρόλες γιατί εκεί η θερμοκρασία έφτανε του 80 με 100 βαθμούς! Άλλωστε, το βλέπαμε, η γη έβραζε κανονικά κάτω από τα πόδια μας! Στο ταξίδι αυτό, το πιο σημαντικό πράγμα που συνειδητοποίησα ήταν η άνευ ορίου δύναμη της φύσης. Νομίζω ότι οι Ισλανδοί γι’ αυτό σέβονται και προστατεύουν το νησί τους και τον τόπο τους, γιατί αναγνωρίζουν τη δύναμη της φύσης, και πόσο ανυπεράσπιστοι είμαστε μπροστά της!

Με τη μυρωδιά του κλούβιου αυγού κολλημένη στη μύτη μου, συνεχίσαμε δυτικά. Μόλις 6 χιλιόμετρα μακριά από το Námafjall Hverir, σταματήσαμε στη σπηλιά Grjótagjá. Η είσοδος της σπηλιάς είναι πολύ στενή και απότομα κατηφορική αλλά το εσωτερικό της παραδεισένιο! Κρύβει μια μικρή λιμνούλα με διαυγέστατα, θερμά νερά που δύσκολα μπορείς να αντισταθείς! Πόσο θαυμαστή και μοναδική είναι η φύση! Η ξεχωριστή αυτή ομορφιά έχει προσελκύσει πολλούς τηλεοπτικούς παραγωγούς. Υπάρχει πολύ επίμαχη ερωτική σκηνή του Jon Snow και της Ygritte στο Game of Thrones γυρισμένη εδώ!  Δυστυχώς όμως, το κολύμπι στη λίμνη απαγορεύεται. Αλλού διαβάσαμε ότι είναι επικίνδυνο λόγω βακτηρίων, αλλού λόγω της απρόβλεπτης αύξησης της θερμοκρασίας του νερού και αλλού για τη διαφύλαξη της ισορροπίας της.

Πάνω ακριβώς από τη σπηλιά, εκτείνεται ένα τεράστιο ρήγμα. Η αποκάλυψη της λίμνης έγινε όταν μέρος του θόλου της σπηλιάς έπεσε, ανοίγοντας τις δύο μικρές εισόδους της. Περπατώντας δίπλα στο ρήγμα, συνειδητοποίησα ότι το να είσαι μέσα στη σπηλιά δεν είναι και πολύ ασφαλές. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα ξυπνήσει η γη…

Είχε αρχίσει να βρέχει, οπότε επιλέξαμε να κάνουμε μια στάση στο Vogafjós Farm Resort που ήταν μόλις 3 χιλιόμετρα μακριά. Τι το ξεχωριστό έχει το Vogafjós Farm Resort; Τα καταλύματα όπως και το κυριλάτο εστιατόριό του βρίσκονται μέσα σε μια κανονική φάρμα ζώων! Το εστιατόριο μάλιστα, είναι ακριβώς δίπλα στους στάβλους και το μόνο που χωρίζει τους δύο παράταιρους αυτούς χώρους είναι μια τζαμαρία, από όπου χαζεύαμε τις αγελαδίτσες! Φυσικά η σπεσιαλιτέ του μαγαζιού είναι το burger του, που το πληρώσαμε 27€ παρακαλώ! Και μη φανταστείς ότι ήταν κάτι το ξεχωριστό…

Η βροχούλα συνέχισε αλλά εμείς συνεχίσαμε το road trip για άλλα 50 χιλιόμετρα προς τον Godafoss, άλλον έναν καταρράκτη. Ένας μύθος λέει ότι εδώ πέταξε τα παγανιστικά τους αγάλματα ο Ισλανδός ιεροκήρυκας που επέβαλλε τον χριστιανισμό στην Ισλανδία το 1000μΧ, εξ ου και το όνομά του που σημαίνει “ο καταρράκτης των θεών”.

Η βροχή σήμερα δεν έλεγε να σταματήσει και παρόλο που είχαμε προγραμματίσει να μείνουμε σε κάμπινγκ, τελικά επειδή ήταν όλα μούσκεμα, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε δυτικά και να βρούμε κατάλυμα στο Akureyri, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ισλανδίας.

