Το ταξίδι αυτό ξεκίνησε περισσότερο σαν πλάκα! «Πού θέλεις να πάμε κορίτσι μου φέτος το καλοκαίρι; Κυανή Ακτή ή Mont Blanc;» «Mont Blanc, τώρα που είμαστε ακόμη νέοι (πανάθεμά μας!)» απάντησα χωρίς διόλου να συνειδητοποιήσω τι είχα πει! Ο Ντάνης άρχισε να οργανώνει την εκδρομή όπως πολύ καλά ξέρει και εγώ άρχισα να συνειδητοποιώ το μέγεθος του εγχειρήματος που ετοιμαζόταν!
Το TMB είναι μια πολυήμερη θεαματική πεζοπορία γύρω από την ψηλότερη κορυφή της Ευρώπης, το Mont Blanc με υψόμετρο 4.807μ. 180χλμ η πεζοπορία, 10.000μ τα υψομετρικά, 3 οι χώρες που διασχίζεις – Ιταλία, Γαλλία, Ελβετία! Και επειδή όλα αυτά δε μας έφταναν, αποφασίσαμε να το κάνουμε με απόλυτη αυτονομία! Που σημαίνει γύρω στα 25 κιλά βάρος για τον Ντάνη και καμιά δεκαριά για μένα! Γιατί είχαμε μαζί μας όλο το σπιτικό μας: κουζίνα, κρεβατοκάμαρα, τουαλέτα και καθιστικό! Η πρόκληση για μένα ήταν τεράστια και όσο πλησίαζε ο καιρός με κυρίευε ο φόβος! «Θα τα καταφέρω άραγε; Θα αντέξουν τα ποδαράκια μου; Θα αντέξω τόσες μέρες μακριά από τις ανέσεις του σπιτιού μας;» Ήταν παρήγορο ότι η κλασσική διαδρομή του TMB περνάει μέσα από πολλά χωριά οπότε αν μουλάρωνα υπήρχε πάντα η επιλογή του λεωφορείου ή του τελεφερίκ. Όλα αυτά όμως τα κράτησα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, σαν έσχατη λύση. Και είμαι πολύ περήφανη που κατάφερα να ολοκληρώσω τη διαδρομή χρησιμοποιώντας μόνο με τα ποδαράκια μου! (που βόγκηξαν φυσικά!).
Οι συνθήκες ιδανικές, αφού επιλέξαμε να πάμε τέλη Ιουλίου με αρχές Αυγούστου, τότε που τα περισσότερα – αλλά όχι όλα – χιόνια έχουν πια λιώσει και ο καιρός είναι λιγότερο άστατος (αν και τις καταιγίδες δεν τις γλιτώσαμε!) Την περίοδο αυτή βέβαια τα μονοπάτια ήταν γεμάτα κόσμο κάθε εθνικότητας και κάθε ηλικίας! Είδαμε από μωράκια λίγων ημερών μέχρι ηλικιωμένους! Είδαμε πιτσιρίκια μόνα τους να κάνουν πικ νικ στην κόψη ενός βράχου, είδαμε οδηγούς να συντονίζουν μια ομάδα τυφλών! Είδαμε μπαμπάδες να κουβαλάνε τα παιδιά τους στην πλάτη! Είδαμε τους άπειρους σχιστομάτηδες να καλύπτουν επιμελώς κάθε χιλιοστό δέρματος για να μην τους κάψει ο ήλιος! Είδαμε γενικά πάρα πολύ κόσμο και είπαμε χιλιάδες φορές «Bonjour» και «Buongiorno» με τέλεια γαλλική και ιταλική προφορά αντίστοιχα!
27/7/2018
Η αρχή του Γολγοθά!
Το ταξίδι μας ξεκίνησε χαράματα. Με το βανάκι του Θανάση για Θεσσαλονίκη, αεροπλάνο για Bergamo, λεωφορείο για Μιλάνο, μετρό για να μετακινηθούμε στην πόλη, λεωφορείο για Courmayeur! Η ζέστη στο Μιλάνο ήταν πραγματικά αφόρητη! Κι εμείς φορτωμένοι με σακίδια, υπνόσακους, αντίσκηνα και κατσαρολικά και φυσικά φορώντας ήδη τα ορειβατικά μας για να ξεκινήσουμε την πεζοπορία μας! Το περπάτημα από το σταθμό του λεωφορείου μέχρι το ξενοδοχείο για να αφήσουμε τις βαλίτσες μας – που φυσικά δεν μπορούσαμε να κουβαλήσουμε στο βουνό – ήταν βασανιστικό! Και μετά πάλι πίσω, για να πάρουμε το λεωφορείο για Courmayeur, αφού βέβαια πρώτα κάναμε μια περασιά από το Decathlon για τις τελευταίες προμήθειες.
