16/4/2022 [Θεσσαλονίκη – Ηγουμενίτσα]
Το ταξίδι ξεκινάει. Οι τρεις βαλίτσες της μηχανής και το tank bag είναι γεμάτα παρόλο που αρκεστήκαμε μόνο στα απολύτως απαραίτητα. Μεγάλο μέρος των αποσκευών μας καταλαμβάνεται από καλούδια και ελληνικές γεύσεις που θέλουμε να δωρίσουμε στους φίλους (παλιούς και καινούριους) που έχουμε σχεδιάσει να συναντήσουμε σε αυτό το ταξίδι. Ο καιρός τέτοια εποχή είναι εξαιρετικός για ταξίδι με μηχανή. Ούτε πολλή ζέστη (να λιώνεις στον ιδρώτα μέσα από το μπουφάν της μηχανής και να νοιώθεις να σε χαστουκίζουν κύματα καυτού λίβα από την ανοιχτή ζελατίνα του κράνους), ούτε πολύ κρύο (να μη νοιώθεις τα δάχτυλα σου και να μην μπορείς να κουνηθείς από τις πολλές στρώσεις ρούχων). Οι θερμοκρασίες της άνοιξης είναι οι ιδανικές για να απολαύσεις στο έπακρο ένα πολυήμερο ταξίδι πολλών χιλιομέτρων με τη μηχανή!
Ξεκινήσαμε απογευματάκι, γύρω στις 16.00 με προορισμό το λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Μετά από μια σύντομη βόλτα στα Γιάννενα και την γεμάτη κόσμο παραλίμνια περιοχή της, νωρίς το βραδάκι φτάσαμε στο διεθνές λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Κάναμε check-in (απαραίτητο παρόλο που είχαμε εκδώσει ηλεκτρονικά εισιτήρια) και πήραμε θέση για επιβίβαση στο πλοίο για Ανκόνα. Κατά τη διάρκεια της αναμονής, γνωρίσαμε το Βασίλη, που ταξίδευε επίσης με τη μηχανή του, με τελικό προορισμό όμως το Λονδίνο, όπου ζει και εργάζεται. Αφού μιλήσαμε για τα ταξίδια μας και τις μηχανές μας, το πλοίο μας έφτασε, αλλά με άλλο όνομα από αυτό που περιμέναμε! Το Hellenic Spirit είχε δώσει τη θέση του στο Olympic Champion. Τη μηχανή τη βάλαμε στο 4ο deck, δένοντάς την υποτυπωδώς με ένα σκοινί σε μια σωλήνα του πλοίου και σφηνώνοντας και έναν ξύλινο τάκο στην ρόδα για επιπλέον ασφάλεια! Του Ντάνη δεν του άρεσε καθόλου η όλη διαδικασία, την οποία σημειωτέον έπρεπε να κάνει μόνος του! Με όλα αυτά, καθυστερήσαμε να ανέβουμε επάνω με αποτέλεσμα να μην βρούμε έναν αξιοπρεπή χώρο για να περάσουμε τη νύχτα στο σαλόνι του καραβιού. Τα ηλεκτρονικά εισιτήρια μας στοίχισαν περίπου 160€ (με έκπτωση λόγω early booking). Η καμπίνα ωστόσο μας φάνηκε πολύ ακριβή και σκεφτήκαμε να διαπραγματευτούμε την τιμή της πάνω στο πλοίο. Και έτσι έγινε. Η ρεσεψιόν του πλοίου μας έδωσε καμπίνα με 118€ ενώ στην ιστοσελίδα η τιμή ήταν σχεδόν διπλάσια. Οι παροχές της βέβαια φτωχές και ο χώρος της πολύ περιορισμένος.
17/4/2022 [Ηγουμενίτσα – Ancona – Pontedera]
Στην Ανκόνα φτάσαμε μετά από 14 ώρες στη θάλασσα. Αρκετά φουρτουνιασμένη θάλασσα, με αποτέλεσμα οι μισοί επιβάτες να είναι ψιλοζαλισμένοι. Άλλη μία ώρα την περάσαμε αγκυροβολημένοι έξω από το λιμάνι περιμένοντας την ιταλική αστυνομία να έρθει για έλεγχο στο πλοίο αλλά και το τεράστιο κρουαζιερόπλοιο που ήταν δεμένο στο λιμάνι της Ανκόνα να σαλπάρει για να παραχωρήσει τη θέση του σε εμάς. Και γύρω στις 16.30 βγήκαμε επιτέλους από το καράβι. Χαιρετήσαμε το Βασίλη που έβαλε μπρος για Λονδίνο και εμείς ξεκινήσαμε να γράφουμε χιλιόμετρα σε ιταλικό έδαφος. Με δυτική κατεύθυνση διασχίσαμε τα πανέμορφα τοπία της Τοσκάνης στην κεντρική Ιταλία που είχαν πάρει ένα πορφυρό χρώμα από τον ήλιο που βασίλευε. Το κάστρο του San Gimignano (μία από τις 6 τοποθεσίες της Τοσκάνης που έχουν ανακηρυχθεί από την UNESCO Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς) το είδαμε να “ζωγραφίζει” τον κατακόκκινο ορίζοντα μόνο από μακριά γιατί ο Mario μας περίμενε στην ήσυχη Pontedera για check-in. Ο Mario εκτός από οικοδεσπότης μας ήταν και μαραθωνοδρόμος οπότε η κουβεντούλα με τον Ντάνη κράτησε λίγο παραπάνω. Στο τέλος μάλιστα του χάρισε και ένα μπλουζάκι από τον μαραθώνιο της περιοχής του!
18/4/2022 [Pontedera – Firenze]
Πολύ κοντά στο κατάλυμά μας στην Pontedera βρισκόταν το εργοστάσιο – μουσείο της Piaggio. Φτάσαμε εκεί με τα πόδια σε 5 λεπτά ελπίζοντας να μας δεχτούν παρόλο που κατά λάθος είχαμε κλείσει ραντεβού για την επόμενη μέρα, που είχε όμως πολλά χιλιόμετρα και δεν χωρούσε καθυστερήσεις. Μας είχε διαφύγει ωστόσο εντελώς ότι σήμερα για τους καθολικούς ήταν δεύτερη μέρα του Πάσχα, επομένως αργία. Οι σιδερένιες καγκελόπορτες του εργοστασίου ήταν κλειδωμένες και οι λιγοστοί περαστικοί μας ενημέρωσαν : E chiuso! (είναι κλειστό).
