Η μεγάλη μέρα της αναχώρησης για Ινδία επιτέλους είχε φτάσει!
9/9/09 Το μεσημέρι βρεθήκαμε με όλα τα άτομα του γκρουπ στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος Αθηνών και αφού μοιραστήκαν τα ηλεκτρονικά εισιτήρια σε όλους και δώσαμε τις αποσκευές στον έλεγχο, επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο της GULF AIR με πρώτο προορισμό το αεροδρόμιο του Μπαχρέιν και από εκεί για Δελχί.
Στο αεροδρόμιο του Μπαχρέιν έπρεπε να περιμένουμε 4 ώρες μέχρι να πάρουμε την πτήση για Δελχί. Ορισμένοι το έριξαν στα ψώνια στα Duty Free, εγώ το μόνο που «ψώνισα» ήταν μια ψύξη που με ταλαιπώρησε σε όλο το ταξίδι. Ο κλιματισμός ήταν στο φουλ και εγώ ήμουν με ένα κοντομάνικο γιατί όλα μου τα ρούχα ήταν στην αποσκευή μου στο αεροπλάνο.
10/9/09 Άφιξη το πρωί στο αεροδρόμιο του Δελχί με βροχή. Συναντήσαμε την αρχηγό της αποστολής που ήταν Ινδία εδώ και καιρό και αναχωρήσαμε οδικώς με τουριστικό λεωφορείο για Rishikesh, ιερή πόλη της Ινδίας, χτισμένη στις όχθες του Γάγγη.
Ξεκινώντας με το λεωφορείο, αν και προετοιμασμένος για την κατάσταση στην Ινδία, έπαθα το πρώτο σοκ. Ινδοί που είχαν για σπίτι τους κάτι κατασκευές από λαμαρίνες ή μουσαμά έβγαιναν έξω και με το νερό της βροχής έκαναν μπάνιο δίπλα ακριβώς στον δρόμο όπου περνούσαν τα αυτοκίνητα! Οι εικόνες από το παράθυρο του λεωφορείου (που έμπαζε νερά από την βροχή) πολύ σκληρές.
Τα 227 χιλιόμετρα που απέχει το Rishikesh από το Δελχί καλυφτήκαν σε 9,5 ώρες λόγω της άσχημης κατάστασης του δρόμου, της βροχής και των πολλών ατυχημάτων.
Φτάσαμε εξουθενωμένοι αργά το απόγευμα στο ξενοδοχείο Tapovan Resort στο Rishikesh, τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια, χαλαρώσαμε λίγο και αμέσως μετά επισκεφτήκαμε το εστιατόριο του ξενοδοχείου. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε η πρώτη επαφή με την Ινδική κουζίνα.
11/9/09 Αναχώρηση με τζιπ για το χωριό Ghuttu που είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1524μ και απέχει 146 χιλιόμετρα από το Rishikesh. Στον δρόμο για Ghuttu περάσαμε και από το φράγμα Tehri Dam που έχει ύψος 261μ. καθιστώντας το το 5ο ψηλότερο φράγμα στον κόσμο.
Φτάσαμε το απόγευμα στο Ghuttu όπου θα ξεκινούσε η πεζοπορία την άλλη μέρα.
Η βοή του ποταμού που περνούσε ανάμεσα από το χωριό ήταν εκκωφαντική. Τακτοποιήσαμε τα πράγματα μας στον ξενώνα που θα μέναμε το βραδύ και κάναμε μια βόλτα στο χωριό μέχρι να νυχτώσει. Επιστρέψαμε στον ξενώνα με βροχή, κάτσαμε στην αυτοσχέδια τραπεζαρία που είχαν ετοιμάσει για εμάς και φάγαμε για βράδυ κάτι που ήταν αρκετά καυτερό αλλά στο τέλος είχε ένα υπέροχο γλυκό. (Κρέμα με φρούτα)
O Tripouvan, ο Ινδός οδηγός μας στο trekking, μας ενημέρωσε ότι στις 8 η ώρα το βράδυ θα σταματούσε να μιλάει ως ένδειξη πένθους για τον πατέρα του που είχε χάσει πρόσφατα και θα μας μιλούσε ξανά το πρωί. Μας εξήγησε ότι είναι ο τρόπος έκφρασης πένθους της φυλής του και κρατάει έναν ολόκληρο χρόνο!
12/9/09 Ξεκινήσαμε το πρωί από το Ghuttu με τρομερή ζέστη αλλά και υγρασία για το χωριό Reeh. Μια πεζοπορία 10χλμ μέσα σε δάσος σε μονοπάτι δίπλα στο ποτάμι Bilanghana.
Περάσαμε μέσα από την αγορά του Ghuttu που έμοιαζε πιο ζωντανή το πρωί, συναντήσαμε στον δρόμο πολλά παιδάκια που πήγαιναν στο σχολείο και τους μοίρασα καραμέλες βουτύρου που είχα πάρει μαζί μου από Ελλάδα. Η πορεία δίπλα στο ποτάμι Bilanghana ήταν καταπληκτική με πολλούς μικρούς και μεγάλους καταρράκτες, πολλά ρυάκια αλλά και όμορφες και χαμογελαστές Ινδές που έκοβαν χόρτα για τα ζώα τους. Η βλάστηση ήταν οργιώδης, ακόμα και φτέρη είδαμε πάνω στα δέντρα!!!
Κατάληξη νωρίς το απόγευμα στο Reeh, σε υψόμετρο 1700μ, ένα μικρό χωριουδάκι με ελάχιστους κατοίκους, κυρίως ηλικιωμένους, εκ των οποίων ένας που κάπνιζε ναργιλέ τράβηξε την προσοχή μας.