Η διαδρομή με το λεωφορείο για Courmayeur κράτησε περίπου 3 ½ ώρες. Δεν μπορώ να πω και πολλά για αυτό το κομμάτι γιατί ως επί το πλείστον κοιμόμουν. Φτάσαμε στο Courmayeur γύρω στις 19.30 και γύρω στις 20.00, αφού φορτωθήκαμε όλα μας τα υπάρχοντα ξεκινήσαμε τον ανήφορο με σκοπό να καλύψουμε λίγα υψομετρικά από την επόμενη μέρα που φαινόταν πολύ δύσκολη. Περάσαμε πρώτα στο Dolonne, ένα περιποιημένο, γραφικό χωριουδάκι σχεδόν ενωμένο με το Courmayeur, με λιθόστρωτους δρόμους και λουλούδια να κρέμονται από κάθε μπαλκόνι. Το μονοπάτι που ξεκινούσε ακριβώς έξω από το χωριό φαινόταν -και ήταν- πολύ απότομο αλλά ήταν η πρώτη μας μέρα και ήμασταν ακόμη γεμάτοι ενέργεια. Το βάρος βέβαια που κουβαλούσαμε ήταν πολύ μεγάλο γιατί στόχος μας ήταν ο γύρος του Mont Blanc με απόλυτη αυτονομία!
Η επιλογή του Ντάνη να ακολουθήσουμε την διαδρομή με τη φορά του ρολογιού αποδείχτηκε εκ των υστέρων πολύ σοφή αφού έτσι αποφύγαμε τα μιλούνια Άγγλων, Γάλλων, Πορτογάλων και φυσικά Κινέζων (οι άτιμοι, είναι τόσοι πολλοί και είναι κυριολεκτικά παντού!) που πεζοπορούσαν στο βουνό. Αυτήν την πρώτη μέρα βέβαια δεν συναντήσαμε κανέναν στο δρόμο μας γιατί ξεκινήσαμε πολύ αργά. Φυσικά μας έπιασε η νύχτα και εκεί γύρω στις 21.30 φτάσαμε στις εγκαταστάσεις του λιφτ πάνω από το Dolonne όπου αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε. Η νύχτα ήταν γλυκιά και ο χώρος (ένα τεράστιο μπαλκόνι με πανοραμική θέα στο Courmayeur) κατάλληλος για να κοιμηθούμε έξω, χωρίς αντίσκηνο! Πρώτη μου φορά ομολογώ! Και τι τυχεροί που ήμασταν! Είχε μια τεράστια πανσέληνο, που λόγω έκλειψης ήταν κατακόκκινη και μαγική! « Άραγε πόσοι έχουν ζήσει αυτό που ζω τώρα με το αγόρι μου;» σκέφτηκα.
28/7/2018
Ξυπνώντας το πρωί διαπιστώσαμε ότι στο χώρο είχε πεντακάθαρες τουαλέτες με ζεστό νερό! Χλιδή, δεν το συζητώ! Και λίγα μέτρα πιο πέρα είχε πισίνα! Εμείς όμως έπρεπε να φορτωθούμε το νοικοκυριό μας και να συνεχίσουμε. Προορισμός μας για σήμερα το Rifugio Elisabeta. 1000 μέτρα υψομετρικά (+500 που κάναμε την προηγούμενη μέρα) . Ουσιαστικά αυτή ήταν η πρώτη μέρα του tour μας και ξεκίνησε με πολύ καλό καιρό, απίστευτη διάθεση και φανταστικές εικόνες! Πρώτη στάση κάναμε στο Rifugio Le Randonneur, στα 1807μ. για να γεμίσουμε τα μπουκάλια μας με νερό και να βγάλουμε φωτογραφίες. Γενικά το βουνό έχει άφθονο νερό και δεν υπάρχει λόγος να κουβαλάς πολλά λίτρα μαζί σου. Λίγο αργότερα φτάσαμε στο Rifugio Maison Vieille στα 1965μ. όπου πάλι ήπιαμε νεράκι (το αγόρι μου ήταν σαφές: όπου βρίσκουμε νερό, πρώτα θα πίνεις και μετά θα γεμίζεις) και από εκεί και πάλι ανήφορος. Η θέα του παγετώνα και το Δόντι του Γίγαντα δεν μπορούν παρά να σου προκαλέσουν δέος! Και οι άτιμοι οι Ιταλοί τα πλασάρουν πολύ έξυπνα! Οι εικόνες που αντίκρισα ήταν πρωτόγνωρες για μένα! Λιμνούλες ξεπρόβαλλαν μπροστά μας μετά τις ατελείωτες τραβέρσες που έπρεπε να ακολουθήσουμε για να γλυκάνουμε λιγάκι τον ανήφορο. Παγετώνες έλιωναν σχηματίζοντας δεκάδες καταρράκτες! Δόντια (κορυφές) εμφανίζονταν μέσα από τα σύννεφα!