Την Pontedera βέβαια την επιλέξαμε και γιατί ήταν πολύ κοντά στην Φλωρεντία, το ιστορικό κέντρο της οποίας είναι επίσης Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και είναι γνωστό για τους καλλιτεχνικούς και αρχιτεκτονικούς του θησαυρούς. Φυσικά αφήσαμε τη μηχανή και περιπλανηθήκαμε με τα πόδια μέσα σε αυτήν την πόλη που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω ως “ανοιχτό μουσείο”. Η μέρα ήταν ζεστή και ηλιόλουστη, ιδανική για περπάτημα.
Στάση για pannini στο ιδιαίτερα δημοφιλές Fratellini όπου φυσικά περιμέναμε στην ουρά για ένα ταπεινό σαντουιτσάκι στο πόδι που σαφώς συνοδέψαμε με το τοπικό Aperol.
Συνεχίσαμε στο Palazzio Vecchio και από εκεί στην Ponte Vecchio, την γέφυρα που ενώνει τις όχθες του ποταμού Αρνό που διασχίζει την Φλωρεντία. Είναι η μοναδική από τις γέφυρες της Φλωρεντίας που δεν καταστράφηκε κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με ρητή εντολή του Χίτλερ. Πάντα φιλοξενούσε μαγαζάκια και πάγκους. Αρχικά, τα μαγαζιά αυτά ήταν κρεοπωλεία και ψαράδικα, στις μέρες μας όμως οι κάτοχοι τους είναι κοσμηματοπώλες, έμποροι έργων τέχνης και πωλητές αναμνηστικών. Λέγεται ότι η έννοια της χρεοκοπίας γεννήθηκε εδώ όταν ένας αργυραμοιβός δεν μπόρεσε να καλύψει τα χρέη του και οι στρατιώτες διέλυσαν τον πάγκο πάνω στον οποίο πουλούσε τα εμπορεύματα του.
Η επόμενη στάση είχε επίσης αναμονή σε ουρά (πολύ συχνό φαινόμενο στην Ιταλία). Αυτή τη φορά για gelatto στην Gelateria de’ Neri. Θεϊκό! Με καραμελωμένους, τραγανούς ξηρούς καρπούς και γεύση που έκανε τους σιελογόνους αδένες μας να υπερλειτουργούν!
Για να κάψουμε τις θερμίδες του παγωτού αρχίσαμε να ανηφορίζουμε τα στενά δρομάκια προς το Forte di Belvedere το οποίο όμως δυστυχώς ήταν προσωρινά κλειστό. Καθόλου δε μας ενόχλησε αυτό βέβαια, γιατί όλοι οι κήποι ήταν ολάνθιστοι και οι ευωδιές της άνοιξης ξεπετάγονταν μέσα από τα στενά, ανηφορικά, λιθόστρωτα σοκάκια.
Η μέρα μας έκλεισε με ινδικό φαγητό στο Indian Palace και επιστροφή στο κατάλυμά μας στην Pontedera.
19/4/2022 [Pontedera – Piza – Cinque Terre – Santa Margherita – Genova]
Αναχώρηση για Πίζα! Ήταν λιγότερο από μία ώρα μακριά από την Pontedera που μέναμε. Ο εξαώροφος, κεκλιμένος πύργος της είναι όλος φτιαγμένος από μάρμαρο και έχει αυτήν την κλίση επειδή είναι χτισμένος πάνω σε μαλακό έδαφος. Ακριβώς δίπλα του βρίσκεται το Camposanto Vecchio, το παλιό κοιμητήριο. Camposanto σημαίνει “άγιο πεδίο”. Λέγεται ότι χτίστηκε γύρω από έναν όγκο ιερού χώματος από το Γολγοθά, που έφτασε στην Πίζα κατά την Τέταρτη Σταυροφορία. Ένας θρύλος λέει ότι τα σώματα που θάβονταν στο χώρο αυτό αποσυντίθεντο μέσα σε 24 ώρες. Οι κλασσικές φωτογραφίες- απόπειρες στήριξης του πύργου βγήκαν, ήπια και το πρωινό καφεδάκι μου, και ανεβήκαμε στη μηχανή κατευθυνόμενοι βορειoδυτικά σήμερα, προς την Λιγουρία.
Μετά την παραλιακή La Spezia ο δρόμος άρχισε να ανηφορίζει με γλυκές στροφούλες και απότομα, σχεδόν κάθετα βράχια που κατέληγαν στην εξαιρετικής ομορφιάς ακτογραμμή της ανατολικής Ριβιέρας της Λιγουρίας. Από αυτά τα απόκρημνα, τραχιά βράχια κρέμονται πέντε χωριά που σίγουρα τα έχετε ξανακούσει. Cinque Terre ονομάζονται και τα πέντε μαζί, αλλά εμείς επιλέξαμε ένα για να επισκεφτούμε, τη Manarola, το αρχαιότερο από τα πέντε. Το ξεχωριστό που συμβαίνει εδώ είναι η αρμονική παρέμβαση του ανθρώπου στις φαινομενικά αφιλόξενες πλαγιές με την κατασκευή βαθμίδων αποσκοπώντας στην καλλιέργειά τους. Το χτίσιμο των σπιτιών ακολουθεί το ίδιο σκεπτικό. Πρόσθεσε σε όλο αυτό τα φωτεινά χρώματά τους και έχεις φτιάξει τον πίνακα ενός από τα πιο χαρακτηριστικά και συναρπαστικά μέρη της Λιγουρίας.
