Ιορδανία 2019-2020

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2019

Η αλήθεια είναι ότι στο μυαλό μας αυτό το ταξίδι ξεκίνησε πολύ πιο νωρίς από εκείνο το απόγευμα του Δεκέμβρη του ’19. Ο Ντάνης είχε ξεκινήσει την έρευνα μήνες πριν και τα πράγματα δεν φαινόταν και πολύ εύκολα. Από τη μια τα σύνορα των δύο χωρών, Ιορδανίας και Ισραήλ, που δεν έχουν και τις φιλικότερες σχέσεις μεταξύ τους, από την άλλη η βίζα (που ευτυχώς αποδείχτηκε πολύ πιο εύκολη διαδικασία από ότι περιμέναμε), συν το γεγονός ότι ένα από τα ξενοδοχεία μας ακύρωσε την κράτησή μας με τη δικαιολογία ότι ανέβηκε η τιμή του δωματίου αλλά στο booking δεν είχαν ενημερωθεί γι’ αυτό (πράγμα που ποτέ πριν δεν μας είχε ξανασυμβεί!), γενικά, η οργάνωση αυτού του ταξιδιού είχε πολύ περισσότερο ψάξιμο και ήταν πολύ πιο αγχωτική από άλλα ταξίδια που έχουμε κάνει.

Η πτήση μας έφυγε από τη Θεσσαλονίκη στις 17.10 και μετά από δύο ώρες περίπου προσγειωθήκαμε στο Queen Alia, το αεροδρόμιο του Αμμάν. Είχαμε προνοήσει και είχαμε αγοράσει διαδικτυακά το Jordan Pass, το οποίο συμπεριλαμβάνει την είσοδο στα περισσότερα αξιοθέατα της χώρας συν το κόστος έκδοσης της βίζας (πολύ σημαντικό αυτό). Συνολικά μας στοίχισε 75 δηνάρια το άτομο για δύο μέρες. Η διαδικασία έκδοσης της βίζας ήταν πολύ γρήγορη παρ’ όλη την ουρά και οι ερωτήσεις που μας έκαναν περιορίστηκαν στο «Πώς ονομάζεστε;» και «Πού θα μείνετε στο Αμμάν;»

Από το αεροδρόμιο πήραμε το λεωφορείο μέχρι τον σταθμό των λεωφορείων και από εκεί ταξί για το ξενοδοχείο μας. Το λεωφορείο στοίχισε 3.30 δηνάρια το άτομο (περίπου 4€). Και το ταξί το μοιραστήκαμε με τις δύο Ελληνίδες ταξιδιώτισσες που γνωρίσαμε στο αεροδρόμιο του Αμμάν και μας στοίχισε συνολικά 5 δηνάρια παρόλο που αρχική τιμή του ταξιτζή ήταν 15!!! Γενικά η χώρα λειτουργεί με παζάρια στα πάντα! Και η τιμή που πληρώνεις τελικά απέχει πολύ από την αρχική!

Το ξενοδοχείο που κλείσαμε ήταν πολύ κοντά στα γραφεία της Jett Bus, που θα μας πήγαινε την επόμενη μέρα στην Πέτρα. Η γειτονιά παρακμιακή και τα μπακάλικα (που ήταν πολλά παραδόξως) μου θύμισαν μπακάλικα μιας άλλης εποχής. Πρώτα όμως ανεβήκαμε να αφήσουμε τα σακίδιά μας στο δωμάτιό μας. Καλό θα είναι, αν ταξιδέψετε για Ιορδανία, να μην έχετε μεγάλες προσδοκίες για τη διαμονή σας. Εκτός βέβαια αν αντέχετε να μείνετε σε πεντάστερο ξενοδοχείο. Η γκρίζα είσοδος του ξενοδοχείου μόνο ξενοδοχείο δεν θύμιζε, και η υποτιθέμενη ρεσεψιόν είχε στριμωχτεί στο για χρόνια ασκούπιστο πλατύσκαλο του 1ου ορόφου. Ο ατημέλητος ρεσεψιονίστ δεν μιλούσε αγγλικά και για να συνεννοηθούμε υποτυπωδώς χρειάστηκε να τηλεφωνήσει στο αφεντικό του! Το δωμάτιο βέβαια ήταν ευρύχωρο αλλά παλιό και επιφανειακά καθαρισμένο. Ευτυχώς είχαμε πάρει μαζί μας τα liner μας και σας συμβουλεύω να κάνετε το ίδιο αν ταξιδέψετε σε χώρες τις μέσης Ανατολής. Τα στάνταρ υγιεινής τους είναι πολύ χαμηλά σε σύγκριση με τα ευρωπαϊκά!

Τα μπακάλικα που βρίσκονταν ακριβώς κάτω από το δωμάτιό μας είχαν τα πάντα! Προμηθευτήκαμε τα απαραίτητα (σνακ, νερό) και αφού τα αφήσαμε στο δωμάτιο, φύγαμε για φαγητό σε ένα εμπορικό κέντρο που βρισκόταν κοντά μας γιατί τα μαγαζάκια που συναντήσαμε μέχρι εκεί δεν μας φάνηκαν υγειονομικά ασφαλή! Στη είσοδο του εμπορικού, ο φύλακας μας απέτρεψε από το να μπούμε γιατί το εμπορικό έκλεινε. Αγγλικά φυσικά δεν μιλούσε, γι’ αυτό προσπαθήσαμε με τη γλώσσα του σώματος να του δείξουμε ότι πεινάμε! Μας έβαλε λοιπόν στο ασανσέρ και μας έστειλε στον 3ο όροφο που βρίσκονταν όλα τα εστιατόρια. Και εδώ, δυστυχώς, οι συνθήκες υγιεινής ανύπαρκτες. Τα περισσότερα εστιατόρια έκλειναν, ήταν άλλωστε περασμένες 23.00. Φάγαμε στα γρήγορα και γυρίσαμε στο δωμάτιο γιατί έπρεπε να ξυπνήσουμε πολύ νωρίς την επόμενη μέρα για να πάρουμε το λεωφορείο για την Πέτρα.

Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2019

Το λεωφορείο μας έφευγε στις 6.30π.μ. αλλά ο υπάλληλος της Jett Bus μας είχε συμβουλέψει την προηγούμενη μέρα να είμαστε εκεί τουλάχιστον ένα μισάωρο νωρίτερα. Παρόλο που το προηγούμενο βράδυ είχαμε ενημερωθεί ότι το λεωφορείο ήταν πλήρες, τελικά είχε θέσεις για τους ταξιδιώτες της τελευταίας στιγμής. Άσε που έξω από τα γραφεία είχε πάλι ταξιτζήδες που παζάρευαν την τιμή για να σε πάνε γρηγορότερα και πιο άνετα στον προορισμό σου.

Η διαδρομή με το λεωφορείο από το Αμμάν στην Πέτρα μας στοίχισε 11 δηνάρια το άτομο (περίπου 12 €) και έκανε 4 ώρες να φτάσει. Η διαδρομή είχε έρημο, έρημο και πάλι έρημο! Ούτε ένα ίχνος πράσινου! Αναρωτιέμαι πραγματικά πού βρίσκουν τα λαχανικά που τρώνε!  Κάναμε μια μικρή στάση περίπου στα μισά της διαδρομής και έπειτα πάλι έρημο, έρημο, έρημο! Εν τέλει, μετά από 4 ώρες, το λεωφορείο σταμάτησε και μας άφησε στον χώρο πάρκινγκ του αρχαιολογικού χώρου της Πέτρας. Επειδή μέχρι το κέντρο του Wadi Musa όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο μας ο δρόμος ήταν ανηφορικός και τα σακίδιά μας βαριά, αποφασίσαμε να πάρουμε ταξί. Τα απαραίτητα παζάρια έγιναν και ο οδηγός μας συμφώνησε να μας πάει στο ξενοδοχείο μας με 3 δηνάρια. Βέβαια στο τέλος με το έτσι θέλω μας κράτησε 3,5!

Το ξενοδοχείο φαινόταν επιεικώς αξιοπρεπές, αν και στη συνέχεια διαπιστώσαμε ότι δεν δούλευε το κλιματιστικό και κυριολεκτικά παγώσαμε! Γενικά με το θέμα θέρμανση έχουν πρόβλημα στην Ιορδανία. Έχουν μόνο κλιματιστικά και οι χώροι τους, κοινόχρηστοι και μη, είναι κρύοι για τα δικά μας δεδομένα.

Αφού αφήσαμε τα πράγματά μας στο δωμάτιο ξεκινήσαμε για την πρώτη μας μέρα στην μαγική Πέτρα. «Πέτρα» είναι το όνομα που έδωσαν οι Έλληνες έμποροι στην πόλη που οι ντόπιοι Ναβαταίοι ονόμαζαν «Ράκμου» (=Βράχος με χρωματιστές ραβδώσεις). Ο δρόμος από το ξενοδοχείο μας προς την αρχαία πόλη ήταν τώρα κατηφορικός οπότε ξεκινήσαμε με τα πόδια. Η μέρα (παραμονή πρωτοχρονιάς!) ήταν ηλιόλουστη και η θερμοκρασία εξαιρετική, ούτε κρύο ούτε ζέστη, ιδανική για περπάτημα.

Το Jordan Pass περιλαμβάνει την είσοδο στην Πέτρα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να περιμένεις στην ουρά για την έκδοση εισιτηρίων στο Κέντρο Επισκεπτών. Στην συνέχεια περιμέναμε σε μια δεύτερη ουρά για να ελέγξουν τα εισιτήριά μας και επιτέλους μπήκαμε στον ακριβότερο αρχαιολογικό χώρο του κόσμου! (οι τιμές ξεκινούν από 60€ περίπου!) Η πρώτη εικόνα που αντικρίσαμε ήταν ντόπιοι με εμφανώς ταλαιπωρημένα άλογα, γαϊδουράκια και καμήλες που μας παρότρυναν αρκετά πιεστικά να τους επιλέξουμε επιμένοντας ότι το κόστος τους συμπεριλαμβάνεται στο ήδη πληρωμένο εισιτήριό μας. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια και αν κάνεις το λάθος να υποκύψεις θα καταλήξεις και να πληρώσεις αρκετά έξτρα χρήματα (σου τα ζητάνε στο τέλος) και να συμβάλλεις στην βάναυση κακοποίηση του ταλαίπωρου ζώου! Άλλωστε η βασική διαδρομή δεν παρουσιάζει καμία απολύτως δυσκολία και είναι τόσο μαγική που δεν αξίζει να την περάσεις στα γρήγορα πάνω στην πλάτη κάποιου δύστυχου ζωντανού!

Αρχικά ο χωματόδρομος που ονομάζεται Bab Al Siq, δηλαδή «ο δρόμος για το φαράγγι», είναι γκρίζος, άχαρος και με πολύ σκόνη αλλά σύντομα αρχίζουν να ξεπροβάλλουν οι πρώτες σπηλιές των Ναβαταίων λαξεμένες στους πέτρινους όγκους των Όρων Shara. Το πρώτο μνημείο που συναντήσαμε ήταν τα γιγάντια Djinn blocks, ο σκοπός των οποίων δεν έχει γίνει γνωστός ακόμη αλλά γνωρίζουμε ότι το όνομά τους στα αραβικά σημαίνει “πνεύμα” και αποτελεί τη ρίζα της αγγλικής λέξης genie”. Aμέσως μετά ξεπροβάλλει το Obelisk, ένας εντυπωσιακός τάφος πέντε ανθρώπων.

Ο άχαρος χωματόδρομος άρχισε σιγά σιγά να στενεύει και σύντομα το σκηνικό άλλαξε τελείως! Το Siq, ή αλλιώς το φαράγγι που οδηγεί στην καρδιά της αρχαίας πόλης είναι απερίγραπτα εντυπωσιακό! Οι επιβλητικοί πέτρινοι όγκοι αριστερά και δεξιά υψώνονται τουλάχιστον 50 μέτρα! Το στενό αυτό πέρασμα δημιουργήθηκε από ένα φυσικό σχίσιμο του βουνού και εκτείνεται για 1.2 χιλιόμετρα! Είναι λιθόστρωτο και σε όλο του το μήκος έχει σκαμμένα αυλάκια, αριστερά και δεξιά, που διοχέτευαν το νερό στην πόλη! Μεγάλα μυαλά οι Ναβαταίοι! Το φαράγγι σε κάποια σημεία στενεύει απειλητικά και σε κάποια άλλα έχεις την αίσθηση ότι σχεδόν “κλείνει” πάνω από το κεφάλι σου! Είναι πραγματικά συγκλονιστική η αίσθηση να περπατάς εκεί μέσα!