Το μονοπάτι συνέχισε γλυκά, με ανηφορίτσες και κατηφορίτσες. Πολύ βατό. Η βροχούλα όμως δε μας λυπήθηκε. Δυο φορές μας έπιασε! Την πρώτη φορά μάλιστα, το γύρισε και σε χαλάζι! Είχαμε φυσικά όλο τον εξοπλισμό για να προφυλαχθούμε αλλά η διάθεση όπως επίσης και η θέα περιορίστηκε. Τη δεύτερη φορά που μας έπιασε η βροχή αποφασίσαμε να βγούμε για λίγο από την πορεία μας – όχι πολύ, ένα δεκαλεπτάκι – για να προφυλαχτούμε στο Cabane du Combal στα 1968μ. Ήπιαμε ένα ζεστό καφεδάκι και περιμέναμε την βροχή να κοπάσει. Και από εκεί πήραμε το δρόμο για το Rifugio Elisabeta στα 2197μ , λίγο πριν το οποίο κατασκηνώσαμε, μέσα στο παλιό στρατιωτικό φυλάκιο για να είμαστε προστατευμένοι σε περίπτωση βροχής πάλι, αλλά και από τον δυνατό αέρα που φυσούσε.
29/7/2018
Το Rifugio Elisabeta ήταν μόλις 5 λεπτά μακριά από το χώρο της κατασκήνωσής μας. Και η θέα από εκεί πραγματικά μαγική! Παγωμένες κορυφές ξεπρόβαλαν μέσα από τον παγετώνα αλλά ο ήλιος σήμερα ήταν ζεστός και φαινόταν ότι θα μείνει.
Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί, όπως κάθε μέρα άλλωστε, για να εκμεταλλευτούμε την πρωινή δροσιά. Λίγες ώρες αργότερα και αφού πατήσαμε το καθιερωμένο πλέον καλοκαιρινό χιονάκι, φτάσαμε στο Rifugio La Casermetta. Πρόκειται για ένα περιβαλλοντικό εκπαιδευτικό κέντρο που εκτός των άλλων διενεργεί και κοινωνικό-δημογραφικές έρευνες σχετικά με τους πεζοπόρους του Mont Blanc. Μάθαμε λοιπόν ότι ήμασταν οι πρώτοι Έλληνες που έφτασαν εκεί τις τελευταίες τέσσερις εβδομάδες! Από τότε δηλαδή που τα κορίτσια του κέντρου είχαν ξεκινήσει την έρευνά τους! Η αλήθεια είναι ότι αυτό ήταν το πρώτο μας ταξίδι στο οποίο δεν ακούσαμε καθόλου ελληνικά! Είπαμε χιλιάδες φορές Bonjour και Buongiorno, αλλά δεν ακούσαμε λέξη ελληνική!
Λίγο μετά το Rifugio La Casermetta φτάσαμε στο Col de la Seigne, στα σύνορα Ιταλίας – Γαλλίας με τον χαρακτηριστικό τεράστιο κούκο και την ανεμπόδιστη θέα του Mont Blanc! Το πέρασμα από τη μια χώρα στην άλλη απλούστατο, χωρίς έλεγχο και χωρίς καθυστερήσεις! Αφού αποθανατίσαμε τη στιγμή, πήραμε τον κατήφορο για Refuge des Mottets στα 1850μ. Ο χώρος του πραγματικά ξεχωριστός, ο πιο ιδιαίτερος από όλα τα καταφύγια που επισκεφτήκαμε. Μπορώ να πω ότι έμοιαζε με μουσείο με κάθε λογής ορειβατική αντίκα να κρέμεται στους τοίχους του, μέχρι και μπουγάδα με εσώρουχα εποχής κρεμόταν σε έναν τοίχο! Η μακαρονάδα που φάγαμε δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά η ξεκούραση μας ήταν απαραίτητη πριν συνεχίσουμε. Αφού περάσαμε το Ville des Glaciers στα 1789μ. όπου εφοδιαστήκαμε με νερό, μας περίμενε ένας ανελέητος ανήφορος για το Refuge du Col de la Croix du Bonhomme στα 2443μ. Στο διάσελο μας περίμενε χιονάκι που δεν είχε λιώσει ακόμη παρόλο τον καυτό ήλιο.
Το διασχίσαμε και λίγο πιο κάτω συναντήσαμε τη διασταύρωση για το καταφύγιο. Ο ήλιος είχε πλέον κρυφτεί και το αεράκι που φυσούσε ήταν παγωμένο! Το καταφύγιο γεμάτο, όπως και ο χώρος γύρω από αυτό, με αντίσκηνα! Βρήκαμε εν τέλει ένα ήσυχο μέρος και στήσαμε το σπιτικό μας για άλλο ένα βράδυ. Επιτέλους ξεκούραση!