Ο πληθυσμός του χωριού είναι πολύ μικρός. Ζήτημα να έχει 350 μόνιμους κατοίκους. Τους καλοκαιρινούς μήνες πλημμυρίζει με τουρίστες από όλον τον κόσμο, ωστόσο διατηρεί τους ήρεμους ρυθμούς του απαγορεύοντας την είσοδο αυτοκινήτων και μηχανών στους απότομους δρόμους του. Κατηφορίσαμε λοιπόν πεζοί τον κεντρικό δρόμο του χωριού μέχρι την μικρή προβλήτα του. Τι μοναδική ομορφιά! Τι χρώματα! Τι ζωντάνια αλλά και πόση ηρεμία συνάμα! Από εδώ ξεκινάει η περίφημη Via Dell’ Amore, ένα μονοπάτι ενός χιλιομέτρου περίπου, στην κόψη των απότομων βράχων με θέα τη καταγάλανη θάλασσα της Λιγουρίας, που ενώνει τη Manarola και το Riomaggiore, δύο από τα πέντε χωριά των Cinque Terre. Ονομάστηκε Via Dell’ Amore, δηλαδή “Δρόμος της Αγάπης” γιατί εδώ γινόταν όλες οι κρυφές συναντήσεις των ερωτευμένων από τα δύο χωριά. Σήμερα είναι ανοιχτά μόνο 200 μέτρα περίπου του μονοπατιού – μόνο απ’ την πλευρά της Manarola – λόγω κατολίσθησης που συνέβη εδώ το Σεπτέμβρη του 2012. Η Via Dell’ Amore αποτελεί κομμάτι του περίφημου Blue Trail 12 περίπου μαγευτικών χιλιομέτρων που ενώνει και τα πέντε χωριά περνώντας μέσα από τους καταπράσινους λόφους και τους αμέτρητους αμπελώνες! (Οι Cinque Terre άλλωστε φημίζονται για το εξαιρετικό κρασί τους!)
Παρόλο που είχε συννεφιάσει, τα χρώματα συνέχισαν να μας μαγεύουν. Και πάλι πάνω στη μηχανή, συνεχίσαμε στην ακτογραμμή της Λιγουρίας μέχρι την Santa Margherita, ένα εξαίσιο, γραφικό, τουριστικό θέρετρο που μας εντυπωσίασε με τα μεγαλειώδη κτίρια – παλάτια και την περιποιημένη παραλία του. Η βροχή που ξεκίνησε περιόρισε λίγο την περιήγησή μας. Ευκαιρία για ξεκούραση και φαγητό. Παρόλο που η trattoria που είχε σημειώσει ο Ντάνης ήταν για κάποιο λόγο κλειστή, οι πίτσες που παραγγείλαμε στο Delfino ήταν νοστιμότατες και τεράστιες!
Ο καιρός σκοτείνιασε πολύ. Τα σύννεφα κατέβηκαν χαμηλά και η θέα μας περιορίστηκε. Το Portofino ήταν σε απόσταση αναπνοής αλλά με αυτές τις καιρικές συνθήκες αποφασίσαμε ότι δεν άξιζε τον κόπο. Συνεχίσαμε δυτικά με τελικό προορισμό της ημέρας την Genova, για μια πολύ ξεχωριστή συνάντηση…
20/4/2022 [Genova]
Το διαμέρισμά μας στην Genova ήταν μεγάλο, καθαρό και κεντρικότατο. Ο κύριος λόγος της στάσης μας στην Genova και της διήμερης παραμονής μας σε αυτήν ήταν η Ilaria. Η Ilaria είναι η φίλη μου δια αλληλογραφίας από τη δεκαετία του 1980!!! Ως έφηβη, μια από τις ασχολίες μου ήταν η αλληλογραφία με παιδιά από όλον τον κόσμο. Ήταν ο τρόπος μου να ‘ταξιδεύω’ νοερά τότε και συγχρόνως να χρησιμοποιώ τα αγγλικά μου. Αλληλογραφούσα με παιδιά από την Κορέα, την Αίγυπτο, την Αμερική, την Ινδία, την Ελβετία, την Γερμανία και όπως καταλαβαίνετε και από την γειτονική μας Ιταλία, και από πολλές άλλες χώρες του κόσμου. Απ’ ότι μου λέει η Ilaria, το πρώτο μου γράμμα δεν το έστειλα σε αυτήν αλλά στην φίλη της την Paola. H Paola όμως βρήκε τα αγγλικά μου πολύ προχωρημένα και δεν καταλάβαινε τι της έγραφα. Έτσι με “παραχώρησε” στην Ilaria με την οποία κρατάμε επαφές μέχρι και τώρα! Η Ilaria είναι η μόνη από όλους εκείνους τους αμέτρητους φίλους δι’ αλληλογραφίας με την οποία έχω κρατήσει επικοινωνία και με λίγα λόγια γνωρίζουμε σχεδόν τα πάντα η μία για την άλλη! Έχει έρθει δύο φορές στην Ελλάδα για να με δει, και οι δύο τη δεκαετία του 1990. Αλλά αυτή ήταν η πρώτη φορά που πήγα να την συναντήσω εγώ. Στην πόλη της, τη Genova.
H Genova είναι μια μεγάλη πόλη η ιστορία της οποίας συνδέεται άμεσα με το εμπόριο και τη ναυτιλία. Το λιμάνι της είναι το πιο σημαντικό της Ιταλίας και ο φάρος του, ή αλλιώς La Lanterna, είναι το σύμβολο της πόλης. Στο ιστορικό της κέντρο δεσπόζουν τεράστια παλάτια, πολλά κτίρια γοτθικού και αναγεννησιακού ρυθμού, καθώς επίσης και το σπίτι που γεννήθηκε ο Κολόμβος. Αφού περιπλανηθήκαμε στο ιστορικό κέντρο και στο λιμάνι με την Ilaria, καταλήξαμε σε μια παραδοσιακή Γενοβέζικη osteria, το Vico Palla, με ξεχωριστές νοστιμιές. Antipasti (όλα τηγανητά!), και ζυμαρικά σε διάφορες μορφές και γεύσεις που εξίταραν τον ουρανίσκο μας!
H Ilaria έπρεπε να φύγει. Ήταν νωρίς το απόγευμα, οπότε επιστρέψαμε για λίγη ξεκούραση στο διαμέρισμά μας και λίγο αργότερα ξαναβγήκαμε στη Genova, τα δυο μας αυτή τη φορά.