Και στο τέλος αυτού του εντυπωσιακού φαραγγιού, που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί αξιοθέατο από μόνο του, ξεπροβάλλει μπροστά σου το πιο αναγνωρίσιμο μνημείο της Πέτρας, το Θησαυροφυλάκιο! Είναι μια λαξεμένη πρόσοψη ύψους 40 μέτρων, ελληνιστικής αρχιτεκτονικής, που οδηγούσε στον τάφο του Βασιλιά των Ναβαταίων, ωστόσο πήρε το όνομα «θησαυροφυλάκιο» από τον θρύλο ότι ένας αιγύπτιος Φαραώ έκρυψε τον θησαυρό του εδώ! Αν κρίνω από τα σημάδια πυροβολισμού, μάλλον είναι αρκετοί οι ντόπιοι που τον αναζητούν ακόμη!

Χιλιάδες φακοί ανοιγόκλεισαν αιχμαλωτίζοντας την μοναδική ομορφιά του! Ως λίγο πιο περιπετειώδεις εμείς, σκαρφαλώσαμε στον απόκρημνο βράχο ακριβώς απέναντί του για μερικές πιο ξεχωριστές λήψεις! Βέβαια οι πονηροί βεδουίνοι μας σταμάτησαν κάπου στα μισά ζητώντας μας χρήματα για να μας επιτρέψουν να ανεβούμε παραπάνω τα οποία δεν τους τα δώσαμε γιατί είχαμε σκοπό να ανέβουμε πολύ ψηλότερα την επόμενη μέρα ακολουθώντας ένα λιγότερο συνωστισμένο μονοπάτι! Πάντως, τις φωτογραφίες μας τις βγάλαμε και ήταν εξαιρετικές!

Αμέσως μετά το Θησαυροφυλάκιο, ξεκινάει ο Street of Facades, μια σειρά από τάφους λαξεμένους στα κόκκινα βράχια που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πόσοι άμοιροι άνθρωποι σκοτώθηκαν για να τους κατασκευάσουν! Και έπειτα το αρχαίο θέατρο, χωρητικότητας 8000 ανθρώπων, με έντονο το ελληνιστικό στοιχείο επίσης! Το θέατρο αυτό είναι το μοναδικό στον κόσμο που έχει λαξευτεί απευθείας πάνω στον βράχο!

 

Αριστερά και δεξιά, νεαροί βεδουίνοι είχαν στημένους αυτοσχέδιους πάγκους πουλώντας κάθε λογής σουβενίρ μιας άλλης εποχής. Από τσαντάκια και φο μπιζού που έμοιαζαν να είχαν χρησιμοποιηθεί από πολύ παλαιότερες γενιές, μέχρι πέτρες και ρίζες που ενδεχομένως οι τουρίστες να βρίσκουν ξεχωριστά! Πραγματικά τίποτα δεν αξίζει σε αυτούς τους πάγκους και όλα μοιάζουν με άχρηστα, πολυκαιρισμένα και σκονισμένα αντικείμενα. Ωστόσο μια στάση για αράβικο καφεδάκι αξίζει! Ο αράβικος καφές είναι ο ίδιος που εμείς αποκαλούμε ελληνικό και οι τούρκοι τούρκικο, με την διαφορά ότι οι άραβες προσθέτουν σε αυτόν κάρδαμο, ναι, μυρωδάτο κάρδαμο! Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά γευστικό και ουδεμία σχέση έχει με οποιονδήποτε καφέ έχετε δοκιμάσει μέχρι τώρα! Η ιεροτελεστία του καφέ για τους βεδουίνους είναι πολύ ξεχωριστή. Στον επισκέπτη προσφέρονται το πολύ μέχρι τρία φλιτζάνια καφέ. Ο πρώτος καφές είναι γλυκός. Ο δεύτερος είναι μέτριος. Και αν υπάρξει και τρίτος, τότε αυτός είναι πάντα πικρός, για να θυμίσει στον επισκέπτη ότι το έχει παρακάνει και πρέπει σιγά σιγά να φεύγει! Τώρα, αν πρέπει να περιγράψω το υποτιθέμενο μαγαζί όπου ήπιαμε εμείς το καφεδάκι μας, θα έλεγα ότι πρόκειται για μια αυτοσχέδια ξύλινη παράγκα με ξύλινα παγκάκια και μια κουζίνα αμφιβόλου υγιεινής και ανύπαρκτων υποδομών, που καλό θα ήτανε να μην δείτε πριν πιείτε τον καφέ σας…

Ο καφές γευστικότατος και τονωτικός! Αναζωογονημένοι συνεχίσαμε τη διαδρομή προς τους μεγαλοπρεπείς Βασιλικούς Τύμβους, μια σειρά από εντυπωσιακές προσόψεις σκαλισμένες στο βράχο που σου κόβουν την ανάσα με το απίστευτο ύψος τους!

Παρόλο που η ώρα είχε περάσει, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε το μονοπάτι για το Μοναστήρι ή αλλιώς Ad-Deir. Το μονοπάτι ξεκινάει από την κοιλάδα και ανηφορίζει μέχρι εκεί με 800 σκαλοπάτια! Μας πήρε κανένα σαραντάλεπτο να φτάσουμε αλλά το μοναδικό θέαμα άξιζε όλον τον ανήφορο! Ο ήλιος βασίλευε και η 48 μέτρων ύψους πρόσοψη του Μοναστηριού ήταν κατακόκκινη! Πρόσθεσε σε αυτό, το γεγονός ότι όταν φτάσαμε εκεί ήμασταν ολομόναχοι (λόγω της προχωρημένης ώρας) και θα έχεις την πλήρη εικόνα της μαγείας! Το όνομά του το πήρε από το γεγονός ότι στην πορεία της ιστορίας του χρησιμοποιήθηκε κάποια στιγμή ως χριστιανική εκκλησία και σε κάποιους τοίχους μπορείς ακόμη να διακρίνεις σκαλισμένους σταυρούς, απομεινάρια εκείνης της εποχής!