30/7/2018
Η επόμενη μέρα είχε κατήφορο. Πολύ κατήφορο! Από τα 2443μ κατεβήκαμε στο Les Contamines στα 1167μ. Πρώτη στάση στο Col du Bonhomme, ένα διάσελο στα 2329μ με μαγευτική θέα, και επόμενη στο Chalet de la Balme στα 1706μ για καφεδάκι και ξεκούραση. Πολύ αγενή και απότομα τα κοριτσάκια στο Chalet de la Balme! «Ένα ποτό ανά άτομο» φώναζαν! Το καφεδάκι το ήπιαμε και συνεχίσαμε, περνώντας κι άλλους κούκους, κι άλλους καταρράκτες μέχρι να φτάσουμε στη Notre Dame de la Gorge, ένα κατάλευκο εκκλησάκι με ζωγραφισμένη πρόσοψη που βρίσκεται σε έναν υπέροχο χώρο αναψυχής και ξεκούρασης με καταπράσινο γρασίδι και φροντισμένα τραπεζάκια για πικ νικ. Εθιμοτυπικά, οι πεζοπόροι του TMB που ακολουθούν την αντίθετη από εμάς πορεία (η οποία είναι και η κλασσική) σταματούν εδώ για να προσευχηθούν και να ζητήσουν από την Παναγία έναν ασφαλή δρόμο για την ανάβασή τους.
Για εμάς, μετά την εκκλησία ξεκίνησε ο δρόμος για Les Contamines. Λίγο πριν μπούμε στο χωριό μείναμε με ανοιχτό το στόμα με τις υπαίθριες εγκαταστάσεις αναψυχής και το χώρο του κάμπινγκ στο Le Pontet! Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας! Λιμνούλα για κολύμπι, άλλη για ψάρεμα, γήπεδα για ότι άθλημα μπορείς να φανταστείς, προσεγμένο και καθαρό χώρο κατασκήνωσης, δραστηριότητες όπως flying fox, mini golf, γεμάτο κόσμο και ζωντάνια αλλά συνάμα καθαρό και ήρεμο! Καμιά μανούλα δεν τσίριζε στον κανακάρη της, κανένα παιδάκι δεν έκλαιγε, ήταν όλα ήρεμα και γαλήνια! Και παντού λουλούδια!
Αφού στήσαμε το αντίσκηνό μας και κάναμε ένα ντουζάκι μετά από τρεις μέρες βρωμιάς και ιδρώτα, πήραμε το δρόμο για το χωριό, περίπου μισή ώρα με τα πόδια. Είχαμε ανάγκη από προμήθειες και το κοτοπουλάκι που πήραμε ήταν λουκούλλειο γεύμα μετά τις τρεις μέρες με αφυδατωμένες τροφές και σουπίτσες. Το πήραμε πακέτο και το καταβροχθίσαμε κυριολεκτικά συνοδεία μιας παγωμένης γαλλικής μπυρίτσας στο κάμπινγκ, το οποίο στο μεταξύ είχε γεμίσει! Κάναμε και την μπουγάδα μας και πέσαμε αποκαμωμένοι αλλά χορτάτοι για ύπνο.
31/7/2018
Ο οδηγός έλεγε ότι η σημερινή διαδρομή ήταν εύκολη, με αρκετό δρόμο και λιγότερα μονοπάτια, πολλά χωριά και λίγα υψομετρικά, μόλις 600μ. Ο ήλιος όμως ήταν καυτός. Η σκιά σχεδόν ανύπαρκτη, η άσφαλτος λες και ήταν λάβα κάτω από τις σόλες μας. Τα χωριουδάκια όμως κουκλίστικα και περιποιημένα! Με τα λουλουδάκια τους και τους καταπράσινους κήπους τους! Φράχτης πουθενά! Ξύλινα πατζούρια στα παράθυρα και ρουστίκ στοιχεία παντού. Μόνη δροσερή ανάσα τα ρυάκια που διασχίσαμε! Τι ανακούφιση!
Μετά από μια εξαντλητικά ζεστή μέρα και την εμφάνιση δύο φουσκαλών στα πόδια μου, φτάσαμε στο Les Houches και στο χώρο του κάμπινγκ. Περιμέναμε κι εμείς κάτι αντίστοιχο με το χώρο του Le Pontet στο Les Contamines. Απογοητευτήκαμε όμως. Ο χώρος δεν προσέφερε τίποτα πέρα από τουαλέτες και ντουζ. Μαγειρέψαμε τα κλασσικά αφυδατωμένα μας, ήπιαμε και την μπυρίτσα που μας είχε μείνει από την προηγούμενη και πέσαμε για ύπνο.
1/8/2018
Η μέρα σήμερα είχε Chamonix! Ζητήσαμε από τα κορίτσια που διαχειρίζονταν το κάμπινγκ να φυλάξουν τα σακίδιά μας και εμείς πήραμε το λεωφορείο από Les Houches για Chamonix. Πολιτισμός! Κόσμος, ψώνια, σουβενίρ! Όλα κάτω από την επιβλητική σκιά των Άλπεων! Στο κέντρο του Chamonix βρίσκεται το χαρακτηριστικό άγαλμα του Saussure, του Ελβετού γεωλόγου που πρώτος κατάκτησε την κορυφή Mont Blanc το 1787.