21/4/2022 [Genova – San Remo – Seborga]
Νωρίς το πρωί αφήσαμε τη Genova με προορισμό δυτικά ακολουθώντας την ακτογραμμή. Λίγο μετά τη Genova και ενώ ήμασταν ακόμη στην Ιταλία, στην επαρχία της Savona, κάναμε μια μικρή στάση δίπλα στη θάλασσα και αποτελειώσαμε ότι είχε απομείνει από τις δύο τεράστιες πίτσες του Delfino στην Santa Margherita που ακόμη κουβαλούσαμε στις αποσκευές μας. Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος πάλι σήμερα και η θάλασσα πολύ μελαγχολική. Το ελαφρύ αεράκι όμως που φυσούσε ήταν πολύ ευχάριστο.
Η επόμενη στάση έγινε στο San Remo με τις ατέλειωτες παραλίες και φυσικά το εντυπωσιακό καζίνο με τους υπέροχους, ανθισμένους κήπους του. Και από εκεί συνεχίσαμε προς ένα μικρό χωριό κοντά στα γαλλικά σύνορα, το Seborga, όπου και διανυκτερεύσαμε σε ένα υπέροχο σπίτι μέσα σε ένα αγρόκτημα. Το δωμάτιό μας ήταν εξαιρετικά διακοσμημένο με Κέλτικα στοιχεία λόγω της παρουσίας Κελτών στην ευρύτερη περιοχή στο παρελθόν. Ο οικοδεσπότης μας μας σύστησε το Marcellino’s για φαγητό το οποίο μας εξέπληξε με τα gourmet πιάτα του δεδομένου ότι βρισκόμασταν σε ένα μικρό χωριουδάκι το πολύ 350 κατοίκων! Αλλά το highlight της παραμονής μας στο Seborga ήταν το υπέροχο πρωινό που μας ετοίμασε ο Flavio το επόμενο πρωί στην ξεχωριστή τραπεζαρία του αγροκτήματος. Εξ ολοκλήρου φτιαγμένο με υλικά που παράγει μαζί με την γυναίκα του στο αγρόκτημα. Ένα γευστικό όνειρο!
22/4/2022 [Seborga – Monaco – Nice]
Μετά το θεσπέσιο πρωινό μας στη Seborga, συνεχίσαμε δυτικά και περάσαμε τα σύνορα για Γαλλία. Και λίγο αργότερα και τα σύνορα για το πριγκιπάτο του Μονακό, το πιο πυκνοκατοικημένο κράτος του κόσμου και το 2ο μικρότερο μετά το Βατικανό! Στα λιγότερο από 2 τετραγωνικά χιλιόμετρά του ζουν 38.000 Μονεγάσκοι, εκ των οποίων 1 στους 3 είναι εκατομμυριούχος! Σε αυτό συμβάλλει η μηδενική φορολόγηση του εισοδήματος των υπηκόων του και οι ιδιαίτερα χαμηλοί φορολογικοί συντελεστές για τους υπόλοιπους κατοίκους του που προέρχονται από περισσότερες από 100 διαφορετικές χώρες. Φυσικά το να αποκτήσεις στέγη εδώ είναι εξωφρενικά ακριβό! Όσο για τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν στους δαιδαλώδεις δρόμους του, νομίζω ότι έχω να δω τόσα πολυτελή αυτοκίνητα από το Dubai.
To Monaco, εκτός από την πολυτέλειά του, φημίζεται και για το καζίνο του! Στο οποίο όμως απαγορεύεται η είσοδος στους Μονεγάσκους κατοίκους του! Μόνο ξένοι και τουρίστες μπορούν να μπουν και να τζογάρουν στο επιβλητικό κτήριο που αποτελεί από μόνο του στολίδι για το πριγκιπάτο. Άλλο περίεργο αξιοθέατο της χώρας αποτελούν οι εμβληματικές στροφές της Formula 1! Και τέλος εμένα προσωπικά με εντυπωσίασε το αλλοπρόσαλλο μπλέξιμο των δρόμων και η -μάλλον μόνο φαινομενικά- άναρχη δόμηση που σε αναγκάζει να χαθείς σε υπόγειες διαβάσεις και πολυτελείς δημόσιους ανελκυστήρες για να περάσεις απλά στην απέναντι πλευρά του δρόμου.
Περπατώντας σε πεζόδρομους – που εκ των υστέρων συνειδητοποιούσαμε ότι ήταν αυτοκινητόδρομοι – φτάσαμε στους γιαπωνέζικους κήπους που βρίσκονται και αυτοί (όπως και το καζίνο) στο Μόντε Κάρλο, που είναι ουσιαστικά συνοικία αυτής της πόλης-κράτους που ονομάζεται Μονακό. Πραγματική όαση μέσα στο μπετόν, την άσφαλτο και το γυαλί, που αναπαράγει με απόλυτη ακρίβεια και καλαισθησία την εικόνα ενός τυπικού Γιαπωνέζικου κήπου με μικρές λίμνες και χρυσόψαρα, εξωτικά φυτά και ξύλινα κιόσκια.
Μετά το Μονακό, συνεχίσαμε για άλλα 13 χιλιόμετρα την διαδρομή της ξακουστής Κυανής Ακτής μέχρι την κοσμοπολίτικη Νίκαια όπου είχαμε κλείσει την αποψινή μας διανυκτέρευση. Η τουριστική αυτή πόλη της Γαλλίας ιδρύθηκε από Έλληνες και έχει πάρει το όνομά της από τη Θεά Νίκη. Η βασική οικονομική της δραστηριότητα είναι ο τουρισμός και το χαρακτηριστικό της έμβλημα είναι μια μπλε μεταλλική καρέκλα, από τις πολλές που υπάρχουν κατά μήκος της Promenande des Anglais, της παραλιακής λεωφόρου που εκτείνεται για 10 περίπου χιλιόμετρα κατά μήκος της Μεσογείου. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει και η τοπική κουζίνα. Εμείς επιλέξαμε να δοκιμάσουμε την Socca στο πολυσύχναστο Chez Pipo. Είναι ένα είδος κρέπας φτιαγμένη από αλεύρι ρεβιθιού και έχει διάφορες παραλλαγές: με φρέσκο κρεμμυδάκι, με μελιτζάνα, με πιπεριές. Τις δοκιμάσαμε όλες, συνοδεία μιας κρεμμυδόπιτας, διαφόρων άλλων ορεκτικών και φυσικά ενός ποτηριού γευστικού τοπικού κρασιού.