13/9/09 Από το Reeh φύγαμε για τον επόμενο σταθμό μας, το παραδοσιακό χωριό Gangi. Συνέχιση της πεζοπορίας μέσα από πυκνό δάσος στην αρχή και σε καταπράσινες και λουλουδιασμένες πλαγιές στην συνέχεια μέχρι το τελευταίο χωριό της διαδρομής και ανάβαση ως το Gangi σε υψόμετρο 2000μ. Λίγο πριν το χωριό την προσοχή μας τράβηξε ένας μικρός ναός ο οποίος περιστοιχίζονταν από πολλά δενδρύλλια ινδική κάνναβης! Αρχίσαμε τότε τα αστεία για τα δενδρύλλια και πλησιάσαμε για φωτογραφίες και χαβαλέ. Από τον ναό βγήκε ένας μοναχός που μιλούσε αρκετά καλά Αγγλικά και μας ρώτησε από πού είμαστε. «Από Ελλάδα» του απαντήσαμε και εγώ του έκανα την ίδια ερώτηση γιατί τα ανοιχτόχρωμα μάτια και μαλλιά του δεν μου έμοιαζαν για Ινδού. Από βόρεια Ιταλία ήταν τελικά και έμενε εκεί τα τελευταία 30 χρόνια. Ζήτησα να τον φωτογραφίσω αλλά αρνήθηκε.
Το μεσημεράκι φτάσαμε στο Gangi ένα πανέμορφο χωριό με πέτρινα σπίτια, γεμάτο ζωή και πολλά μικρά παιδιά. Μοναδική παραφωνία σε όλο το σκηνικό τα πιτσιρίκια που έτρεξαν προς το μέρος μας μόλις μας αντιληφθήκαν και με ανοιχτές τις παλάμες φωνάζοντας “ΜΙΤΙ” ζητώντας προφανώς ελεημοσύνη πράγμα που μας παραξένεψε γιατί το χωριό έδειχνε πλούσιο για τα δεδομένα της Ινδίας.
Δώσαμε ότι γλυκά-παστέλια-καραμέλες μας περίσσευαν και κατευθυνθήκαμε λίγο έξω από το χωριό όπου θα μέναμε, με τα πιτσιρίκια να τρέχουν από πίσω μας.
Μεσημέρι ακόμα και οι περισσότεροι είπαμε να εκμεταλλευτούμε τον καλό καιρό και το ελαφρύ αεράκι που είχε και βάλαμε μπουγάδα. Πριν προλάβουν να στεγνώσουν όμως τα ρούχα ο καιρός άρχισε να χαλάει και απειλητικά μαύρα σύννεφα εμφανιστήκαν στο ουρανό και σε λίγο άρχισε να βρέχει. Ευτυχώς είχαμε φτάσει στον προορισμό μας και δεν μας πέτυχε στον δρόμο, σκεφτήκαμε αλλά την χαλάστρα με τα ρούχα μάς την έκανε.
Το απόγευμα η βροχή σταμάτησε, ο καιρός άνοιξε και ξεπρόβαλαν στον ορίζοντα απέναντι μας κάποιες χιονισμένες κορυφές, ένα θέαμα που μας έφτιαξε αμέσως την διάθεση!
Πριν να νυχτώσει κάναμε ακόμα μια βόλτα στο χωριό για να το εξερευνήσουμε και πέσαμε πάνω σε έναν ντόπιο που είχε στην αγκαλιά του την κορούλα του και κάτι μας έλεγε στην γλώσσα του αλλά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε. Όταν τον πλησιάσαμε καταλάβαμε ότι η μικρούλα ψηνόταν στον πυρετό και ζητούσε την βοήθειά μας γιατί φάρμακα ή γιατρός στο χωριό δεν υπήρχαν.
Αμέσως έτρεξα και έφερα το φαρμακείο που είχα στο σάκο μου. Αποφασίσαμε ότι η καλύτερη λύση ήταν να δώσουμε στο κοριτσάκι Depon και με νοήματα εξηγήσαμε στον πατέρα για την δοσολογία.
Βλέποντας όλο το σκηνικό κάποιοι άλλοι ντόπιοι μας πλησίασαν και αυτοί και μας ζήτησαν να τους βοηθήσουμε με διάφορους πόνους που είχαν. Γίναμε άθελά μας κάτι σαν τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα! Κράτησα λοιπόν εγώ 2-3 Depon για περίπτωση ανάγκης και όλα τα υπόλοιπα τους τα μοιράσαμε.
14/09/09 Από το Gangi ξεκινήσαμε μια ανάβαση μήκους 15χλμ. μέσα στο δάσος στην αρχή και δίπλα στο ποτάμι μετά έως την τοποθεσία Kharsoli στα 2300μ. Οι τελευταίες 2,5 ώρες έγιναν με βροχή και όταν φτάσαμε τελικά στην τοποθεσία Kharsoli, όπου και κατασκηνώσαμε, μας φάνηκε αιώνας. Τα Gore-tex παντελόνι και Jacket που φορούσα αλλά και τα Scarpa μου με έβγαλαν ασπροπρόσωπο και ήμουν μάλλον ο μοναδικός στεγνός.
15/9/09 Προορισμός η θέση Choki στα 3000μ. Είχαμε ανάβαση 12χλμ δίπλα στο ποτάμι στην αρχή, με θέα τεράστιους καταρράκτες στην απέναντι πλαγιά και περάσαμε πάνω από αυτοσχέδιες ξύλινες γέφυρες. Το μονοπάτι σε πολλά σημεία είχε καταρρεύσει λόγω των έντονων βροχοπτώσεων των προηγούμενων ημερών και ήταν δύσκολη η διέλευση του. Στα δύσκολα σημεία βοήθησαν οTripouvan και ο βοηθός του Chadan.