Περπατήσαμε πολύ μέσα στους πεζόδρομους της πόλης, πήραμε (τα όσο γινόταν ελαφρύτερα!) σουβενίρ μας, φάγαμε panini με σολομό και ήπιαμε ένα τονωτικό καφεδάκι. Στη συνέχεια πήγαμε στο Κέντρο Βουνού, δίπλα ακριβώς στην εκκλησία, από όπου πήραμε την πρόβλεψη καιρού για τις επόμενες μέρες: ζέστη και θερμοκρασίες ασυνήθιστα υψηλές για την περιοχή και το υψόμετρο, με μεγάλη πιθανότητα καταιγίδας!
Δεν είχαμε επιλογή. Έπρεπε να συνεχίσουμε. Άλλωστε δεν θα ήταν η πρώτη βροχή που θα μας έπιανε! Ξεκινήσαμε γύρω στις 16.00. Αλλά καθυστερήσαμε αρκετά, σχεδόν μια ώρα, να μπούμε στο μονοπάτι γιατί χάσαμε τον δρόμο για Saint Gervais. Σκοπός μας ήταν να κερδίσουμε πάλι λίγα υψομετρικά (500 περίπου) από την επόμενη δύσκολη μέρα και να διανυκτερεύσουμε σε ένα πάρκο άγριας ζωής πάνω από το Chamonix. Το πάρκο όμως ήταν περιφραγμένο και φυλαγμένο. Και η καταιγίδα μας έπιασε έξω ακριβώς από την είσοδό του. Περιμέναμε για λίγο κάτω από το υπόστεγο της εισόδου να κοπάσει η καταιγίδα και μετά φύγαμε προς αναζήτηση πλατώματος για την διανυκτέρευσή μας. Τελικά βρήκαμε λίγο ίσιο έδαφος παρακάτω, δίπλα σε κάτι ξύλινα τραπέζια. Το έδαφος ήταν υγρό και εμείς επίσης. Το ουράνιο τόξο που έκανε την εμφάνισή του μας ξάφνιασε ευχάριστα και μας γέμισε ελπίδες ότι η καταιγίδα πέρασε.
2/8/2018
Ο ήλιος βγήκε! Η καταιγίδα πέρασε! Η μέρα σήμερα είχε πάλι ανήφορο! Και δύσκολα περάσματα με μεταλλικά πατήματα και μπάρες για να διευκολύνουν την ανάβαση! Οι εικόνες όμως που αντικρίσαμε ήταν πραγματικά μοναδικές! Σα να βρισκόμασταν σε ένα τεράστιο μπαλκόνι με θέα τις κορυφές μπροστά μας! Το μονοπάτι πλέον είχε γίνει βραχώδες και οι περισσότερες κορυφές μπροστά μας ήταν χιονισμένες!
Σύντομα φτάσαμε στο Refuge de Bellachat στα 2152μ. με το απίστευτο μπαλκόνι του! Σαν αετοφωλιά! Αναρωτήθηκα πόσο τρομακτικό πρέπει να είναι να μένεις εδώ πάνω με άσχημες καιρικές συνθήκες! Η οικογένεια που το διαχειρίζεται έχει επαφή με τον πολιτισμό μόνο με ελικόπτερο και φυσικά ότι πάρεις εδώ τσούζει! Αλλά πραγματικά χαλάλι! Ο ουρανός σήμερα είχε ελάχιστα συννεφάκια και η θέα μπροστά μας ήταν ανεμπόδιστη και 360 μοιρών! Μπροστά μας παντού παρά πέντε και ανεμόπτερα! Μερικά μάλιστα τόσο κοντά μας που μας άκουσαν να τους εμψυχώνουμε!
Οι φουσκάλες στα πόδια μου άρχισαν να με ενοχλούν πολύ. Έπρεπε όμως να συνεχίσω. Τα compeed έκαναν θραύση! Η ανάβαση συνέχισε, σε ένα αρκετά άνυδρο μονοπάτι μέχρι να φτάσουμε στο Le Brevent του Aiguille Rouge στα 2526μ με το πανοραμικό εστιατόριο και το τελεφερίκ. Εκπληκτική η θέα για άλλη μια φορά! Τσουχτερές οι τιμές επίσης!
Από εδώ ξεκίνησε η κατάβαση, για την οποία επιλέξαμε την απότομη πίστα του σκι για Plan Praz και από εκεί συνεχίσαμε την κάθοδο για Refuge de La Flegere στα 1877μ όπου κατασκηνώσαμε στην όχθη μιας τεχνητής λίμνης ακριβώς κάτω από το καταφύγιο.