Για την ορθόδοξη εκκλησία σήμερα ήταν Μ. Παρασκευή. Στο δρόμο πίσω για το ξενοδοχείο συναντήσαμε μια ελληνόφωνη, ορθόδοξη εκκλησία, τον Άγιο Σπυρίδωνα, και νοιώσαμε λίγο “Ελλάδα” ακούγοντας την Ακολουθία του Επιταφίου Θρήνου.
23/4/2022 [Nice – Cannes – Saint Tropez – Marseille – Fos-sur-Mer]
Από αυτήν την ημέρα δεν έχουμε ούτε μία φωτογραφία. Φύγαμε από τη Νίκαια με πολύ φορτωμένο καιρό και όπως ήταν αναμενόμενο, μας έπιασε μια ανελέητη βροχή, μέχρι τη Μασσαλία, που δεν μας επέτρεψε να δούμε τίποτα! Ούτε Κάννες, ούτε Σαιντ Τροπέ, ούτε τίποτα! Μόνο βροχή, πολλή βροχή. Κάναμε μια μικρή στάση λίγο πριν τις Κάννες για καφεδάκι και πρωινό, ελπίζοντας ότι θα καταλαγιάσει λίγο ο καιρός, αλλά βλέποντας ότι οι διαθέσεις του δεν ήταν τέτοιες, ανεβήκαμε στη μηχανή και συνεχίσαμε με καταρρακτώδη βροχή για 200 χιλιόμετρα μέχρι τη Μασσαλία. Εκεί ο καιρός λίγο ηρέμησε και σκεφτήκαμε να σταματήσουμε για φαγητό. Ήμασταν όμως τόσο βρεγμένοι (η αδυσώπητη βροχή είχε βρει τρόπο να τρυπώσει μέσα από τον αδιάβροχο εξοπλισμό μας) που το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν να βγάλω από πάνω μου όλη αυτή την υγρασία και να κάνω ένα καυτό μπάνιο. Και έτσι έγινε. Αφήσαμε άρον άρον τη Μασσαλία και συνεχίσαμε για άλλα 40 χιλιόμετρα δυτικά (το δυτικότερο σημείο αυτού του ταξιδιού) μέχρι το παραλιακό χωριουδάκι Fos-sur-Mer όπου μας περίμενε το κατάλυμά μας. Ευτυχώς δίπλα του ακριβώς είχε μια πιτσαρία και έτσι δε θα μέναμε νηστικοί. Ο σύζυγος της ιδιοκτήτριας της πιτσαρίας ήταν κι αυτός πυροσβέστης, όπως ο Ντάνης, και παρόλο το γλωσσικό εμπόδιο (δεν μιλούσε καθόλου αγγλικά) πιάσανε μια ωραιότατη κουβεντούλα. Μεταξύ άλλων, μας είπε ότι η κακοκαιρία ήταν τόσο άσχημη που περίμεναν να υπερχειλίσει το ποτάμι του χωριού προκαλώντας σοβαρές ζημιές στις κατοικίες τους και επίσης δεν μας άφησε να καθίσουμε στο μαγαζί γιατί, λόγω της κακοκαιρίας επίσης, περίμεναν διακοπές ρεύματος. Για άλλη μία χρονιά κάναμε Ανάσταση, Μ. Σάββατο βράδυ, με delivery πίτσα (όπως και το Πάσχα του 2021 στη Ρουμανία, όταν κατεβάζαμε τη μηχανή μας από τη Γερμανία εν μέσω κορωνοϊού)
24/4/2022 [Fos-sur-Mer – Marseille – Torino]
Αρχικός στόχος αυτού του ταξιδιού ήταν να βρισκόμαστε στη Μασσαλία το βράδυ της Ανάστασης και να παρακολουθήσουμε την Αναστάσιμη Λειτουργία στην Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία της πόλης όπου λειτουργεί ένας συντοπίτης μας παππάς. Δυστυχώς όμως ο απρόβλεπτος καιρός μας καθήλωσε στο κατάλυμά μας το προηγούμενο βράδυ. Σήμερα όμως, Κυριακή της Αναστάσεως, ο καιρός ήταν πολύ καλύτερος και σκεφτήκαμε ότι θα μπορούσαμε τουλάχιστον να προλάβουμε την Δεύτερη Ανάσταση. Συναντήσαμε λοιπόν τον πατέρα Εφραίμ, η καρδιά του οποίου αγαλλίασε όταν άκουσε τα καθαρά ελληνικά μας και με χαρά δέχτηκε τις λίγες ελληνικές γεύσεις που του είχαμε φέρει από την πατρίδα (ελληνικό καφέ, λουκούμια και τσάι του βουνού μαζεμένο με τα χεράκια μας). Μας είπε ότι η Μασσαλία τον απογοήτευσε. Στα αυτιά του ακουγόταν σαν Ελβετία αλλά η πόλη δυστυχώς μαστίζεται από άστεγους μετανάστες και εγκληματικότητα. Από τη μικρή περασιά που κάναμε κι εμείς από την πόλη διαπιστώσαμε ότι τα πεζοδρόμια ήταν κατειλημμένα από στημένα αντίσκηνα, στοιχισμένα το ένα μετά το άλλο, ανάμεσα στα οποία μάλιστα είχαν στημένα και τα τραπεζάκια τους και τις καρεκλίτσες τους, οι εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες άστεγοι της πόλης οι οποίοι χαίρουν της πρόνοιας του κράτους που τους προσφέρει δωρεάν φαγητό και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, οπότε δεν έχουν λόγο να ψάξουν για δουλειά και ως εκ τούτου λυμαίνουν την πόλη τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά.