Σε ένα κατηφορικό κομμάτι όμως, ένα μέλος της αποστολής γλίστρησε, έπεσε και χτύπησε άσχημα το αριστερό χέρι του. Τον βοηθήσαμε να σηκωθεί και του περάσαμε έναν ελαστικό επίδεσμο. Παραπονέθηκε ότι πονάει αλλά είπε ότι μπορεί να συνεχίσει.
Περάσαμε για τελευταία φορά τον ποταμό Bilanghana και στην συνέχεια το μονοπάτι έφτιαξε και κινηθήκαμε δίπλα σε παγετώνα. Όταν φτάσαμε στην τοποθεσία που θα κατασκηνώναμε η θέα ήταν μαγευτική! Παντού γύρω μας πανύψηλα βουνά με χιονισμένες κορυφές!
16/9/09 Σήμερα το πρόγραμμα ήταν χαλαρό. Περπατήσαμε μέχρι τις παρυφές του παγετώνα Khatling. Το τοπίο ήταν άγριο και πολύ εντυπωσιακό! Δεν υπήρχε ίχνος πολιτισμού! Τα δυο ποταμιά που διασχίσαμε δεν είχαν γέφυρες. Ευτυχώς το νερό δεν ήταν βαθύ, μέχρι το γόνατο, και για να τα περάσουμε βγάλαμε παντελόνι και παπούτσια! Το νερό πολύ κρύο και ορμητικό και κρατούσαμε κόντρα με τα μπατόν για να μην μας παρασύρει. Φτάσαμε τελικά στις παρυφές του παγετώνα, ξαπλώσαμε στο γρασίδι και μείναμε εκεί να χαζεύουμε τον παγετώνα αλλά και τις θεόρατες κορυφές του Phating Pithwar στα 6904m, του Jaonli στα 6630m και του Thalay Sagar στα 6904m. Πραγματικά μοναδικές εικόνες!
Επιστρέψαμε από το ίδιο μονοπάτι και παραμείναμε στο Choki ώστε το σώμα μας να εγκλιματιστεί καλύτερα.
Σήμερα οι βαστάζοι ήταν ξεκούραστοι και το βράδυ άλλοι με αυτοσχέδια τύμπανα το έριξαν στον χορό και το τραγούδι και άλλοι στο μπαρμπούτι.
17/9/09 Choki – Masar tal. Tal στα Ινδικά είναι η λίμνη. Οκτώ χιλιόμετρα ανάβασης μας χώριζαν μέχρι το πλάτωμα που θα κατασκηνώναμε σε υψόμετρο 4000μ.
Για άλλη μια φορά εφαρμόσαμε το: «σκαρφάλωσε ψηλά – κοιμήσου χαμηλά» για να εγκλιματιστούμε καλύτερα.
Η λίμνη ήταν σε υψόμετρο 4200μ και ήταν παγωμένη! Εγώ ανέβηκα λίγο πιο ψηλά για να βγάλω φωτογραφίες και ένα παράξενο λουλούδι μου τράβηξε την προσοχή. Σε λίγο ανέβηκε και ο Tripouvan και μου είπε ποσό τυχερός ήμουν! Το παράξενο λουλούδι που φωτογράφιζα ήταν το ιερό λουλούδι των Ινδών, το Brahma Kamal. Σύμφωνα με τους θρύλους, η Draupadi, μια από τις πιο σημαντικές γυναικείες παρουσίες στην ινδουιστική ιστορία, είδε ένα βράδυ αυτό το όμορφο λουλούδι να επιπλέει σε ένα ρυάκι. Ήταν τόσο όμορφο που ένιωσε μια παράξενη ευτυχία να την κυριεύει! Μα το λουλούδι μαράθηκε πολύ γρήγορα! Γι’ αυτό η Draupadi έστειλε τον άντρα της, Bhima, να το βρει. Λέγεται λοιπόν ότι αν δεις αυτό το σπάνιο λουλούδι να ανθίζει, θα εκπληρωθούν όλες σου οι ευχές! Και δεν είναι καθόλου εύκολο να το δεις, γιατί ανθίζει το σούρουπο και μένει ανθισμένο μόνο για λίγες ώρες!
18/9/09 Από τη Masar tal και πάνω το τοπίο ήταν χιονισμένο αλλά ο καιρός ήταν καλός. Περπατήσαμε πάνω στον παγετώνα Khatling με αρκετή ζέστη και αυτό δεν ήταν καθόλου καλό. Εγώ ανησυχούσα γιατί δεν είχαμε υλικά για να δεθούμε και σε πολλά σημεία υπήρχε κίνδυνος από κρεβάς. Κρεβάς είναι η ρωγμή στον παγετώνα που πολλές φορές είναι καλυμμένη από χιόνι και δεν φαίνεται. Καθώς προχωρούσαμε, είδαμε έναν βαστάζο να περπατάει ξυπόλυτος πάνω στον παγετώνα! «Από τι υλικό είναι φτιαγμένοι αυτοί οι άνθρωποι» σκέφτηκα «και είναι τόσο σκληροτράχηλοι;» Έβγαλα την φωτογραφική, τον φωτογράφησα και ο Tripouvan μου είπε ότι: «ο Νεπαλέζος βαστάζος έπαιξε και έχασε τα παπούτσια του στα ζάρια!»
Λίγο πριν το πέρασμα είδαμε και μια χιονοστιβάδα που πιθανόν να έγινε εκείνο το πρωινό και η ανησυχία μεγάλωσε!
Περάσαμε μέσα από την χιονοστιβάδα και φτάσαμε στο ψηλότερο σημείο του trek, στο Pass Mayali στα 5000 μέτρα, για την ακρίβεια 4990 σύμφωνα με το GPS μου.
Ήταν το μεγαλύτερο υψόμετρο που είχα ποτέ ανεβεί και παραδόξως αισθανόμουν πολύ καλά!