5 Αυγούστου 2021 – Απόσταση 292km

Ξεκινήσαμε τη μέρα μας με μια περιήγηση στην πρωτεύουσα του βορρά, όπως αποκαλούν το Akureyri. Έχει πληθυσμό μόλις 18.000 ανθρώπους, αλλά αν το συγκρίνεις με τα χωριά από τα οποία περάσαμε ακολουθώντας τον Ring Road, είναι τεράστιο! Είναι ένα μεγάλο, φυσικό λιμάνι, απάνεμο και με ήπιες θερμοκρασίες, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό, λαμβάνοντας υπόψη ότι ήμασταν μια ανάσα από τον αρκτικό κύκλο! Γενικά η Ισλανδία έχει πολύ ήπιους χειμώνες σε σύγκριση με άλλα μέρη παρόμοιου γεωγραφικού πλάτους και αυτό οφείλεται στο θερμό ρεύμα του βόρειου Ατλαντικού. Η πόλη ήταν ήσυχη και καθαρή, με πεζοδρομημένο κέντρο και την λουθηρανική εκκλησία Akureyrarkirkja να δεσπόζει στο ύψωμα. To Akureyri είναι το βορειότερο σημείο του πλανήτη που έχουμε επισκεφτεί μέχρι στιγμής!

Ένα άλλο αξιοσημείωτο στοιχείο για την Ισλανδία είναι η πολύ χαμηλή, σχεδόν μηδενική εγκληματικότητα. Να φανταστείς οι αστυνομικοί εδώ δεν οπλοφορούν! Αυτό το γνωρίζαμε πριν την επισκεφτούμε. Εκείνο όμως που δεν γνωρίζαμε ήταν ότι το Akureyri, ένα από τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα της χώρας, έχει μόλις 5 αστυνομικούς οι οποίοι μάλιστα δεν έχουν υπηρεσία αλλά δουλεύουν μόνο αν δεχτούν κάποια κλήση! Αδιανόητο για τα δικά μας δεδομένα, έτσι;

100 περίπου χιλιόμετρα προς τα δυτικά, επισκεφτήκαμε το Glaumbær. To Glaumbær είναι ένα όμορφο αγρόκτημα μέσα στο οποίο βρίσκονται τα χαρακτηριστικά σπιτάκια χτισμένα με τύρφη και χορταριασμένες σκεπές, που παρουσιάζουν το παρελθόν της χώρας. Η είσοδος κοστίζει 1700 ISK (11,5€) το άτομο και μας έδωσε πρόσβαση σε όλα τα σπιτάκια, καθένα από τα οποία παρουσίαζε μια άλλη πλευρά της καθημερινότητας της Ισλανδίας του 18ου και 19ου αιώνα. Το γρασίδι λειτουργούσε ως μονωτικό υλικό και διατηρούσε το σπίτι ζεστό χωρίς να υπάρχει καμία πηγή θερμότητας μέσα σε αυτό!

Άλλα 120 χιλιόμετρα δυτικά βρίσκεται μια από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες της Ισλανδίας, το Hvítserkur. Είναι ένας βράχος ύψους 15 μέτρων και πάχους μόλις 1 μέτρο, με σχήμα ζώου (ελέφαντα; ρινόκερου; δράκου; δεινοσαύρου;) που πίνει νερό. Όταν έχει άμπωτη, μπορείς να περπατήσεις μέχρι εκεί, αλλά όταν το επισκεφτήκαμε εμείς, ήταν γύρω στα 50 μέτρα από την ακτή. Οι γυναίκες της παρέας αρκεστήκαμε στο να το θαυμάσουμε από την πλατφόρμα που υπήρχε ψηλά, απέναντι από το βράχο. Οι πιο δραστήριοι άντρες μας επέλεξαν να κατηφορίσουν το απότομο μονοπάτι μέχρι την παραλία για να πλησιάσουν όσο περισσότερο μπορούσαν. Σύμφωνα με έναν από τους πολλούς θρύλους της χώρας, πρόκειται για έναν μαρμαρωμένο γίγαντα! Η λαϊκή παράδοση της Ισλανδίας σφύζει από ιστορίες (ονομάζονται huldufólk) με ξωτικά και νεράιδες  και δεν τις θεωρούν παραμυθάκια, πραγματικά τις πιστεύουν! Για να καταλάβεις, στο Ρέικιαβικ υπάρχει ακόμη και σχολείο ξωτικών!