Η επίσκεψή μας στη Μασσαλία ήταν δυστυχώς πολύ σύντομη. Έπρεπε να βιαστούμε γιατί σήμερα θα ξαναπερνούσαμε τα σύνορα της Ιταλίας που απείχαν σχεδόν 300 χιλιόμετρα από τη Μασσαλία και θα συνεχίζαμε για άλλα 100 περίπου χιλιόμετρα μέχρι το Τορίνο. Ξεκινήσαμε με βαρετό αυτοκινητόδρομο, αλλά η διαδρομή άρχισε σύντομα να έχει ενδιαφέρον όταν αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τις Γαλλικές Άλπεις. Το ορεινό τοπίο εναλλάσσονταν με την ηρεμία κάποιας καταγάλανης λίμνης που ξεπρόβαλλε πίσω από τις πλαγιές. Και λίγο μετά από μια τέτοια λίμνη πέσαμε πάνω στο Demoiselles Coiffées de Pontis. Περίεργοι σχηματισμοί βράχων που πραγματικά μου θύμισαν Καππαδοκία. Η μετάφραση του τοπωνύμιου είναι “κοπέλες με καπέλα” γιατί οι λεπτές πέτρινες στήλες μοιάζουν σαν να φοράνε φαρδιά καπέλα που περιέργως ισορροπούν πάνω στη λεπτή άκρη του βράχου. Κάτω από άλλες συνθήκες θα είχαμε περπατήσει το ανηφορικό μονοπάτι ως εκεί αλλά τώρα αυτό δεν μας το επέτρεπε ούτε ο χρόνος ούτε ο βαρύς εξοπλισμός μας. Αρκεστήκαμε στο να στείλουμε το drone μέχρι εκεί για μερικές πιο κοντινές λήψεις.
Και αργά το απόγευμα φτάσαμε στο Collegno έξω από το Torino. Εκεί μας περίμενε η γλυκύτατη Rosalba, μια βέρα σισιλιάνα μέσα στη ζωντάνια! Την ώρα που φτάσαμε, γύρω στις 20.30, σχολούσε από τη δουλειά της στην τζελατερία που είναι κάτω από το σπίτι της. Μέσα σε πέντε λεπτά ήρθε με ένα τεράστιο χαμόγελο να μας υποδεχτεί και να μας οδηγήσει στο διαμέρισμά της όπου νοίκιαζε ένα μικρό αλλά πεντακάθαρο δωμάτιο με μπάνιο σε ταξιδιώτες σαν εμάς. Η Rosalba δεν μιλούσε αγγλικά και τα δικά μου ιταλικά είναι πενιχρά. Παρ’ όλα αυτά, ήταν τόσο ζεστή η επικοινωνία μας, τόσο λαμπερό το χαμόγελό της και τόσο νεανική η ζωντάνια της (παρά τα σχεδόν 60 χρόνια της!) που δεν την χορταίναμε. Της ζητήσαμε να μας συνοδέψει για φαγητό και να μας προτείνει φυσικά κάτι ξεχωριστό. Παρά την κούραση της μετά τη δουλειά (που ωστόσο ελάχιστα φαινόταν) και παρ’ όλο που την περίμενε η αδελφή της και η οικογένειά της, δέχτηκε με χαρά να μας συνοδέψει και μας οδήγησε στο αγαπημένο της σισιλιάνικο εστιατόριο, μόλις 500 μέτρα από το σπίτι της. Πήγαμε με τα πόδια, ακολουθώντας το γοργό της βήμα. Εκείνη μιλούσε ιταλικά, αλλά πολύ αργά και απλά, προσπαθώντας να τα κάνει όσο γίνεται πιο εύκολα κατανοητά για εμένα. Εγώ της απαντούσα με το φτωχό μου λεξιλόγιο και κατέφευγα στη γλώσσα του σώματος και στις χειρονομίες όταν δεν μπορούσα να βρω μια λέξη. Ήταν τόσο διασκεδαστικό αυτό το παιχνίδι, ειδικά όταν έβλεπα τη χαρά στο πρόσωπο της Rosalba κάθε φορά που καταφέρναμε να συνεννοηθούμε. Φτάνοντας στο εστιατόριο καταφύγαμε σε πιο εύκολες λύσεις με τη χρήση της τεχνολογίας και αυτό μας επέτρεψε να κάνουμε λίγο πιο σοβαρές συζητήσεις και να γνωριστούμε καλύτερα. Είναι τόσο μαγικό αυτό το αναπάντεχο παιχνίδι της αλληλεπίδρασης των ανθρώπων! Είναι τόσο απίστευτο το πώς οι ζωές φαινομενικά άσχετων και μακρινών ανθρώπων κάποια στιγμή “μπλέκονται” και αυτό το “μπλέξιμο” σου μένει χαραγμένο στο μυαλό για μια ζωή! Κι ας χάνονται οι δρόμοι τους στην πορεία. Το “μπλέξιμο” έγινε!
25/4/2022 [Torino – Lugano Lake – Como Lake – Bergamo]
Η Rosalba επέμενε να μας κεράσει πρωινό και καφεδάκι, επειδή το προηγούμενο βράδυ δεν την αφήσαμε φυσικά να πληρώσει. Περπατήσαμε μέχρι το Maggiora Cafe σχεδόν απέναντι από το σπίτι της. Λίγο πριν την αποχαιρετήσουμε, της προσφέραμε ένα μικρό γλυκό δωράκι με γεύση από Ελλάδα. Χάρηκε τόσο η γλυκιά μου! Μακάρι να είχαμε χρόνο να τη γνωρίσουμε καλύτερα. Είναι από τους ανθρώπους που σου φτιάχνουν τη διάθεση, που σε κάνουν να χαμογελάς μόνο που τους βλέπεις. Σαφώς και την προσκαλέσαμε στην Ελλάδα και πραγματικά ευχόμαστε να ξανασυναντηθούμε!