Ξεκουραστήκαμε για λίγο, βγάλαμε και τις αναμνηστικές φωτογραφίες και ξανά μπήκαμε στον παγετώνα κατηφορίζοντας αυτή την φορά για Vasuki tal που ήταν 1000 μέτρα χαμηλότερα σε υψόμετρο 4000μ. Φτάσαμε τελικά το απόγευμα με αρκετή ομίχλη και υγρασία.
19/9/09 Ξυπνήσαμε το πρωί και ο καιρός είχε φτιάξει, η Vasuki tal ήταν ήρεμη και γαλήνια και μέσα της καθρεφτίζονταν οι τριγύρω βουνοκορφές, τα δε νερά της, κρύσταλλο, διαυγή αλλά και παγωμένα!
Ξεκινήσαμε την πεζοπορία με στόχο να φτάσουμε στο Kedarnath, μια πόλη χτισμένη σε υψόμετρο 3584 μέτρων που αποτελεί προορισμό πολλών Ινδών προσκυνητών.
Ξεκινήσαμε να περπατάμε ανεβαίνοντας μέχρι ένα μικρό διάσελο και στην συνέχεια απότομη και συνεχομένη κατηφόρα.
Στο πρώτο μισάωρο και πριν πιάσουμε ακόμα κατηφόρα είδα έναν μοναχό που κατέβαινε προς την λίμνη. Έδειχνε ότι ήταν σημαντικό πρόσωπο γιατί είχε και συνοδεία μαζί του. Αργότερα έμαθα πως ήταν ένας Λάμα από κάποιο βουδιστικό μοναστήρι και πήγαινε στην Vasuki Τal, στην λίμνη που κατασκηνώσαμε δηλαδή εμείς το προηγούμενο βράδυ, για να πλυθεί και να εξαγνιστεί.
Με το που πιάσαμε κατηφόρα τα πρώτα sms άρχισαν να έρχονται στα κινητά, σημάδι ότι φτάσαμε στον πολιτισμό και μετά από λίγο άρχισε να φαίνεται και η πόλη.
Μετά από 3ωρη κατάβαση, φτάσαμε στην πόλη και βρήκαμε τον ξενώνα που θα μέναμε. Τα συναισθήματα ανάμικτα, χαρά γιατί φτάσαμε όλοι ασφαλείς στον προορισμό και μας έμενε μια μέρα περπάτημα για να βγούμε στην επόμενη πόλη που μας περίμενε το λεωφορείο και θλίψη γιατί το trek έφτασε σχεδόν στο τέλος του και αφήναμε πίσω μας τα βουνά και το επιβλητικό τοπίο των Ιμαλάϊων που τόσο αγαπώ.
Ο ξενώνας μικρός και είχε μόνο τα υποτυπώδη, για ζεστό νερό και μπάνιο ούτε λόγος! «Δεν βαριέσαι» λέω «θα κάνω με κρύο νερό.»! Δίπλα στη τουαλέτα είχε έναν χώρο με ένα κοντό λάστιχο, μάλλον για να πλένουν τα πόδια τους οι προσκυνητές, πήρα και ένα μικρό κουβά που είχε εκεί δίπλα για να μπορώ να ρίχνω πάνω μου νερό και η ψυχρολουσία άρχισε! Το νερό ήταν τόσο κρύο που ήταν λίγο πριν στερεοποιηθεί και γίνει πάγος! Όπου και να έπεφτε πάνω μου ήταν ένα μαρτύριο!! Μην ξεχνάμε ότι ήμασταν στα 3500 μέτρα! Είχα όμως να κάνω κανονικό μπάνιο πάνω από μια εβδομάδα, οπότε έσφιξα τα δόντια και συνέχισα.
Ανανεωμένος από το μπάνιο πήγα μαζί με την υπόλοιπη ομάδα να αποχαιρετήσουμε τους βαστάζους γιατί δεν θα τους χρειαζόμασταν άλλο. Εκεί έγινε μια ψιλοπαρεξήγηση γιατί δώσαμε σε όλους το ίδιο φιλοδώρημα και κάποιοι ένιωσαν αδικημένοι. Ευτυχώς η παρεξήγηση έληξε σύντομα και αποχώρησαν όλοι ευχαριστημένοι.
Στην συνεχεία κάναμε μια βόλτα στην πόλη και επισκεφτήκαμε τον Kedarnath Temple. Είναι ένας από τους πιο γνωστούς ινδουιστικούς μεσαιωνικούς ναούς της Ινδίας, χτισμένος σε υψόμετρο 3400μ., αφιερωμένος στον Shiva. H παρουσία των προσκυνητών που έφταναν μετά από πολυήμερη πεζοπορία από όλη την Ινδία ήταν πολύ έντονη. Οι περισσότεροι έφταναν πεζοπορώντας, οι πιο ευκατάστατοι με μουλάρια και άλογα και οι πλούσιοι με υπηρεσία αερομεταφοράς με ελικόπτερο! Ρώτησα από περιέργεια πόσο κοστίζει η μεταφορά με το ελικόπτερο και μου απάντησαν 3800 Ρουπίες, δηλαδή 50 ευρώ!!!
Σούρουπο πια επιστρέψαμε στο ξενώνα.
20/9/09 Τελευταία μέρα του trek σήμερα και αφήσαμε πίσω το Kedarnath και τον επιβλητικό όγκο του Mount Kedarnath που δέσποζε πίσω από την πόλη στα 6940 μέτρα . Στο μονοπάτι σήμερα πολυκοσμία, ανέβαινε πολύς κόσμος για να πάει για το προσκύνημα. Τι καλά που ήταν πάνω στα βουνά μακριά από αυτήν την πολυκοσμία και την τρέλα που επικρατεί στην Ινδία!