Αντί να επιστρέψουμε στον αυτοκινητόδρομο 1 του Ring Road, συνεχίσαμε βόρεια, τον εξαιρετικής ποιότητας παραλιακό χωματόδρομο 711. Μπορεί το κύριο οδικό δίκτυο της χώρας να είναι ασφαλτοστρωμένο, αλλά μακριά από τα αστικά κέντρα πολλοί δρόμοι είναι χωμάτινοι αλλά εξαιρετικοί! Και επ’ ουδενί παρατημένοι! Για να καταλάβεις τι εννοώ, πετύχαμε συνεργείο του “δήμου” που καθάριζε τις πινακίδες σήμανσης κυκλοφορίας από τη σκόνη του χωματόδρομου! Στα 20 περίπου χιλιόμετρα, κάναμε μια στάση για ζεστή ψαρόσουπα στο ήσυχο και απομονωμένο Geitafell Restaurant. Το Geitafell Restaurant προσφέρει μόλις 4 πιάτα, και η σπεσιαλιτέ του είναι η ψαρόσουπα με ολόφρεσκα ψάρια. 22€ την πληρώσαμε τη σούπα, αλλά ούτε που πλησίασε την θεϊκή ψαρόσουπα του Κώστα στην Καλαμάτα!

Επιστροφή στον χωματόδρομο με θέα τον Ατλαντικό και η κατεύθυνσή μας πλέον έχει αρχίσει να είναι νότια. Σύντομα επιστρέψαμε στον αυτοκινητόδρομο 1 και μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάσαμε στο κατάλυμά μας για απόψε στο Sæberg. Μια μικρή ξύλινη καλύβα δίπλα ακριβώς στο κύμα μας περίμενε.

Το δέλεαρ που μας έπεισε να επιλέξουμε αυτό το κατάλυμα ήταν η μικρή εξωτερική πισίνα με θέα τον ωκεανό τα νερά της οποίας θερμαίνονται από μια κοντινή πηγή. Ωστόσο, η κούραση, ο ισχυρός άνεμος και η ιδιαίτερα χαμηλή θερμοκρασία μας έκαναν να το ξανασκεφτούμε και τελικά καταλήξαμε μπροστά στο μεγάλο παράθυρο της ζεστής καλύβας μας απολαμβάνοντας ένα ποτήρι κρασί και φυσικά το γεύμα που ετοιμάσαμε με την Έλενα.

6 Αυγούστου 2021 – Απόσταση 187km

Το πρωινό (ελληνικό φυσικά) καφεδάκι μπροστά στον ωκεανό ήταν μαγεία! Και η μέρα ξεκίνησε ηλιόλουστη.

Συνεχίσαμε δυτικά. Μικρή στάση για καφεδάκι και γλυκάκι στο χωριό Grundarfjörður και λίγα χιλιόμετρα μετά αντικρίσαμε το Kirkjufell το πιο φωτογραφημένο βουνό της Ισλανδίας, επίσης γνωστό ως Arrowhead Mountain από τη σειρά Game of Thrones. Το ύψος του μόλις 463 μέτρα αλλά η ιδιόμορφη κορυφή του που ξεπροβάλλει ακριβώς δίπλα στην ακτή της χερσονήσου Snaefellsnes καθώς και ο υπέροχος ομώνυμος καταρράκτης φτιάχνουν το τέλειο φόντο για μια καταπληκτική φωτογραφία.

Προχωρήσαμε άλλα 20 χιλιόμετρα δυτικά, στο Olafsvic, ένα μικρό και ήσυχο ψαροχώρι 1000 περίπου κατοίκων που για τα δεδομένα της Ισλανδίας είναι μια αρκετά μεγάλη πόλη. Το ξενοδοχείο μας ήταν μπροστά στο λιμάνι και το ευρύχωρο δωμάτιό μας είχε θέα τα ψαροκάικα του Ατλαντικού.