Τα πορφυρά χρώματα μας είχαν μαγέψει και θα μπορούσαμε να περάσουμε ώρες εκεί αν ο (λίγο αγενής) φύλακας δεν μας ανάγκαζε να πάρουμε τον κατήφορο της επιστροφής. Η Πέτρα, τους χειμερινούς μήνες, κλείνει στις 16.00 και ήταν ήδη περασμένες. Όταν φτάσαμε στην κοιλάδα, είχε ήδη σκοτεινιάσει και οι βεδουίνοι-μικροπωλητές είχαν ανάψει φωτιές για να ζεσταθούν στο τσουχτερό κρύο της νύχτας της ερήμου. Κάποιοι από αυτούς μένουν εδώ, μέσα στις σπηλιές, άτυποι φύλακες της αρχαίας πόλης! Ορισμένοι μάλιστα μένουν τόσα χρόνια εδώ, γενιές ολόκληρες, που θεωρούν τις σπηλιές ιδιοκτησία τους.

Χαρακτηριστικό των Βεδουίνων είναι τα έντονα, μαύρα βαμμένα μάτια. Όχι μόνο των γυναικών αλλά ακόμη και των ανδρών και των μικρών αγοριών! Τα βάφουν με kohl, μια σκόνη φτιαγμένη από αμύγδαλα, τσόφλια σκληρών καρπών, γραφίτη, σανταλόξυλο και λάδι, που προστατεύει τα μάτια από την σκόνη της ερήμου και τον ανελέητο ήλιο.

Συνεχίσαμε να περπατάμε και όταν φτάσαμε μπροστά στο θησαυροφυλάκιο σταματήσαμε για να βγάλουμε από τους σάκους μας τους φακούς μας. Είχε πια σκοτεινιάσει για τα καλά. Οι φύλακες επιτακτικά μας είπαν να βιαστούμε αλλά δεν τους δώσαμε και πολύ σημασία. Είχαν πια φύγει όλοι όταν μπήκαμε στο φαράγγι. Ήμασταν ολομόναχοι! Για μένα αυτό ήταν ένα από τα highlights αυτού του ταξιδιού! Μακριά από τις ορδές των κάθε λογής τουριστών, μακριά από κάθε θόρυβο, διασχίσαμε το θεοσκότεινο φαράγγι και αφήσαμε τα μάτια της φαντασίας μας να στήσουν το μαγικό σκηνικό μιας άλλης εποχής! Με καραβάνια και εμπόρους! Χωρίς κινητά και selfie! Μέσα στην κόκκινη έρημο με μια ανατριχιαστική ησυχία! Όσα ακόμη και να πω δεν θα μπορέσω να αποδώσω αυτή την νυχτερινή διάσχιση του φαραγγιού της Πέτρας!

Βγαίνοντας από τον αρχαιολογικό χώρο, στο Κέντρο Επισκεπτών, οι ντόπιοι είχαν στήσει πανηγύρι! Τι ωραία που είναι αυτά τα απροσδόκητα!

Η ανηφόρα για Wadi Musa ήταν εξαντλητική, αν λάβεις υπόψη πόσο περπάτημα είχαμε ρίξει όλη μέρα! Ανεβήκαμε στο δωμάτιο ίσα-ίσα για να αλλάξουμε τα σκονισμένα από την έρημο ρούχα μας, και κατεβήκαμε στο εστιατόριο Beit Al-Barakah κάτω από το ξενοδοχείο μας. Επιλέξαμε Mansaf (κοτόπουλο ή αρνί και ρύζι με κατσικίσιο γιαούρτι-ίσως το πιο αγαπημένο πιάτο των Ιορδανών} , maqluba (κοτόπουλο,ρύζι και μπαχαρικά αναποδογυρισμένα στην πιατέλα), και φυσικά χούμους, που δεν λείπει από κανένα γεύμα των Ιορδανών. Αργότερα στην παρέα μας ήρθε ο Ιάσονας με τον αδελφό του Γιώργο που είχαμε γνωρίσει στο αεροδρόμιο. Κουβεντούλα χαλαρή με λεμονάδα και μέντα! Μοχίτο χωρίς αλκοόλ, το οποίο φυσικά είναι απαγορευμένο στην χώρα!

Στο δωμάτιο δυστυχώς το κλιματιστικό δεν δούλευε. Οι συνθήκες καθόλου ιδανικές για ντους αλλά δεν γινόταν να πέσουμε στο κρεβάτι με τόση σκόνη επάνω μας! Ο Ντάνης για να ζεστάνει λίγο το χώρο του μπάνιου κράτησε ανοιχτό το πιστολάκι μαλλιών τυλίγοντας τον διακόπτη με μονωτική ταινία! Ούτε ο Μαγκάιβερ τέτοια εφευρετικότητα! Φωνάξαμε τον υπάλληλο του ξενοδοχείου να δει το κλιματιστικό και αυτός κάτι σκάλισε στον πίνακα του ρεύματος και μας είπε «Οκ, θα δουλέψει τώρα». Αλλά δεν δούλεψε! Ούτε ένα λεπτό όλο το βράδυ! Ξυπνήσαμε σε ένα παγωμένο δωμάτιο.

Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2020

Νομίζω ότι πρώτη φορά στη ζωή μου κάνω πρωτοχρονιά στο κρεβάτι! Αλλά στο Wadi Musa δεν έκαναν τίποτα για να γιορτάσουν την αλλαγή του χρόνου. Και ο ύπνος μας ήταν απολύτως απαραίτητος γιατί τα σχέδιά μας για σήμερα ήταν αρκετά επίπονα.

Πριν οτιδήποτε άλλο ζητήσαμε να μας αλλάξουν δωμάτιο γιατί τελικά το κλιματιστικό μας ήταν χαλασμένο και δεν θα αντέχαμε και δεύτερο παγωμένο βράδυ.