Το μονοπάτι ήταν φαρδύ, ένα μίγμα από καλντερίμι και τσιμεντένιο δρόμο και κατηφόριζε στην δεξιά πλευρά του φαραγγιού του ποταμού Mandakini με πολλούς καταρράκτες και από τις δυο πλευρές και πολλά μικρά μαγαζάκια χτισμένα σχεδόν στο κενό! Μετά από 5 σχεδόν ώρες και 18 χιλιόμετρα φτάσαμε στο τέλος της διάσχισης στη μικρή πόλη Gaurikund σε υψόμετρο 1900μ. Από εκεί μεταφορά με λεωφορείο μέχρι την Chandrapuri και κατασκήνωση δίπλα στο ποτάμι το οποίο ήταν τόσο ορμητικό και θορυβώδες που δεν μπορούσα να ακούσω τι μου έλεγε ο συγκάτοικος στο αντίσκηνο!
21/9/09 Από την Chandrapouri ξεκινήσαμε με τελικό προορισμό το Rishikesh.
Από τα παράθυρα του λεωφορείου αντικρίζαμε συνέχεια χωριουδάκια και πόλεις με πιο ενδιαφέρουσα την Devprayag. Η Devprayag ήταν χτισμένη ανάμεσα στον ποταμό Mandakini που πηγάζει από τον παγετώνα Chorabari λίγο πιο πάνω απ’ τον ναό Kedarnath που ήμασταν πριν 2 μέρες και τον ποταμό Alaknanda. Στην ένωση αυτών των δυο ποταμών γεννιέται το Γάγγης.
Αργά το απόγεμα φτάσαμε στο Rishikesh, στο ξενοδοχείο μας και στην συνέχεια με ‘πολική αμφίεση’ βγήκαμε για εξερεύνηση στην πόλη.
22/9/09 Rishikesh. Η μέρα σήμερα ήταν χαλαρή. Πήρα ένα rickshaw (Ινδικό τρίκυκλο ταξί) και κατέβηκα στην πόλη. Με άφησε στην κρεμαστή πεζογέφυρα Shri Laxmar Jhula, την διέσχισα και πέρασα στην ανατολική όχθη του Γάγγη. Μπροστά μου αντίκρισα τον πολύ εντυπωσιακό ινδουιστικό ναό, με 13 ορόφους, από τους πιο σημαντικούς της πόλης, τον Trayambakeshwar, ο οποίος θεωρείται και η κατοικία του θεού Σίβα. Δυστυχώς ο ναός δεν ήταν επισκέψιμος. Στην περιοχή είχε τα άπειρα Ασράμ που ειδικευόταν στην γιόγκα. Μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στην παγκόσμια πρωτεύουσα της γιόγκα. Στον δρόμο ένας αχταρμάς από μαϊμούδες, τουρίστες, Ινδούς προσκυνητές, αγελάδες και πλανόδιους πωλητές!
Πάνω στον δρόμο μου βρήκα ένα ίντερνετ καφέ που είχε μέσα και τηλεφωνικούς θαλάμους. Μπήκα για να πάρω τηλέφωνο στην πατρίδα γιατί οι δικοί μου είχαν να μάθουν νέα μου εδώ και δυο εβδομάδες. Εκεί αντίκρισα το πιο σουρεαλιστικό θέαμα του ταξιδιού. Ένας Ινδός μοναχός να σερφάρει στο ίντερνετ με φόντο ένα ψυγείο της coca cola! Αποθανάτισα την στιγμή και συνέχισα την περιπλάνηση μου στην πόλη.
Παρακάτω είδα έναν Ινδό με ένα τρίκυκλο ποδήλατο. Το είχε μετατρέψει σε φορτηγό και είχε μια στοίβα από τσουβάλια φορτωμένα και πάσχιζε να ανεβεί μια μικρή ανηφόρα σκουντώντας το. Πήγα έπιασα την άλλη άκρη του τιμονιού και τον βοήθησα να ανεβεί την ανηφόρα. Σε 2 λεπτά είχαμε ανεβεί και χωρίς να με ευχαριστήσει ή έστω να με κοιτάξει καβάλησε το ποδήλατο και έφυγε! Έμεινα άναυδος και γέλασα αμήχανα με την αντίδραση του.
Η ώρα πέρασε και το μεσημέρι είχαμε ραντεβού με τα άλλα μέλη της ομάδας στο Madras Cafe για φαγητό.
Πέρασα ξανά στην δυτική όχθη του Γάγγη από την δεύτερη πεζογέφυρα Ram Jhula και ρωτώντας έναν αστυνομικό βρήκα το Madras Cafe, ένα από τα πιο παλιά εστιατόρια της πόλης.
Το φαγητό νόστιμο και οικονομικό αλλά πολύύύ καυτερό! Αλκοόλ και κρέας δεν σερβίρετε πουθενά στην πόλη λόγω της θρησκευτικής σημασίας του τόπου. Μετά το φαγητό ξαναχωρίσαμε με την ομάδα αλλά δώσαμε ραντεβού για το απόγευμα με την δύση του ηλίου στον ναό Parmarth Aarti Sthall για να παρακολουθήσουμε μια ινδουιστική τελετή.
Ξεκούραστος πλέον και με γεμάτο στομάχι έκανα μια βόλτα στην αγορά. Εντύπωση μου έκαναν οι πολλοί πάγκοι με ημιπολύτιμους λίθους σε εξευτελιστικές τιμές αλλά και η τιμιότητα των πωλητών. Δεν είναι φορτικοί ούτε σε ακολουθούν προσπαθώντας να σου πουλήσουν κάτι, όπως σε κάποιες άλλες χώρες, και οι τιμές ίδιες για ντόπιους και τουρίστες. Έκανα λοιπόν τα ψώνια μου και κατευθύνθηκα ξανά στην ανατολική όχθη του Γάγγη, πέρασα ξανά την πεζογέφυρα Ram Jhula και κατευθύνθηκα νότια.