Με κατεύθυνση βορειοανατολική, συνεχίσαμε να “μετράμε” χιλιόμετρα. Σήμερα το πρόγραμμα είχε λίμνες! Αφήσαμε τη Maggiore λόγω έλλειψης χρόνου και κατευθυνθήκαμε προς τη Lugano στα βόρεια της Ιταλίας. Οδηγώντας κατά μήκος της δυτικής της όχθης, περάσαμε για λίγο στην Ελβετία, όπου ανήκει το μεγαλύτερο μέρος της λίμνης, και μετά πάλι στην Ιταλία, όπου κατευθυνόμενοι ανατολικά φτάσαμε στο Menaggio στην δυτική όχθη της λίμνης Como, την 3η μεγαλύτερη λίμνη της Ιταλίας που βρίσκεται στους πρόποδες των Άλπεων. Το Menaggio αποτελεί δημοφιλή καλοκαιρινό προορισμό και όχι μόνο. Απλώνεται στις όχθες της λίμνης με χρώματα και λουλούδια και πανέμορφες παλιές βίλλες! Αφήσαμε για λίγο τη μηχανή για να περπατήσουμε στον πολυσύχναστο αλλά συνάμα ήρεμο παραλίμνιο πεζόδρομο που αποτελεί πραγματικό διαμάντι της γραφικής πόλης. Κομψός, με υπέροχη θέα στη λίμνη, περνάει μπροστά από τους καλοδιατηρημένους κήπους των παραλιακών (και μάλλον πανάκριβων) ξενοδοχείων και βίλλων. Έχει παντού ζωντανό πράσινο και ανθισμένα λουλούδια και παρόλο που η μέρα ήταν συννεφιασμένη, η θέα ήταν μαγευτική.
Μετά το Menaggio συνεχίσαμε νότια ακολουθώντας την δυτική όχθη της λίμνης Como μέχρι την πόλη Como και από εκεί συνεχίσαμε νοτιοανατολικά, προς το Bergamo όπου διανυκτερεύσαμε αφού πρώτα φάγαμε εξαιρετικά στο 360.
26/4/2022 [Bergamo – Bellagio – Como – Bergamo]
Με αφετηρία το κατάλυμά μας στο Bergamo αλλά χωρίς αποσκευές αυτή τη φορά, ακολουθήσαμε και πάλι το δρόμο για τη λίμνη Como με συννεφιά και ψιλόβροχο. Φτάνοντας στο Lecco, στο δεξί “πόδι” της λίμνης, περάσαμε στη δυτική όχθη και πάντα με θέα τη λίμνη φτάσαμε στο πολύ γραφικό (και επιτέλους με ηλιοφάνεια) Bellagio που βρίσκεται ακριβώς στο σημείο που ενώνονται τα δύο “πόδια” της λίμνης. Και εδώ χορτάσαμε πράσινο, λουλούδια και φυσικά βίλλες. Χρώματα παντού αλλά και πετρόχτιστα σοκάκια και ανηφοριές με τοίχους σκεπασμένους από αναρριχώμενα φυτά και ολάνθιστα λουλούδια. Ροζ, κίτρινα, φούξια, μαβιά, πανδαισία χρωμάτων σου λέω! Και παρόλο που τα κτίρια ήταν παλιά, ήταν άψογα διατηρημένα και σου βγάζαν μια αρχοντιά, μιας άλλης ίσως εποχής.
Κατηφορίζοντας φτάσαμε και πάλι στην όχθη, όπου εγώ επέλεξα ένα χαλαρωτικό καφεδάκι ενώ ο Ντάνης πέταξε το done για μερικές πανοραμικές λήψεις του ήρεμου αυτού τόπου. Ήρεμος γιατί επιλέξαμε να τον επισκεφτούμε off season. Γιατί από Μάιο μέχρι Σεπτέμβριο τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά…
Κι ενώ απολάμβανα το ζεστό καφεδάκι μου κουβεντιάζοντας χαλαρά με το νεαρό ζευγάρι από τη Βρετανία που καθόταν στο διπλανό τραπέζι, εμφανίζεται ο Ντάνης βιαστικός, μαζί με έναν Γάλλο, τον Benoit, επίσης μηχανόβιο που θα περνούσε αργότερα και από την Ελλάδα, για να του δώσω πληροφορίες για το Άγιο Όρος εν τάχει γιατί ο έρμος βιαζότανε να προλάβει το φέρρυ (μάλλον για Menaggio). Δεν πρόλαβα να του πω και πολλά (και δεν ξέρω αν και αυτός πρόλαβε εν τέλει το φέρρυ) αλλά κρατήσαμε επαφή και τον φιλοξενήσαμε στο σπίτι μας μετά από δύο μήνες παίζοντας έτσι έναν μικρό ρόλο στο μακρινό ταξίδι του προς το Nordkapp. Άλλο ένα μαγικό “μπλέξιμο” μακρινών ανθρώπων! Απίστευτα μοναδικό!
Συνεχίσαμε νοτιοδυτικά, στο αριστερό πόδι της λίμνης, συναντώντας συνέχεια όμορφα, ρομαντικά χωριουδάκια που κρέμονταν στις πλαγιές πάνω από τη λίμνη. Είμαι απόλυτα σίγουρη ότι η εποχή που επιλέξαμε ήταν με διαφορά η καλύτερη! Σύντομα φτάσαμε στην πολύβουη πόλη Como που αριθμεί περίπου 85.000 κατοίκους. Εδώ τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά, αλλά εξίσου πολιτισμένα. Ομολογώ πάντως ότι τα μικρότερα χωριά από τα οποία περάσαμε είχαν άλλο χρώμα, άλλο άρωμα, πολύ πιο ελκυστικό και όπως προανέφερα, από μια άλλη, ρομαντική εποχή.
Επιστρέψαμε στο Bergamo όταν πια είχε νυχτώσει. Ο Ντάνης είχε μαρκάρει την Osteria D’ Ambrosio για φαγητό. Ένας πολύ ιδιαίτερος χώρος, σχεδόν εκθεσιακός θα έλεγα, και πολύ νόστιμο φαγητό.
27/4/2022 [Bergamo – Ponti Sul Mincio – Verona – Burgetto Sul Mincio]
Φύγαμε από το Bergamo γύρω στις 10 με προορισμό το μεσαιωνικό Ponti Sul Mincio. Σήμερα θα μέναμε στο κατάλυμα του Davida με τη γυναίκα του, το Casa dei Ciclisti. Ποδηλάτες όπως καταλαβαίνετε, και ταξιδιώτες φυσικά. Η γυναίκα του Davida είχε κληρονομήσει αυτό το παλιό σπίτι από τη θεία της και το ανακαινίζανε μόνοι τους με πολύ γούστο και πολύ μεράκι.