3/8/2018
Το πρωινό ξύπνημα στη λίμνη ήταν μαγικό! Οι ακτίνες του ήλιου ξεπρόβαλλαν πίσω από τις κορυφές και βυθίστηκαν μέσα στα νερά της λίμνης! Παρόλα αυτά εγώ δεν χόρτασα ύπνο. Ήθελα να κοιμηθώ άλλο τόσο! Τα μάτια μου ήταν πρησμένα και η διάθεσή μου στα πατώματα! Ξεκινήσαμε για το χωριό Argentiere για προμήθειες και καφεδάκι. Ο δρόμος ήταν κατηφορικός, η ώρα 8.00 το πρωί, αλλά εμείς ιδρώναμε! Είχε τόση πολλή ζέστη! Στη συνέχεια περάσαμε από το Tre Le Champ. Η ανάβαση από εκεί αποδείχτηκε εξαιρετικά δύσκολη, με ατελείωτα απότομα ξύλινα σκαλοπάτια και καθόλου μα καθόλου νερό! Η θερμοκρασία ήταν 35 βαθμοί κελσίου παρόλο που βρισκόμασταν σε υψόμετρο! Το μεγαλύτερο μέρος του μονοπατιού ήταν εκτεθειμένο στον ήλιο χωρίς ούτε ένα κλαδάκι να μας προσφέρει λίγη σκιά! Αυτοί που κατέβαιναν τη διαδρομή μας ρωτούσαν αν θέλουμε το νερό τους βλέποντας τον ιδρώτα που ρίχναμε! Και ενώ φαινόταν ότι η ανάβαση τελείωνε, είχε κι άλλο, κι άλλο… Ένοιωθα ότι δε μου είχαν μείνει καθόλου δυνάμεις! Δεν μπορούσα καλά καλά να σηκώσω τα πόδια μου! Και όταν επιτέλους ξεκίνησε η κατάβαση, διαπίστωσα ότι οι φουσκάλες μου είχαν γίνει πλέον τρεις (οι δύο στο ίδιο δάχτυλο!) και με ενοχλούσαν περισσότερο στην κατάβαση παρά στην ανάβαση.
Λίγο πριν το Col de Balme συναντήσαμε ένα καφέ, το L’Alpage de Balme. Η στάση επιβάλλονταν, και λόγω έλλειψης νερού αλλά και γιατί έπρεπε επειγόντως να βγάλω τις μπότες μου. Ο πόνος ήταν πλέον αφόρητος! Ο «ταβερνιάρης» δεν ενθουσιάστηκε που μας είδε. Το μαγαζί έκλεινε και αυτός τα είχε ψιλοτσούξει! Του ζητήσαμε να κατασκηνώσουμε κάπου εκεί αλλά μας αρνήθηκε. Μας πρότεινε μια λίμνη λίγα μέτρα παραπάνω όπου όντως πήγαμε. Στήσαμε για άλλο ένα βράδυ το σπιτικό μας και φάγαμε ότι είχαμε αγοράσει από το Argentiere. Η θέα μπροστά μας μοναδική! «Κάτω στο Chamonix πρέπει να βρέχει! Θα είμαστε πολύ τυχεροί αν τη γλιτώσουμε απόψε!» Νομίζω αυτή ήταν η πιο δύσκολη μέρα για μένα μέχρι στιγμής…
4/8/2018
Το επόμενο πρωινό, παρόλο που δεν είχε βρέξει, ήταν όλα βρεγμένα λόγω υγρασίας. Αποφασίσαμε να τα μαζέψουμε και να φάμε πρωινό στο Col de Balme στα 2205μ, στο καταφύγιο που αποδείχτηκε ότι ήταν πολύ κοντά στο χώρο που είχαμε κατασκηνώσει.
Το καταφύγιο όμως ήταν κλειστό και επίσης δεν είχε νερό. Σύντομα πήραμε τον κατήφορο. Τα ιδρωμένα, κόκκινα πρόσωπα αυτών που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση μαρτυρούσαν ότι ο κατήφορος που μας περίμενε ήταν αρκετά απότομος. Κακό αυτό για τα πόδια μου! Ο κατήφορος μετά από 2 ½ ώρες μας έφερε στο Refuge du Peuty, έναν πολύ προσεγμένο υπαίθριο χώρο για κατασκήνωση. Γεμίσαμε τα μπουκάλια μας με νερό και συνεχίσαμε προς Trient που απείχε μόλις 10 λεπτά.