Στον δρόμο μου πάνω είδα έναν Ινδουιστικό ναό, ο ιερέας με είδε που κοντοστάθηκα και με προσκάλεσε μέσα στον ναό. Αποδέχτηκα αμέσως την πρόσκληση, έβγαλα τα παπούτσια και μπήκα στον ναό. «Οι φωτογραφίες απαγορεύονται» είδα μια πινακίδα και απογοητεύτηκα γιατί το εσωτερικό του ναού ήταν πολύ ενδιαφέρον. Σε λίγο με πλησίασε ο ιερέας και προσπάθησε να με κατηχήσει αλλά και χρόνο δεν είχα και δεν καταλάβαινα τίποτα απ’ όσα έλεγε. Άφησα ένα μικρό ποσό βοήθεια για τον ναό, τον ευχαρίστησα που μου επέτρεψε να επισκεφτώ τον ναό και έφυγα. Τώρα κατευθύνθηκα προς την όχθη του Γάγγη και συγκεκριμένα στα σκαλοπάτια όπου φτάνουν προσκυνητές απ’ όλη την Ινδία για να εξαγνίσουν τις αμαρτίες τους. Πολύ σύντομα έφτασα σε αυτά τα σκαλοπάτια, ή Ghat όπως τα ονομάζουν οι Ινδοί, και πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν κάτι πιτσιρίκια που κατασκεύαζαν και πουλούσαν μικρά φαναράκια – ένα μικρό πιατάκι δηλαδή που είχε μέσα λουλούδια και ένα μικρό κεράκι που τα αγοράζουν οι πιστοί και κάνοντας μια ευχή τα αφήνουν να τα πάρει το ποτάμι.
Παρακάτω άντρες, γυναίκες αλλά και πιτσιρίκια βουτούσαν μέσα στο παγωμένο νερό του Γάγγη για να ξεπλύνουν τις αμαρτίες τους, να απελευθερωθούν από τον κύκλο του θανάτου και της αναγέννησης .
Οι γυναίκες με όλα τους τα πολύχρωμα ρούχα και οι άντρες και τα παιδιά φορώντας μόνο το εσώρουχο τους. Άλλοι έμπαιναν μέχρι τα γόνατα και πλένονταν με το νερό του ποταμού και άλλοι βουτούσαν όλο το σώμα τους στο νερό και πολλοί, μα πάααρα πολλοί, έπιναν από το νερό του!!
Μέσα στο ποτάμι είχε μεταλλικούς πασσάλους με αλυσίδες για να μπορούν να κρατηθούν σε περίπτωση που παρασυρθούν από την ορμή του νερού. Ταυτόχρονα με αυτήν την ιεροτελεστία της «κάθαρσης» των πιστών κατέβαιναν και από το ποτάμι πολλές βάρκες με δυτικούς τουρίστες που έκαναν ράφτινγκ.
Η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω και ο ήλιος άρχισε να δύει. Ήταν ώρα να πάω για την τελετή στον ναό Parmarth Aarti Sthall που δεν ήταν πολύ μακριά από εκεί που βρισκόμουν.
Ήμουν περίεργος να δω αυτήν την Ινδουιστική τελετή γιατί θα ήταν η πρώτη φορά που θα είχα αυτήν την εμπειρία. Έφτασα λίγο αργοπορημένα και ο ναός ήταν κατακλισμένος από κόσμο. Δυσκολεύτηκα πολύ να βρω τους δικούς μου, ευτυχώς με είδαν αυτοί και μου έκαναν νόημα για να μου δείξουν που ήταν.
Η τελετή ήταν ανοιχτή για όλους χωρίς διακρίσεις φυλής, φύλου, εθνικότητας, θρησκείας ή κάστας. Γίνεται καθημερινά κατά το ηλιοβασίλεμα και είναι πραγματικά μια όμορφη τελετή με ψαλμωδίες συνοδεία μουσικής ενώ ανάβονται τελετουργικά φλόγες. Μετά το τέλος της εντυπωσιακής τελετής, έπεσε το σκοτάδι. Έκανα μια μικρή βόλτα στην πόλη και κατευθύνθηκα με τα πόδια στο ξενοδοχείο.
23/9/09 Αναχώρηση με μικρό ιδιωτικό λεωφορείο για την πόλη Agra.
Τα χιλιόμετρα πολλά, πάνω από 400 και σε συνδυασμό με τον κακό χαμό που γίνεται στους δρόμους της Ινδίας προμήνυε ότι όλη την ημέρα θα την περάσουμε στο μίνι λεωφορείο. Περάσαμε πολλά χωριά, πόλεις με έντονο το μουσουλμανικό στοιχείο. Βλέπαμε μέσα από τα παράθυρα την σκληρή καθημερινότητα των ντόπιων που πάσχιζαν να βγάλουν τα προς το ζην με κάθε τρόπο. Το μεσημέρι σταματήσαμε για φαγητό και ξεκούραση σε ένα εστιατόριο δίπλα στον δρόμο και η ζέστη σε συνδυασμό με την υγρασία έκαναν την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Ξανά στο λεωφορείο και στο σταμάτα- ξεκίνα από τα πολλά εμπόδια που συναντούσαμε. Η διαδρομή έμοιαζε ατελείωτη! Εκτός από τα πολλά σταμάτα –ξεκίνα ανακαλύψαμε ότι κάναμε και πολλά μπρος πίσω. Κάποιοι που καθόταν στα μπροστινά καθίσματα κατάλαβαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο οδηγός μας εκτός του ότι δεν ήξερε τον δρόμο, ανακαλύψαμε ότι ήταν αναλφάβητος και δεν μπορούσε να διαβάσει τις πινακίδες!! Έβγαλα από τον σάκο μου το κινητό μου που είχε GPS και του είχα περάσει χάρτη της Ινδίας και μου έδειξε ότι ήμασταν 15 χιλιόμετρα εκτός πορείας!