Παρόλο που τα δωμάτια ήταν εξοπλισμένα με μια πλήρως λειτουργική κουζίνα, αποφασίσαμε να παραγγείλουμε take away και να κάνουμε πικνίκ στα όμορφα δημόσια τραπεζοκαθίσματα μπροστά στο λιμάνι. Τα fish & chips σε πακέτο που παραγγείλαμε έκαναν 20€ το καθένα! Αλλά η ηρεμία και η καθαριότητα του λιμανιού μας αποζημίωσαν. Ήπιαμε και τις μπυρίτσες μας και κοιμηθήκαμε στο δυτικότερο σημείο αυτού του ταξιδιού.

7 Αυγούστου 2021 – Απόσταση 93km

Το ήρεμο Olafsvic μας εξέπληξε με την καθαριότητα και τις υποδομές του.

Πολύ ιδιαίτερη η μοντέρνα λουθηρανική εκκλησία Ólafsvíkurkirkja που αποτελείται μόνο από τρίγωνα και ειδυλλιακό το τοπίο λίγα μέτρα πιο πάνω στο καταρράκτη Bæjarfoss.

Συνεχίσαμε νότια στη χερσόνησο Snæfellsnes, κατά μήκος της ακτής πάντα, με πρώτη στάση στον κρατήρα Saxhóll ο οποίος είναι επισκέψιμος και πολύ εύκολα προσβάσιμος. Αν και εκ πρώτης όψεως αναρωτήθηκα πώς ανηφορίζουν τόσο χαλαρά την απότομη γυμνή πλαγιά του κρατήρα, σύντομα θαύμασα για πολλοστή φορά το σεβασμό των Ισλανδών προς την φύση. Η ανθρώπινη παρέμβαση ήταν τόσο έξυπνα κατασκευασμένη που έγινε αντιληπτή μόνο όταν πλησιάσαμε. Σε όλη την πλαγιά ήταν τοποθετημένα 396 μεταλλικά σκαλοπάτια με τέτοιο τρόπο που δεν φαίνονταν. Ο κρατήρας φαινόταν γυμνός και ανέγγιχτος, κι όμως ήταν ολόκληρος σκαμμένος περιμετρικά και η ανάβαση ήταν υπόθεση 5-10 λεπτών. Η θέα στα ατελείωτα λιβάδια ξερής λάβας και φυσικά του Ατλαντικού στο βάθος μας συνεπήρε.

Συνεχίζοντας νότια, η επόμενή μας στάση ήταν στην παραλία Djúpalónssandur. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο χώρο του πάρκινγκ και πήραμε το κατηφορικό μονοπάτι που έφτανε στην παραλία περνώντας από ιδιαίτερους σχηματισμούς απολιθωμένης λάβας.

Υπάρχει ένας παράξενος βράχος με μια τρύπα εδώ που ονομάζεται Gatklettur μέσα από την οποία μπορείς να θαυμάσεις τον παγετώνα Snæfellsjökull.

Λίγο πριν φτάσεις στην παραλία, υπάρχουν δύο λίμνες που παλαιότερα πίστευαν ότι είναι αβαθείς.

Η παραλία είναι γεμάτη σκουριασμένα κομμάτια σίδερου από το βρετανικό αλιευτικό πλοίο που ναυάγησε εδώ το 1948. Τα σιδερένια συντρίμμια έχουν μείνει εδώ στη μνήμη των 14 ψαράδων που πνίγηκαν, προστατεύονται και είναι επισκέψιμα ως αξιοθέατο!

Η παραλία, εκτός από σιδερένια συντρίμμια, είναι γεμάτη υπέροχα μαύρα γυαλιστερά βότσαλα και λίγο πιο πέρα, ξεπροβάλλει ένας κατακόκκινος βράχος απολιθωμένης λάβας που για τους Ισλανδούς αποτελεί την εκκλησία των ξωτικών! Μάλιστα, επιβάλλεται να ζητήσουν την άδειά τους πριν την επισκεφτούν και αν δεν το κάνουν, τους περιμένει μεγάλη κακοτυχία! Οι διάσπαρτοι βράχοι τριγύρω, είναι, φυσικά, πετρωμένα ξωτικά που επίσης απαιτούν σεβασμό αν δεν θέλεις να έχεις κακά ξεμπερδέματα μαζί τους! Με λίγη φαντασία, μπορείς να διακρίνεις δεκάδες από αυτά!