Είχαμε πλέον περάσει σε Ελβετικό έδαφος! Πρέπει να σημειώσω ότι η σήμανση στην Ελβετία δεν είναι τόσο ξεκάθαρη όσο σε Γαλλία και Ιταλία. Και σε αρκετές περιπτώσεις δεν ήμασταν σίγουροι ότι βρισκόμασταν στο σωστό μονοπάτι. Ο δρόμος μετά το Trient μας οδήγησε στο Col de la Forclaz στα 1526μ, ένα πολυσύχναστο πέρασμα και στάση για ποδηλάτες, ορειβάτες και οδηγούς. Οι τιμές εδώ απλησίαστες! 32 ελβετικά φράγκα για ένα burger, κάτι λιγότερο δηλαδή από 30€! Όσο για τα αυτοκίνητα που πέρασαν όσο ήμασταν εδώ, το φθηνότερο πρέπει να ήταν Mercedes! Μετά από τη σύντομη στάση μας συνεχίσαμε προς Alp Bovine. Είναι ένα πολύ γραφικό, παραδοσιακό σαλέ περιτριγυρισμένο από αγελάδες με τεράστια κουδούνια στο λαιμό τους που δεν σταματούν ποτέ να ηχούν! Μάλλον ο χώρος είναι το αγρόκτημα μιας οικογένειας που ασχολείται με την κτηνοτροφία και βοηθάει το εισόδημά της προσφέροντας στην αυλή τους καφεδάκι και αναψυκτικά στους κουρασμένους πεζοπόρους που περνάν από εκεί. Για εμάς η στάση αυτή ήταν σχεδόν αναγκαστική! Οι φουσκάλες μου έγιναν πλέον 4 και ο πόνος στα πόδια μου ήταν αβάσταχτος! Κυριολεκτικά σα να περπατάω πάνω σε καρφιά! Δεν είχα άλλη επιλογή από το να τις σκάσω και να βάλω για μια ακόμη φορά επιθέματα. Αυτή τη φορά πήρα και παυσίπονο ελπίζοντας να ηρεμήσει λίγο ο πόνος. Συνεχίσαμε μέχρι το επόμενο σαλέ, Plan de l’eau, όπου κατέρρευσα από τον πόνο και αρνήθηκα να συνεχίσω για Champex όπως έλεγε το πρόγραμμα. Στήσαμε το αντίσκηνό μας κάτω από ένα δέντρο για να μας προφυλάξει από την υγρασία, μαγειρέψαμε και πέσαμε για ύπνο.
5/8/2018
Ξυπνήσαμε νωρίς και ξεκινήσαμε για Champex που αποδείχτηκε ότι ήταν κάτι παραπάνω από 1 ωρίτσα μακριά. Στάση στο κάμπινγκ για ντουζάκι και λούσιμο εφόσον ήταν πρωί και ο ήλιος θα στέγνωνε τα μαλλιά μου. Από εκεί κατευθυνθήκαμε προς την λίμνη, αφού πρώτα κάναμε τα ψώνια μας. Ο χώρος της λίμνης ήρεμος. Φτάσαμε νωρίς και δεν είχε πολύ κόσμο. Ο Ντάνης ετοίμασε στα γρήγορα ένα μίνι ρομαντικό πικ νικ!
Πολύ σύντομα η λίμνη γέμισε λουόμενους (που τους άκουσα να βογκάνε από το κρύο!), και καμιά δεκαπενταριά βάρκες και σανίδες (πόσο να στοίχισε η ενοικίασή τους άραγε;). Τα νερά φαινόταν καθαρά, αλλά με το που βουτούσε κάποιος σηκωνόταν η λάσπη από τον πυθμένα και γινόταν σα βούρκος! Αλλά ελλείψει θάλασσας… Παρόλο τον κόσμο, η ηρεμία συνέχισε! Απολαύσαμε το πικ νικ μας, στέγνωσαν τα μαλλιά μου και ξεκινήσαμε με στόχο να φτάσουμε στο La Fouly στα 1594μ και το οργανωμένο camping Des Glaciers. Ωραίος χώρος, με αρκετές παροχές. Πάρα πολύς κόσμος! Το βραδάκι μας έπιασε για άλλη μια φορά βροχή πράγμα που σήμαινε ότι η μπουγάδα που βάλαμε νωρίτερα δεν στέγνωσε ποτέ.
6/8/2018
Η θέα μόλις άνοιξα το αντίσκηνο μου έκοψε την ανάσα! Ο παγετώνας μπροστά μας μονοπωλούσε το ενδιαφέρον! Ο ήλιος είχε βγει από την απέναντι πλευρά και ο πάγος άστραφτε κάτω από τις ακτίνες του! Οι οποίες όμως σε εμάς δεν είχαν φτάσει ακόμη και τα πάντα ήταν βρεγμένα!
Η μπουγάδα μας, εφόσον δεν είχε στεγνώσει κάτω από αυτές τις συνθήκες, απλώθηκε επιμελώς έξω από τα σακίδιά μας και έτσι πήραμε τον ανήφορο για Grand Col Ferret περνώντας από το όμορφο χωριουδάκι Ferret. Μετά το χωριό ο ανήφορος και πάλι ατελείωτος και εξαιρετικά απότομος αλλά η θέα μας έκανε να ξεχνάμε την εξάντληση! Ο καιρός σήμερα ήταν με το μέρος μας, είχε έναν πεντακάθαρο ουρανό και οι καταπράσινες αλλά αλπικές πλαγιές που μας περιστοίχιζαν ήταν η απόλυτη ανταμοιβή για τον κόπο μας! Πανέμορφο σκηνικό! Σύντομα φτάσαμε στο La Peule στα 2071μ, ένα αγρόκτημα που εκτελεί χρέη καταφυγίου επίσης, και σταματήσαμε για καφεδάκι. Αδράξαμε την ευκαιρία, και απλώσαμε και το αντίσκηνό μας στο ζεστό ήλιο να στεγνώσει γιατί το είχαμε μαζέψει μούσκεμα! Ο ανήφορος συνέχισε και μετά το La Peule ώσπου να φτάσουμε στο Grand Col Ferret στα 2537μ και τα ιταλοελβετικά σύνορα. Ο παγετώνας μπροστά μας έμοιαζε τόσο κοντά που νόμιζα ότι έτσι θα κάνω και θα τον πιάσω! Όσες φωτογραφίες και να τραβήξεις δεν μπορείς να αποτυπώσεις την αίσθηση του να βρίσκεσαι εκεί!