Έδωσα το κινητό μου σε έναν που καθόταν στα μπροστινά καθίσματα, έβαλα και την διαδρομή μέχρι την Agra και άρχισε η πλοήγηση μέσω δορυφόρου: «σε πεντακόσια μέτρα στρίψετε δεξιά». Μετά κόπων και βασάνων φτάσαμε το βράδυ στην Agra και το μόνο που κάναμε ήταν να τσιμπήσουμε κάτι στο ξενοδοχείο μας, το Atithi hotel, και να αποσυρθούμε στα δωμάτια για να ξεκουραστεί το ταλαιπωρημένο μας κορμί.
24/9/09 Το πρωί το λεωφορείο μας άφησε έξω από το Taj Mahal. Πήραμε έναν διαπιστευμένο ξεναγό, αγοράσαμε τα εισιτήρια μας, 1000 ρουπίες για τους τουρίστες και μόνο 40 ρουπίες για τους Ινδούς! Επιβιβαστήκαμε σε ένα «ηλεκτρικό» παρακαλώ λεωφορείο και μας πήγε στην κύρια είσοδο του μαυσωλείου.
Ζέστη και κοσμοσυρροή στο νούμερο ένα τουριστικό αξιοθέατο της Ινδίας.
Το μαυσωλείο είναι χτισμένο στην νότια όχθη του ποταμού Yamuna, ξεκίνησε να χτίζετε το 1632 από τον Μογγόλο αυτοκράτορα Shah Jahan για να τιμήσει την πολυαγαπημένη του σύζυγο που πέθανε το 1631 κατά την διάρκεια του τοκετού της στο δέκατο τέταρτο παιδί. Για την κατασκευή του επιστρατευτήκαν 20000 εργάτες από όλη την Ασία και διήρκησε 22 χρόνια!
Το Taj Mahal ήταν το πιο περιποιημένο και καθαρό μέρος που είδα μέχρι στιγμής στην Ινδία με σιντριβάνια, κήπους με λουλούδια και γκαζόν, το δε μαυσωλείο φτιαγμένο όλο από λευκό μάρμαρο και με απίστευτη λεπτομέρεια που ήταν σκαλιστή και όχι ζωγραφιστή. Παρ’ όλα αυτά, με συγκίνησε λιγότερο από τα Ιμαλάϊα!
Επόμενο αξιοθέατο που επισκεφτήκαμε ήταν το μαυσωλείο του Itmad-ud-Daulah στην ανατολική όχθη του ποταμού Yamuna. Αυτό το μαυσωλείο είναι προγενέστερο του Taj Mahal και σαφέστατα πιο μικρό γι’ αυτό και έχει και το παρατσούκλι Baby Taj. Το εισιτήριο εισόδου μας κόστισε 210 ρουπίες. Οι τουρίστες εδώ ήταν πολύ λιγότεροι και επικρατούσε μια ευχάριστη ηρεμία. Όταν τελείωσε η ξενάγησή μας, κάθισα δίπλα στην όχθη του ποταμού, χαλάρωσα και ρέμβασα στο ποτάμι. Ήταν μια μικρή νότα ηρεμίας από τον κακό χαμό και την αναρχία που επικρατούσε έξω στους δρόμους της πόλης.
Η πείνα έκανε την εμφάνιση της και μαζί με τους υπολοίπους από το γκρουπ πεζοί βγήκαμε προς αναζήτηση εστιατορίου. Στον δρόμο υπήρχαν πολλοί πάγκοι με φαγητό αλλά οι πολλές μύγες ήταν αποθαρρυντικός παράγοντας στο να δοκιμάσω κάτι απ’ τον δρόμο. Κάποιοι οδηγοί rickshaw μας αντιληφθήκαν και προσφερθήκαν να μας μεταφέρουν για φαγητό σε εστιατόρια δικής τους επιλογής. Σίγουρα θα έπαιρναν και κάποια προμήθεια από το μαγαζί. Αρνηθήκαμε ευγενικά την πρόταση τους και προτιμήσαμε να βρούμε κάποιο εστιατόριο μόνοι μας. Αλλά αυτοί εκεί, επέμεναν και δεν ξεκολλούσαν από δίπλα μας, ώσπου βρήκαμε ένα εστιατόριο που φαινόταν καθαρό και βρήκαμε καταφύγιο από τον ήλιο και τους ενοχλητικούς οδηγούς των rickshaw.
Το απόγευμα σειρά είχε το ιστορικό φρούριο της πόλης, το Agra Fort, ένα από τα ομορφότερα οχυρά της Ινδίας και η κύρια κατοικία των αυτοκρατόρων της δυναστείας Mughal. Το εισιτήριο εισόδου για το φρούριο κοστίζει 550 ρουπίες και η είσοδος πραγματοποιείται μόνο από την πύλη Amar Singh που βρίσκετε στα νότια. Χτίστηκε τον 16ο αιώνα από κόκκινο ψαμμίτη και διαθέτει πληθώρα δωματίων και παλατιών. Για να καταλάβει κάποιος το μέγεθος του οχυρού, το μήκος της περιφέρειας είναι 2,5 χιλιόμετρα ενώ το ύψος των τειχών φτάνει τα 20 μέτρα.
Πραγματικά αξίζει κάποιος να το επισκεφτεί και νομίζω ότι το απόγευμα που το επισκεφτήκαμε εμείς είναι ακόμα πιο όμορφο γιατί την ώρα που δύει ο ήλιος το χρώμα του γίνεται ακόμα πιο κοκκινωπό.