Πάντως, όντως, η παραλία είναι ιδιαίτερα ύπουλη και τα νερά του Ατλαντικού έχουν παρασύρει, δυστυχώς μοιραία, πολλούς ανυποψίαστους επισκέπτες. Ούτε συζήτηση για κολύμπι εδώ!

Συνεχίσαμε στην παραλιακή οδό περιμετρικά της χερσονήσου μέχρι το Lóndrangar. Το Lóndrangar είναι βράχια/πυργίσκοι λάβας ύψους 60-70 μέτρων που ξεπροβάλλουν μέσα από τον ωκεανό και είναι αποτέλεσμα διάβρωσης. Εξαιρετικές οι φωτογραφίες μας και εδώ.

Επόμενη στάση οι βράχοι στο Arnarstapi και η αψίδα Gatklettur, αγαπημένο θέμα φωτογράφων, επαγγελματιών και μη. Τα σχεδόν κάθετα βράχια ήταν γεμάτα με χιλιάδες θαλασσοπούλια που είχαν βρει εκεί καταφύγιο. Εξίσου εντυπωσιακό και το τεράστιο άγαλμα του Bárðar στο Arnarstapi. Ο Bárðar ήταν μισός ξωτικό και μισός άνθρωπος και είναι ο προστάτης της χερσονήσου.

Αφού επισκεφτήκαμε και την μαύρη εκκλησία Búðakirkja στα ανατολικά της χερσονήσου, συνεχίσαμε και πάλι βόρεια προς το Olafsvic, όπου διανυκτερεύσαμε για δεύτερη βραδιά.

Λένε ότι αν δεν έχεις το χρόνο, ή την διάθεση βρε αδελφέ, να κάνεις το γύρο του νησιού, η χερσόνησος Snæfellsnes είναι μια μικρογραφία ολόκληρης της Ισλανδίας. Μπορείς δηλαδή μέσα σε μια μέρα να πάρεις μια μικρή ομολογουμένως γεύση από κρατήρες, καταρράκτες, βράχια, παγετώνες και αξιοθέατα που διαφορετικά θέλεις τουλάχιστο μια εβδομάδα για να δεις. Αν θέλεις την δική μου άποψη, όχι, με τίποτα δεν αλλάζω το 10ήμερο road trip και όλη αυτή τη μοναδική εμπειρία που ζήσαμε, με τίποτα!

8 Αυγούστου 2021 – Απόσταση 194km

Με την επιστροφή μας στο Ρέικιαβικ σήμερα, ολοκληρώσαμε το υπέροχο road trip στην Ισλανδία. Μπορεί ο Ring Road  να είναι 1300 χιλιόμετρα αλλά εμείς διανύσαμε 2500 συγκλονιστικά χιλιόμετρα σε αυτό το ταξίδι.

Επιστρέφοντας στην πρωτεύουσα, μας έπιασε η καταναλωτική μας μανία. Αρχικά σταματήσαμε στην αγορά Kolaportið, το μοναδικό παζάρι της Ισλανδίας. Λειτουργεί μόνο τα σαββατοκύριακα, οπότε μας βόλεψε γάντι. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι μας απογοήτευσε οικτρά. Είχε ως επί το πλείστον μεταχειρισμένα αντικείμενα αμφιβόλου ποιότητας. Είχα όμως την ευκαιρία να δοκιμάσω εδώ το ξεχωριστό έδεσμα της χώρας, το hakarl που είναι σάπιος καρχαρίας! Είναι ένα είδος καρχαρία που στερείται ουροποιητικού συστήματος και αποβάλλει τα ούρα του από το δέρμα του. Ως αποτέλεσμα, η μυρωδιά του είναι ιδιαίτερα αποκρουστική και έντονη. Για να μετριάσουν αυτή τη δυσωδία, και να τον κάνουν κατάλληλο προς βρώση, τον αφήνουν να υποστεί ζύμωση θαμμένο για μήνες. Η μυρωδιά, όσο κι αν λένε ότι μετριάζεται, συνεχίζει να είναι ιδιαίτερα έντονη, και δικαίως αποκαλείται ένα από τα αηδιαστικότερα πράγματα που μπορείς να φας. Η αλήθεια είναι πάντως ότι τον περίμενα χειρότερο…