Από εκεί ξεκίνησε ο οδυνηρός (λόγω φουσκαλών!) κατήφορος μέχρι τις 16.30 περίπου που φτάσαμε στο Rifugio Elena στα 2062μ όπου μας έπιασε βροχή για άλλη μια φορά! Ήμασταν τυχεροί βέβαια γιατί προλάβαμε να φτάσουμε και μετά ξεκίνησε. Αλλά δεν έλεγε να σταματήσει η άτιμη! Και όλο και δυνάμωνε! Και το καταφύγιο δεν είχε καθόλου κρεββάτια! Και δεν είχε ούτε χώρο έξω για να κατασκηνώσουμε! ‘Ήπιαμε καφέ, φάγαμε pannini, ξαναήπιαμε καφέ και γύρω στις 20.00, μη έχοντας άλλη επιλογή πλέον, φορτωθήκαμε τα μπογαλάκια μας, φορέσαμε τα αδιάβροχά μας, και κατεβήκαμε χαμηλότερα προς αναζήτηση χώρου για κατασκήνωση. Το περίεργο ήταν ότι τα πόδια μου δεν με πονούσαν πλέον καθόλου! Ήταν σαν να μην είχα ποτέ φουσκάλες! Γύρω στο μισάωρο αργότερα, δίπλα στο ποτάμι είχε ένα δασάκι και αποφασίσαμε να στήσουμε κάτω από ένα δέντρο για να προφυλαχτούμε λίγο από τη βροχή. Όσο κατηφορίζαμε η βροχή είχε κοπάσει αλλά την ώρα που αρχίσαμε να στήνουμε ξανάρχισε. Σήμερα δεν είχε μαγείρεμα. Στήσαμε τσιμπούσι όμως με ότι είχαμε μέσα στο αντίσκηνο! Προσούτο, ελβετικό τυρί και κρύα μπύρα! Βασιλιάδες!
7/8/2018
Τελευταία μέρα της πεζοπορίας μας! Προορισμός το σημείο 0, το Courmayer! Περίμενα να είναι ένας ατελείωτος κατήφορος, αλλά η διαδρομή ξεκίνησε για άλλη μια φορά ανηφορικά! Είχαμε χάσει αρκετά υψομετρικά την προηγούμενη μέρα κατεβαίνοντας από το Rifugio Elena και έπρεπε να τα ξανακερδίσουμε για να ανέβουμε στο Rifugio Bonatti στα 2056μ. Η διαδρομή όμως ήταν μια από τις ομορφότερες που διανύσαμε! Ήταν σα να περπατούσαμε σε ένα τεράστιο μπαλκόνι απέναντι από τις κορυφές, του παγετώνες και τους καταρράκτες!
Περάσαμε κι εμείς αρκετές φορές μέσα από ρυάκια που είτε είχαν προκληθεί από την χθεσινή βροχή ή από χιονούρες που έλιωναν. Στη διαδρομή μάθαμε από άλλους πεζοπόρους ότι κάτι είχε συμβεί σε μια από τις διαδρομές για Courmayeur λόγω της χθεσινής βροχής και έπρεπε να προσέξουμε ποια θα επιλέξουμε μετά το Rifugio Bonatti. Όντως, όταν φτάσαμε στο Rifugio Bonatti, ενημερωθήκαμε ότι είχε κλείσει ο δρόμος για Courmayeur λόγω κατολίσθησης! Και τα ελικόπτερα που ακούγαμε συνέχεια μετέφεραν κόσμο που είχε εγκλωβιστεί! Το μονοπάτι όμως του TMB ήταν εντάξει! Η κατηφόρα ξεκίνησε! Μετά από μια μικρή στάση στο Rifugio Bertone στα 1989μ συνεχίσαμε κατακλεισμένοι από συναισθήματα για Courmayeur! Καθώς το μονοπάτι άρχισε να φαρδαίνει και να γίνετε χωματόδρομος και μετά δρόμος σκεφτόμουν την ανησυχία που αισθανόμουν 11 μέρες πριν! Τα είχα καταφέρει! Τα είχαμε καταφέρει! Έχοντας ο ένας τον άλλο και πολύ πείσμα! Λίγο πριν μπούμε στο χωριό μια αρκετά μεγάλη ομάδα πεζοπόρων έκανε διατάσεις με τις οδηγίες του αρχηγού τους. Μας χαιρέτησαν όλοι μαζί και ανταποδίδοντας το χαιρετισμό φωνάξαμε ότι για εμάς έφτανε το τέλος! Όλοι μαζί μας χειροκρότησαν! Χριστέ μου, τα είχαμε πραγματικά καταφέρει!