Το βράδυ επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και βγήκαμε για φαγητό όλοι μαζί ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο σε μια διεθνή αλυσίδα καταστημάτων πίτσας γιατί μας έλειψε το δυτικό φαγητό, λογαριάζαμε όμως χωρίς τον «πιτσαδόρο». Η πίτσα είχε προσαρμοστεί στα δεδομένα της Ινδίας και ήταν πολύ, μα πολύ καυτερή και για να δροσιστούμε λίγο κατεβάσαμε και λίγες μπύρες!!!! Ευτυχώς που το ξενοδοχείο ήταν ακριβώς απέναντι και δεν χρειάστηκε να περπατήσουμε πολύ…
25/9/09 Αναχώρηση το πρωί με πούλμαν για το Δελχί, απόσταση 210 χιλιόμετρα.
Την προηγούμενη μέρα είχαμε μιλήσει με τον ξεναγό μας στην Agra, που μιλούσε άριστα Αγγλικά, για την οδύσσειά μας με το λεωφορείο από το Rishikesh στην Agra και συμπέρανε ότι ο οδηγός μας εκτός από το ότι δεν μπορούσε να διαβάσει τις πινακίδες επέλεξε τον επαρχιακό δρόμο για να μην πληρώσει διόδια! Μη θέλοντας να ταλαιπωρηθούμε ξανά του μιλήσαμε πριν ξεκινήσουμε και του είπαμε ότι τα διόδια θα τα πληρώσουμε εμείς. Ξεκινήσαμε λοιπόν και σε 4 ώρες περίπου φτάσαμε στην πρωτεύουσα της Ινδίας το Δελχί.
Πρώτα σταματήσαμε για φαγητό στο Νέο Δελχί γιατί είχε μεσημεριάσει και πεινάσαμε και πήραμε μια γεύση από το κυκλοφοριακό χάος. Το ξενοδοχείο μας, το Hotel Guruvas Inn ήταν στο παλιό Δελχί και ζοριστήκαμε πολύ να το βρούμε γιατί γίνονταν κάποια έργα οδοποιίας στην περιοχή. Ήταν στην κεντρική αγορά του παλιού Δελχί πάνω στον Main Bazar Road, ήταν ένα πολύ στενό κτήριο και με το που μπήκαμε όλοι μαζί μέσα φράκαρε η είσοδος!!
Το απόγευμα βγήκα βόλτα στην παλιά αγορά. Εδώ να δεις χάος! Ένας στενός δρόμος, που οι έμποροι τον είχαν κάνει ακόμα πιο στενό γιατί άπλωναν παντού τις πραμάτειες, όπου κυκλοφορούσαν μηχανάκια, αγελάδες, καροτσάκια, τουρίστες, ντόπιοι, rickshaw, ποδήλατα, μικρά φορτηγάκια, τρίκυκλα ποδήλατα και μηχανάκια με εμπόρευμα, μια τρέλα για εμάς που δεν έχουμε συνηθίσει αυτούς τους ρυθμούς αλλά και τον θόρυβο.
Στην Ινδία διαπίστωσα ότι σχεδόν όλα γίνονται στον δρόμο! Εκεί που περπατούσα είδα κάποιον που είχε στήσει το κουρείο του στον δρόμο, παρακάτω ήταν ένας που επισκεύαζε μηχανάκια στον δρόμο, πιο κάτω κάποιος που είχε τρίκυκλο ποδήλατο για μεταφορές και κουράστηκε και πήρε έναν υπνάκο στον δρόμο, άλλος καθάριζε το κερί από τα αυτιά, άλλος έβγαζε δόντια, άλλος ακόνιζε μαχαίρια, άλλος μαγείρευε, όλα μα ΟΛΑ γίνονταν και στον δρόμο!
Η εξερεύνηση συνεχίστηκε μέχρι που νύχτωσε για τα καλά, και τότε βγήκαν και τα «καλά» παιδιά. Είχα απομακρυνθεί από τον κεντρικό δρόμο και το παζάρι και εξερευνούσα τα στενάκια όταν με πλησίασε κάποιος και με ρώτησε τι ψάχνω.
-‘Τίποτα’, του απάντησα εγώ ατάραχος.
-‘Μήπως θες χασίσι;’ μου λέει.
-‘Όχι’, του απαντώ εγώ, ‘δεν καπνίζω.’
-‘Κάτι πιο δυνατό;’ μου λέει.
-‘Όχι, όχι’, του λέω, ‘δεν με ενδιαφέρουν τα ναρκωτικά.’
-‘Μήπως θες καμιά γυναίκα;’
-‘Όχι’, του λέω ξανά και αρχίζω να ενοχλούμαι.
-‘Κανένα κοριτσάκι ίσως;’
Ταράχτηκα και νεύριασα τόσο πολύ που ήθελα να τον χτυπήσω. Χωρίς να τον κοιτάξω και να του απαντήσω, έφυγα από εκεί και βγήκα ξανά στον κεντρικό δρόμο.
Το περιστατικό με χάλασε τόσο πολύ που δεν είχα άλλο διάθεση για εξερεύνηση και γύρισα κατευθείαν στο ξενοδοχείο.
26/9/09 Νωρίς το πρωί κατά τις 4, όταν η πόλη ακόμα κοιμόταν, αναχωρήσαμε για το αεροδρόμιο. Οι εικόνες στους δρόμους για ακόμα μια φορά σοκαριστικές. Παντού, όπου υπήρχε στεγασμένος χώρος, άτομα να κοιμούνται. Κάτω από τέντες, από γέφυρες , από μπαλκόνια και ήταν πραγματικά πολλοί. «Ευτυχώς που δεν έχει κρύο στην Ινδία» σκέφτομαι καθώς πλησιάζαμε στο αεροδρόμιο.
Φτάσαμε στο αεροδρόμιο σύντομα γιατί στους δρόμους δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Πριν την κεντρική είσοδο ένας ένοπλος φρουρός ζήτησε να δει τα εισιτήρια μας για να μας αφήσει να περάσουμε. Του τα δείξαμε και περάσαμε στο εσωτερικό του αεροδρομίου. Η περιπέτεια μας στην Ινδία έλαβε τέλος.