Πήραμε το πρωινό μας, το οποίο περιλάμβανε κάποια κλασσικά όπως μέλι, μαρμελάδα, βούτυρο αλλά και κάποια ιδιαίτερα πιάτα όπως χούμους και χουρμάδες. Σε γενικές γραμμές, τίποτα το ιδιαίτερο και επιπλέον η τραπεζαρία εξίσου παγωμένη με το δωμάτιό μας!

Μπήκαμε για δεύτερη φορά στον αρχαιολογικό χώρο της Πέτρας (χωρίς ευτυχώς να χρειαστεί να περιμένουμε και πάλι στην ουρά για έκδοση εισιτηρίων) και ξεκινήσαμε τον ίδιο άχαρο χωματόδρομο. ‘Ήταν νωρίς το πρωί και ο κόσμος δεν ήταν ακόμη πολύς. Οι υποτιθέμενοι οδηγοί μας πλησίασαν και πάλι και ένας εξ αυτών ήταν ιδιαίτερα πιεστικός όταν του είπαμε πού θέλουμε να πάμε. Σήμερα θα αφήναμε την πεπατημένη οδό και θα περιπλανόμασταν σε πιο άγρια μονοπάτια. Ο Ντάνης τα είχε καταγράψει στο gps αλλά ο οδηγός ήταν ανένδοτος «Δεν μπορείτε να πάτε εκεί μόνοι σας. Είναι επικίνδυνο». Τον αγνοήσαμε φυσικά και μπήκαμε στο μονοπάτι που ονομάζεται Al-Madras αριστερά του χωματόδρομου, πριν ξεκινήσει το φαράγγι. Είναι μέτριας δυσκολίας αλλά ιδιαίτερα εντυπωσιακό γιατί είδαμε το φαράγγι πλέον από ψηλά και, το σημαντικότερο, ήμασταν μόνοι μας! Όπου το μονοπάτι χανόταν, είχαν προνοήσει και είχαν τοποθετήσει πετρούλες αριστερά και δεξιά στα γυμνά βράχια σχηματίζοντας ένα νοερό δρομάκι. Η ονειρική και απόκοσμη θέα μας έκοψε την ανάσα! Τα βράχια κάθετα, το βλέμμα δεν σταματούσε πουθενά! Χάος! Κάπου, σε ένα άνοιγμα ανάμεσά τους, ξεπετάχτηκε το Wadi Musa στο βάθος να μας θυμίσει ότι είμαστε στο 2020. Πολλές από τις σπηλιές που συναντήσαμε ήταν κατειλημμένες από  ντόπιους που, έναντι αντιτίμου, μας πρόσφεραν ζεστό τσάι ή καφέ φορώντας την χαρακτηριστική μακριά κάπα των βεδουίνων.

 

Ακολουθώντας το μονοπάτι που τώρα είχε αρχίσει να δυσκολεύει φτάσαμε στο High Place of Sacrifice, έναν χώρο που χρησιμοποιούνταν για θρησκευτικές τελετουργίες που πιθανών να εμπεριείχαν και θυσίες. Οι κάθετοι γκρεμοί είχαν αρχίσει να ξυπνούν την ακροφοβία μου, και ενώ ο Ντάνης ανέβηκε στον χώρο των θυσιών, εγώ επέλεξα να τον παρακάμψω και να πάρω ένα πιο ομαλό μονοπάτι που με οδήγησε στο ίδιο σημείο με τον Ντάνη, στο χείλος του κάθετου γκρεμού εκατοντάδες μέτρα από κάτω! Η σημαία της Ιορδανίας κυμάτιζε στην μία άκρη και φυσικά αποτελούσε πόλο έλξης για μια ανατριχιαστική (για μένα) φωτογραφία! Μου ήταν αδύνατο να κοιτάξω κάτω και το γεγονός ότι φυσούσε με έκανε να πιστεύω ότι αν πλησιάσω στον γκρεμό ο αέρας θα με παρασύρει! Πέρα όμως από τις δικές μου φοβίες, πρέπει να παραδεχτώ ότι η θέα ήταν συγκλονιστική! Φυσικά και εδώ, λίγο πιο μέσα από το χείλος του γκρεμού, στο πλάτωμα αυτής της κορυφής, οι ντόπιοι είχαν στήσει μια πρόχειρη ξύλινη παράγκα (απορώ πώς δεν την έπαιρνε ο αέρας!) και πουλούσαν τα γνωστά, αράβικο καφέ, ζεστό τσάι και αναψυκτικά, ενώ σου πρόσφεραν μια θέση στο έδαφος, πάνω στο φθαρμένο, κάποτε πορφυρό χαλί, δίπλα στη φωτιά.

Είχε αρχίσει να με πιάνει πανικός, μάλλον περισσότερο στην ιδέα ότι τώρα μας περίμενε κατήφορος! Δεν τον αντέχω τον κατήφορο! Δώσε μου ανηφόρα, θα γκρινιάξω, θα βογκήξω, αλλά θα την ανέβω. Μην μου δώσεις όμως κατηφόρα! Και εδώ ο κατήφορος δεν ήταν παίξε γέλασε! Τα απότομα σκαλιά που ήταν λαξεμένα στα βράχια δεν τελείωναν ποτέ, και υπήρχαν στιγμές που νόμιζα ότι το επόμενο σκαλί οδηγούσε κατευθείαν στο χάος! Άρχισα να ζορίζομαι εν ολίγοις και δεν το ευχαριστιόμουν πλέον. Όταν επιτέλους φτάσαμε στην κοιλάδα, δίπλα στο Θέατρο, δήλωσα κατηγορηματικά ότι δεν θέλω να ανέβω πουθενά αλλού, και θα μείνω εδώ κάτω να πιω τον αράβικο καφέ μου με κάρδαμο και να ηρεμήσω!