Το πλάνο μας ήταν να χαλαρώσουμε στη Blue Lagoon σήμερα. Γνωρίζαμε ότι έπρεπε να είχαμε κάνει κράτηση νωρίτερα αλλά οι άστατες καιρικές συνθήκες μας απέτρεψαν, δεδομένου ότι μια βροχή θα σήμαινε ότι χάναμε το λιγότερο από 50€ ο καθένας μας. Αποπειραθήκαμε να κάνουμε κράτηση της τελευταίας στιγμής αλλά δυστυχώς ήμασταν άτυχοι, δεδομένου ότι λόγω covid ο επιτρεπόμενος αριθμός ατόμων ήταν περιορισμένος. Οπότε, συνεχίσαμε προς το κατάλυμά μας για απόψε που ανήκε στην συμπαθέστατη Linda. Η Linda λοιπόν μας έδωσε μια πολύ καλή εναλλακτική αντί για τη Blue Lagoon. Πολύ κοντά στο σπίτι της και με λιγότερο από 10€ το άτομο είχαμε πρόσβαση στις πισίνες και τη σάουνα της γειτονιάς της, όπου πηγαίνει κάθε μέρα, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι Ισλανδοί. Ήμασταν πολύ τυχεροί που είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε αυτό το κομμάτι της τοπικής κουλτούρας και όχι ένα πολυσύχναστο τουριστικό κέντρο ευεξίας. Οι πισίνες είναι για τους Ισλανδούς ότι είναι για μας οι καφετέριες και τα μπαρ: σημείο συνάντησης με φίλους και χαλαρής κουβεντούλας. Είναι γεμάτες κόσμο κάθε ηλικίας. Στα αποδυτήρια διαπίστωσα ότι είναι ένας λαός εντελώς απελευθερωμένος από το ταμπού της γύμνιας. Ο χώρος που επισκεφτήκαμε είχε πολλές μικρές κυκλικές πισίνες με διαφορετική θερμοκρασία νερού η κάθε μία καθώς επίσης και σάουνα και steam room. Χαλαρώσαμε όσο δεν μπορείς να φανταστείς.

Επιστρέψαμε στο σπίτι της Linda και πιάσαμε κουβεντούλα για την οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας. Κόντεψαν να της πεταχτούν τα μάτια έξω όταν της είπα τον κατώτατο μισθό στην Ελλάδα. Ο κατώτατος μισθός στην Ισλανδία είναι 3500€ το μήνα! Κατάλαβες τώρα γιατί όλα μας φαινόταν πανάκριβα; Η χώρα πέρασε περίοδο οικονομικής κρίσης αλλά επέλεξε να ανακάμψει χωρίς την παρέμβαση των τραπεζών, τις οποίες μάλιστα άφησε να καταρρεύσουν με αποτέλεσμα οι πολίτες να μην επιβαρυνθούν τα χρέη τους. Η Linda μας πρότεινε φαγητό στο golf club κοντά στο σπίτι της. Ωραίος χώρος με υπέροχη θέα και ακριβό φυσικά φαγητό.

Απόψε ήταν το τελευταίο μας βράδυ στην Ισλανδία.

Απόκοσμα όμορφη, απέραντα όμορφη. Οι δυνάμεις της φωτιάς και του πάγου συγκρούονται αέναα κάνοντας σε να αισθάνεσαι μικρός και παντελώς αδύναμος. Και παρόλο που το έδαφος παρουσιάζει τόσο έντονη δραστηριότητα, ο τόπος παραμένει γαλήνιος και παρθένος έχοντας να σου προσφέρει κατά κύριο λόγο αξιοθέατα της φύσης και όχι ανθρώπινα δημιουργήματα. Υποκλίνομαι στους Ισλανδούς για την παιδεία τους και το σεβασμό τους προς τη φύση. Μα πάνω από όλα γονατίζω από δέος μπροστά στο μεγαλείο του πλανήτη μας!