Αφού ξεφορτώσαμε τις βαλίτσες μας από τη μηχανή και γνωρίσαμε τους οικοδεσπότες μας, ξεκινήσαμε για την Verona, την πανέμορφη Verona, μια από τις αρχαιότερες πόλεις της Ιταλίας. Αφήσαμε τη μηχανή και αφού περάσαμε τη Ρωμαϊκή Αρένα κατευθυνθήκαμε προς το μάλλον πιο δημοφιλές αξιοθέατο της πόλης, το σπίτι της Ιουλιέτας. Η Verona θεωρείται η πόλη του Σαίξπηρ, καθώς εδώ διαδραματίζονται τρία από τα έργα του, με πιο γνωστό βέβαια το Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Η ιστορία όμως του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας γεννήθηκε πολύ νωρίτερα, από την πένα του Λουίτζι ντα Πόρτο, ενός ευγενή από τη Βιτσέντζα, Η παγκόσμια φήμη ωστόσο της ιστορίας οφείλεται στους αθάνατους στίχους του Σαιξπηρ. Βρίσκεται στην καρδιά της παλιάς πόλης, κρυμμένο πίσω από μια καμάρα που οδηγεί στον προαύλιο χώρο του μεσαιωνικού σπιτιού-μουσείου. Ο προαύλιος αυτός χώρος ήταν ασφυκτικά γεμάτος όταν φτάσαμε. Πληρώνοντας το αντίτιμο των 6€ μπήκα μέσα στο σπίτι που είναι ουσιαστικά ένα μουσείο με πίνακες, γλυπτά, ρούχα και έπιπλα εποχής. Με αυτό το αντίτιμο αποκτάς πρόσβαση και στο διάσημο μπαλκόνι – σύμβολο του έρωτα. Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστοι με ακολούθησαν μέσα στο σπίτι. Η πλειοψηφία του κόσμου έμεινε στο προαύλιο. Εκεί βρίσκεται και το άγαλμα της Ιουλιέτας. Σύμφωνα με τον λαϊκό θρύλο, πρέπει να αγγίξεις το δεξί της στήθος για να βρεις ευτυχία και έρωτα. Περιττό να πω ότι το δεξί στήθος της Ιουλιέτας έχει αλλάξει χρώμα! Και τα κάγκελα ακριβώς απέναντι από το μπαλκόνι έχουν “κλειδώσει” χιλιάδες έρωτες με κατακόκκινα λουκέτα αιώνιας αγάπης.
Πολύ κοντά στο σπίτι της Ιουλιέτας είναι η Piazza delle Erbe που έσφυζε από ζωή λόγω της υπαίθριας αγοράς που λειτουργούσε εκεί. Εντύπωση μου έκαναν τα κτίρια με τις τοιχογραφίες γύρω από την πλατεία.
Μετά από τόσα ταξίδια, έχω καταλήξει ότι μου αρέσουν οι πόλεις από τις οποίες περνάει ποτάμι. Ε, η Βερόνα είναι μια από αυτές! Τη διασχίζει ο Αδίγης. Ουσιαστικά, αυτό που μου αρέσει δεν είναι το ποτάμι αλλά οι γέφυρες που περνάμε πάνω από αυτό. Και η Βερόνα έχει να καυχιέται για την Ponte Scaligero ή αλλιώς Ponte di Castelvecchio, το πιο τολμηρό και αξιοθαύμαστο έργο του Μεσαίωνα στη Βερόνα.
Η Βερόνα μας εντυπωσίασε. Περιμέναμε να είναι λίγο ίδια με όλες τις άλλες ιταλικές πόλεις και ίσως λίγο βαρετή και βρώμικη. Αντιθέτως, είναι πολύ περιποιημένη και καθαρή, με εξαιρετική αρχιτεκτονική και αρχοντιά. Την εντάσσω ανάμεσα στις ομορφότερες πόλεις της Ιταλίας, μαζί με την Φλωρεντία και φυσικά τη Ρώμη.
Υπάρχει όμως άλλος ένας λόγος που επιλέξαμε να επισκεφτούμε αυτήν την περιοχή. Αρκετά χρόνια πριν, σε ένα άλλο ταξίδι μας με τη μηχανή γνωρίσαμε το Nicola σε ένα βενζινάδικο στην Σερβία. Ένας ευχάριστος, χαμογελαστός Ιταλός που ταξίδευε επίσης με τη μηχανή του. Τα social media μας κράτησαν σε επαφή όλα αυτά τα χρόνια και τώρα που ταξιδεύαμε στα μέρη του, ήταν ευκαιρία να τον δούμε. Κι έτσι έγινε! Ο Nicola μας πρότεινε να συναντηθούμε σε ένα μικρό, γραφικό, μεσαιωνικό χωριουδάκι, το Burgetto Sul Mincio. Είναι χτισμένο στις όχθες του ποταμού Mincio και άψογα εναρμονισμένο με το πανέμορφο τοπίο. Ένα κράμα ιστορίας και φύσης που έχει μείνει σχεδόν ανέπαφο στο πέρασμα των χρόνων. Καθίσαμε για ένα ήρεμο ποτάκι ακριβώς μπροστά στο ποτάμι με τα χρώματα του ήλιου να σβήνουν αργά πίσω του. Προσπαθήσαμε μέσα στο επόμενο δίωρο να χωρέσουμε όσα περισσότερα ταξίδια μπορούσαμε. Αλλά εκείνο που καταφέραμε ήταν να κάνουμε το Nicola να ερωτευτεί την Ελλάδα και να μας επισκεφτεί μετά από 5 μήνες για μια μοναδική ανάβαση στον Όλυμπο, που δεν θα ξεχάσει ποτέ! Ναι, λατρεύω τα ταξίδια, μα πιο πολύ τρελαίνομαι να γνωρίζω τους ανθρώπους στο μέρος που ταξιδεύω. Και να αφήνω τις ζωές μας να “μπλέκονται” . Και αυτό το ταξίδι είχε πολύ “μπλέξιμο”.
Αποχαιρετώντας τον Nicola, τον γεμίσαμε με δώρα από την Ελλάδα, γεύσεις και αρώματα που σύντομα ξαναγεύτηκε στον τόπο τους!