 

Όντως το καφεδάκι μου το ήπια, και ηρέμησα αρκετά. Ο Ντάνης με παρότρυνε να συνεχίσω κι όπου αισθανθώ πίεση να σταματήσω και να επιστρέψω. Αρχικά ήμουν τελείως αρνητική, αλλά σιγά σιγά γλύκανα, και διστακτικά πήραμε το μονοπάτι Al Khubtha που περνάει μπροστά από τους Βασιλικούς Τάφους για το σημείο θέας, ψηλά πάνω από το Θησαυροφυλάκιο. Το μονοπάτι ξεκινάει με σκαλοπάτια, άπειρα σκαλοπάτια, λαξεμένα πάνω στους βράχους. Και ανεβαίνεις και ανεβαίνεις…. Περάσαμε πίσω από τους Βασιλικούς Τάφους και συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε σκαλοπάτια ώσπου φτάσαμε στο σημείο θέας πάνω από το Θέατρο. Είχα αρχίσει να σκέφτομαι σοβαρά να σταματήσω. Σε αυτό συνέβαλλε βέβαια και το γεγονός ότι οι κοπελίτσες που συναντήσαμε να κατεβαίνουν, στην προσπάθειά τους να με ενθαρρύνουν μου αποκάλυψαν ότι «από εδώ και πέρα είναι κατηφόρα!» Πού να ήξεραν οι δόλιες τι μου έκαναν; Εκεί όμως πείσμωσα. Θα ήταν κρίμα να τα παρατήσω τώρα και να γυρίσω πίσω. Και έτσι συνέχισα. Η κατηφόρα ευτυχώς ήταν πολύ ομαλή, καθόλου ανησυχητική για μένα και σύντομα βρισκόμασταν στον χιλιοφωτογραφημένο βράχο με το πορφυρό χαλί με θέα το Θησαυροφυλάκιο στο τέλος του γκρεμού! Άλλο ένα καφεδάκι εδώ, με κάρδαμο φυσικά, σε μια παράγκα που κυριολεκτικά κρεμόταν στην άκρη του γκρεμού και οι απαραίτητες φωτογραφίες στην κόψη του βράχου! Τα σκέφτομαι τώρα που τα γράφω και ανατριχιάζω! Νομίζω ότι ο τρόμος είναι ευδιάκριτος στο πρόσωπό μου σε όλες τις φωτογραφίες όσο κι αν προσπαθώ να δείξω ότι χαμογελάω! Και σαν να μην μου έφταναν αυτά, είχα και τον πιτσιρικά βεδουίνο να πηδάει από βράχο σε βράχο στην άκρη του γκρεμού, 100+ μέτρων ύψους, όπως πηδάμε εμείς από το ένα κρεβάτι στο άλλο και να προσποιείται μάλιστα ότι πέφτει λίγο πριν επιτέλους πατήσει σε ασφαλές έδαφος! Πώς επιβιώνουν παναγίτσα μου τα πιτσιρίκια σε τέτοιες συνθήκες; Και πώς αντέχουν οι γονείς τους να τα βλέπουν να χοροπηδάνε σαν αγριοκάτσικα από βράχο σε βράχο;

Ο στόχος είχε επιτευχθεί και ξεκινήσαμε σιγά σιγά τον δρόμο της επιστροφής. Στο σημείο θέας πάνω από το Θέατρο σταματήσαμε για άλλη μια φορά και στήσαμε ένα πρόχειρο πικνίκ. Αμέσως μετά πήραμε τα σκαλιά που οδηγούσαν στην κοιλάδα και πάλι. Η διάσχιση του φαραγγιού σήμερα δεν ήταν τόσο εντυπωσιακή όσο εχθές γιατί ήταν η ώρα που όλοι επέστρεφαν και είχε πάρα πολύ κόσμο και φασαρία.

Πραγματικά κουραστική και γεμάτη μέρα! Ευτυχώς το καινούριο μας δωμάτιο ήταν ζεστό! Ντουζάκι και έξοδος για φαγητό στο Zawaya. Για να είμαι ειλικρινής, η κουζίνα της Ιορδανίας δεν εντυπωσίασε τον ουρανίσκο μου. Τίποτα το ιδιαίτερο, ή καινούριο σαν γεύση.

Συνοψίζοντας την επίσκεψή μας στην Πέτρα, πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο από ότι έχω επισκεφτεί μέχρι τώρα! Είναι πραγματικά ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ! Θεωρώ ότι σε μία μέρα μπορείς να δεις όλα τα βασικά της μνημεία, αλλά αν είσαι λίγο πιο ανήσυχος τύπος και δεν σου αρέσει και τόσο η πολυκοσμία, όπως και σε εμάς,  χρειάζεσαι οπωσδήποτε και δεύτερη. Αξίζει η πεζοπορία μακριά από τους τουρίστες του φαραγγιού (το οποίο, προς θεού, δεν υποτιμώ καθόλου, το αντίθετο μάλιστα), αξίζει η κούραση να ανέβεις και να κατέβεις όλα τα λαξεμένα στο βράχο σκαλοπάτια, αξίζει να ξεφύγεις από την πεπατημένη! Σε ανταμείβει η απόκοσμη θέα και η απόλυτη ησυχία αλλά πάνω από όλα η αίσθηση ότι περιφέρεσαι ανάμεσα σε «φαντάσματα» του παρελθόντος της Μέσης Ανατολής!

Πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, ψάξαμε να βρούμε το σταθμό των λεωφορείων από όπου την επόμενη μέρα θα παίρναμε το λεωφορείο για Aqaba. Ο κύριος που μας εξυπηρέτησε προσευχόταν γονατισμένος στο χαλάκι του την ώρα που φτάσαμε, αλλά διέκοψε ευλαβικά την προσευχή του και μας έδωσε τις πληροφορίες που θέλαμε. Το λεωφορείο μας έφευγε στις 7.30 το επόμενο πρωί.

Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2020

Το λεωφορείο για Aqaba ήταν ένα παλιό, μικρό 20θέσιο χωρίς χώρο αποσκευών που σημαίνει ότι όλος ο διάδρομος έκλεισε από τις βαλίτσες και τα σακίδια. Συγκεκριμένο ωράριο δρομολογίων δεν είχε, αλλά έφυγε με το που γέμισε. Ασφυκτικά! Οι επιβάτες ήταν μία μίξη ντόπιων, ως επί το πλείστων ανδρών, και μερικών τουριστών ανάμεσα στους οποίους ήμασταν κι εμείς. Οι σκουρόχρωμες κουρτίνες στα παράθυρα ήταν όλες κλειστές και όσες φορές ο Ντάνης επιχείρησε να ανοίξει αυτήν πού ήταν μπροστά του άλλες τόσες ο μπροστινός Ιορδανός την έκλεισε! Κάποια στιγμή, στην μέση της ανιαρής ερήμου, μας σταμάτησε η τοπική αστυνομία, ανέβηκε ένας αστυνομικός (από άλλη εποχή!) στο λεωφορείο και ζήτησε από δύο άτομα να κατέβουν με τις ταυτότητές τους. Έγινε ο απαραίτητος τυπικός έλεγχος και επέστρεψαν στις θέσεις τους πηδώντας πάνω από τον σωρό με τις αποσκευές!

Η διαδρομή μέχρι την Aqaba κράτησε δύο ώρες περίπου. Φτάσαμε γύρω στις 9.30π.μ. και κατευθείαν πήγαμε στο ξενοδοχείο μας το οποίο εκ πρώτης όψεως μας φάνηκε πολύ καλό αλλά για άλλη μια φορά διαπιστώσαμε πόσο χαμηλά είναι τα στάνταρ καθαριότητας στη χώρα!

Η Aqaba είναι η νοτιότερη πόλη της Ιορδανίας και η μόνη παραθαλάσσια. Βρέχεται από την Ερυθρά Θάλασσα και από την παραλία της μπορείς να δεις τέσσερις χώρες, Ισραήλ, Αίγυπτο, Σαουδική Αραβία και την Ιορδανία φυσικά. Δεν έχει πολλά αξιοθέατα. Επισκεφτήκαμε μόνο το κατάλευκο τζαμί Sharif Hussein bin Ali Mosque, που αποτελεί σήμα κατατεθέν της Aqaba, και φυσικά την παραλία! Αρχές Ιανουαρίου αλλά η παραλία ήταν μεσ’ στην ζωντάνια! Πιτσιρίκια πλατσούριζαν μέσα στο νερό, παρέες ντόπιων νέων τραγουδούσαν δυνατά και κάπνιζαν απολαυστικά το ναργιλέ τους, παρέες πιο ηλικιωμένων κυρίως ανδρών έπαιζαν χαρτιά ενώ οι νεαρές κοπέλες που βουτούσαν στο νερό φορούσαν όλα τα ρούχα τους! ΟΛΑ!

 

Η θερμοκρασία είχε ξεπεράσει τους 20 βαθμούς κι ας ήταν Γενάρης! Οι πρώτοι που μας πλησίασαν στην παραλία ήταν οι βαρκάρηδες που σε κάνουν βόλτα μέσα στον κόλπο. Ο πάτος της μικρής τους βάρκας είναι γυάλινος κι έτσι μπορείς να θαυμάσεις το φυσικό πλούτο του βυθού. Οι τιμές ξεκίνησαν από 45 δηνάρια την ώρα αλλά με τα απαραίτητα παζάρια κάναμε τελικά την βόλτα μας με 20 δηνάρια την ώρα. Εκ των υστέρων, θεωρώ ότι είναι πολλά λεφτά γι’ αυτό που προσφέρουν. Ο βυθός δεν είναι όσο πλούσιος και εντυπωσιακός πίστευα και τα κοράλλια μου φάνηκαν αδιάφορα. Σε κάποια σημεία ο νεαρός βαρκάρης μας σταμάτησε την παλιά του βάρκα πάνω από ένα άρμα και ένα ναυαγισμένο πλοίο που λέγεται ότι επίτηδες έχουν ρίξει στο βυθό για να προσελκύουν τους τουρίστες. Ο νεαρός δεν ήξερε γρι αγγλικά και κάθε φορά που τον ρωτούσαμε κάτι, αναζητούσε κοντινή βάρκα να ρωτήσει αν μιλούσε ο βαρκάρης της αγγλικά. Κάποια στιγμή μάλιστα, μας γύρισε πίσω στη στεριά, κατέβηκε από την βάρκα, και έτρεξε να βρει αναπτήρα για να ανάψει το τσιγάρο του, γιατί είχε ξεχάσει να πάρει μαζί του! Ο μεγάλος γύρος που μας έταξε τελικά αποδείχτηκε πολύ μικρός και τα 25 περίπου ευρώ που αντιστοιχούν στα 20 δηνάρια που πληρώσαμε ήταν για μένα πεταμένα λεφτά.

Ο περίπατος στην παραλία αποδείχτηκε πολύ πιο ενδιαφέρων. Και το καφεδάκι στον Βασιλικό Ναυτικό Όμιλο πολύ το ευχαριστήθηκα! Espesso americano αυτή τη φορά! Φτάνει πια το κάρδαμο… Ο ήλιος ετοιμαζόταν να δύσει και τα πορφυρά σύννεφα πίσω από τα κατάρτια των ιστιοφόρων άστραφταν! Ιανουάριος και εμείς απολαμβάναμε το καφεδάκι μας έξω με το t-shirt! Το ντύσιμο γενικά του κόσμου εδώ ήταν πολύ αλλόκοτο! Ο ένας με κοντομάνικο και σανδάλι, ο άλλος με πουπουλένιο μπουφάν και κασκόλ! Ή, ακόμη χειρότερα, υπήρχαν άνθρωποι που τα συνδύαζαν και τα δύο, σκούφο με σανδάλι! Όπως στην Ιρλανδία, όπου ο John μου είχε πει: «Εμείς δεν έχουμε καλοκαιρινά και χειμωνιάτικα ρούχα. Έχουμε απλά ρούχα!» Έτσι και εδώ!

Αφού ο ήλιος έδυσε, τα σοκάκια της πόλης ζωντάνεψαν. Το τζαμί επίσης! Και ήταν πολύ πιο εντυπωσιακό από το πρωί που το επισκεφτήκαμε! Ο εκτυφλωτικά λευκός μιναρές του φαινόταν από παντού. Αλλά η πόλη είχε πολύ περισσότερα να ανακαλύψεις. Άφθονα ευωδιαστά μπαχαρικά και γλυκίσματα, και φούρνους που σου γαργαλούσαν τα ρουθούνια! Όλα αυτά μας άνοιξαν την όρεξη! Το χούμους δεν έλειψε από το τραπέζι μας! Και μαζί με αυτό αράβικη σαλάτα, αράβικες πίτες και κιμάς με τομάτα (που κατ’ εμέ, ωραιότατα θα μπορούσε να συνοδέψει μια γευστικότατη μακαρονάδα!) Το μαγαζί που είχε επιλέξει ο Ντάνης αποδείχτηκε εξαιρετικά δημοφιλές και ο κόσμος περίμενε ουρά στο πεζοδρόμιο για να καθίσει! Στο δρόμο για το ξενοδοχείο «χτυπήσαμε» και ένα κιουνεφέ (που ουδεμία σχέση είχε με τον τέλειο κιουνεφέ της Πόλης!) και πλήρεις πλέον αποσυρθήκαμε!

Συνοψίζοντας, θα έλεγα ότι η Aqaba δεν έχει τίποτα το ξεχωριστό να προσφέρει. Την περίμενα πιο προσεγμένη, πιο καθαρή, ως την μόνη παραθαλάσσια πόλη της Ιορδανίας. Οι τουριστικές της υποδομές χρειάζονται ακόμη δουλειά, (τουλάχιστο αυτές που είδαμε εμείς) όπως και τα επίπεδα καθαριότητας και υγιεινής της χώρας, που απέχουν πολύ από τα Ευρωπαϊκά δεδομένα. Βέβαια στην παραλία της έχει κάποια πολυτελή ξενοδοχεία τα οποία φαντάζομαι ότι ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των δυτικών, αλλά είναι απαγορευτικά για το budget ταξιδιωτών σαν κι εμάς. Και γενικά, η χώρα μου φάνηκε ακριβή χωρίς να προσφέρει αντίστοιχες με τις τιμές υπηρεσίες.

Για άλλη μια φορά έπρεπε να πέσουμε νωρίς για ύπνο. Αύριο έχουμε να διασχίσουμε τα σύνορα! Αύριο περνάμε στο Ισραήλ!

Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2020

Ο λαλίστατος ταξιτζής που είχαμε βρει το προηγούμενο απόγευμα και μας υποσχέθηκε να μας πάει μέχρι τα σύνορα για 6 δηνάρια, δεν εμφανίστηκε ποτέ. Εμείς φορτωμένοι με δύο σακίδια έκαστος περιμέναμε κάτω από το ξενοδοχείο μήπως και φανεί. Εννοείται ότι δεν χρειάστηκε πάνω από πεντάλεπτο για να μας εντοπίσει ο επόμενος αετομάτης ταξιτζής, ο οποίος μας πήγε μέχρι τα σύνορα για 7 δηνάρια τελικά. Για να φτάσουμε στα σύνορα περάσαμε έξω από την Ayla, μια πραγματική όαση, έναν εξ’ ολοκλήρου τεχνητό παράδεισο, χτισμένο στην ακτογραμμή της Ιορδανίας, με ότι μπορεί να φανταστεί ο νους σας. Πολυτελή ξενοδοχεία, τεχνητές λιμνοθάλασσες, ελικοδρόμια, και τα συναφή. Εκ διαμέτρου αντίθετη με την παραλία που είδαμε εμείς το προηγούμενο πρωί, που προοριζόταν για τους ντόπιους. Η διαδρομή μέχρι τα σύνορα δεν μας πήρε πάνω από 10 λεπτά. Αρχικά, για να επιτραπεί στον ταξιτζή να μας πάει μέχρι εκεί, μας σταμάτησαν, έλεγξαν τις αποσκευές μας στο πορτ-μπαγκάζ, και φυσικά τα διαβατήριά μας. Όλα με την απειλή όπλων. Όταν πλησιάσαμε περισσότερο στα σύνορα, είχαν μέχρι και άρμα με ένοπλους επάνω! Σκιάζεσαι λιγάκι! Ο ταξιτζής μας άφησε στην πύλη. Κανένα όχημα δεν επιτρέπεται να διασχίσει τα σύνορα της χώρας. Ο μόνος τρόπος για να περάσεις στο Ισραήλ είναι με τα πόδια. Η πύλη άνοιξε στις 8.00 (γιατί ήταν Παρασκευή- κανονικά ανοίγει στις 6.30) και αρχικά μας έλεγξαν τα διαβατήρια για να μας επιτρέψουν να περάσουμε μέσα. Στη συνέχεια μπήκαμε σε ένα στεγασμένο χώρο όπου, αφού έλεγξαν λεπτομερώς για άλλη μια φορά τα διαβατήριά μας, μετρώντας τις σελίδες προσεκτικά, και κοιτάζοντας μια εμάς και μια την φωτογραφία του διαβατηρίου, μας ρώτησαν τι έχουμε στα σακίδιά μας και μας ζήτησαν να τα ανοίξουμε για λεπτομερή έλεγχο. Έπειτα περάσαμε από ένα άλλο γραφείο από όπου πήραμε την σφραγίδα εξόδου από την χώρα, μετά δείξαμε και πάλι τα διαβατήριά μας με την σφραγίδα εξόδου στον υπάλληλο της πύλης και επιτέλους βγήκαμε από τη χώρα!

Το ταξίδι μας αυτό δεν τελειώνει εδώ. Συνεχίζει στο Ισραήλ . Εδώ όμως κλείνει για εμάς το κεφάλαιο Ιορδανία και τσεκάρουμε άλλον ένα προορισμό στο καλάθι των επιθυμιών μας! Αναμφίβολα η Ιορδανία θα είναι για πάντα συνυφασμένη στο μυαλό μας με την μαγευτική Πέτρα και όσο κι αν οι υποδομές της χώρας μας φάνηκαν υπερτιμημένες, η τελευταία θύμηση  που θα μείνει βαθιά χαραγμένη στο μυαλό μας θα είναι τα απόκρημνα βράχια της ερήμου και το χρυσοκόκκινο χρώμα που κάθε σούρουπο παίρνουν για να μαγέψουν τα μάτια των χιλιάδων επισκεπτών. Επάξια, ένα από τα 7 νέα θαύματα του κόσμου!